Adieu 2013

Ik wens u allen een prettige uiteinde en een goed begin.

Maar vooral een veilige jaarwisseling.

Vuurwerk

Vindt u dit ook zo prachtig?

 Ik wel, het is geweldig mooi, het hoort echt bij het nieuwe jaar.

Wordt u ook blij

• als er buurjongetjes rotjes naar u en anderen gooien en de grootste lol hebben als men schrikt?
• van die oorverdovende knallen van zwaar, illegaal vuurwerk?
• van die berichten dat er al voor de officiële verkoop handen geamputeerd moeten worden?
• van die berichten dat (veelal jongeren) na oudejaarsnacht een of meer lichaamsdelen moeten missen?
• van berichten over vuurwerkbranden?
• als u hoort van een bekende dat 'veilig' vuurwerk niet veilig bleek te zijn?
• van de angst van uw huisdieren?
• van die ontzettende milieuvervuiling?
• van foto's bij berichten over vuurwerkverkooppunten en dat er op die foto's meer kinderen dan volwassenen staan?
• van het gevaar voor postbodes die pakketjes illegaal vuurwerk moeten bezorgen?

Ik niet. Ik vind het vreselijk.

Ik denk daarom dat de tijd rijp is voor een verbod op het afsteken van vuurwerk door particulieren. Dit afsteken zou door de gemeente op meerdere plekken gedaan moeten worden.

Bent u het met mij eens? U kunt hier een petitie tekenen.

Zwijmelen op zaterdag (2.7)

Meer zwijmelen bij Marja.

Het mooie aan het eind van het jaar vind ik de Top 2000. Niet dat ik naar de radio luister maar ik bekijk wel elke avond het gelijknamige tv-programma, uiteraard via Uitzending Gemist. Geweldig, zwijmelen! Alle soorten muziek van alle tijden komen er voorbij, net als bij het Zwijmelen op Zaterdag.

Vanavond hoorde je eerst Charles Aznavour met La Mamma en daarna AC/DC met Shoot to thrill, Twee uitersten.

Er was ook een filmpje over The Blue Nile met Tinseltown in the rain. Ik had nog nooit van het liedje gehoord, omdat ik zo ongeveer eind jaren zeventig gestopt ben naar popmuziek te luisteren en popprogramma's te volgen. Ik vond Tinseltown wel een lekker nummer. Vandaar mijn keuze voor vandaag.

Een prettig weekeinde.

The Blue Nile - Tinseltown in the rain

Why did we ever come so far ?

I knew I'd seen it all before

Tall building reach up in vain

Tinseltown is in the rain

I know now love was so exciting

Tinseltown in the rain

Oh men and women

Here we are, caught up in this big rhythm

One day this love will all blow over

Time for leaving the parade

Is there a place in this city

A place to always feel this way

And hey, there's a red car in the fountain

Tinseltown in the rain

Oh men and women

Here we are, caught up in this big rhythm

Do I love you ? Yes I love you

Will we always be happy go lucky ?

Do I love you ? Yes I love you

But it's easy come, and it's easy go

All this talking is only bravado yeah

Oh, Tinseltown

Tinseltown in the rain

Oh men and women

Here we are, caught up in this big rhythm

Tinseltown in the rain

Oh men and women

Here we are, caught up in this big rhythm

Tinseltown is in the rain

Tinseltown is in the rain

Tinseltown is in the rain

Tinseltown is in the rain

Yeah, yeah, yeah

Yeah, yeah, yeah

Yeah, yeah, yeah

Yeah, yeah, yeah

Do I love you ? Yes I love you

Will we always be happy go lucky ?

Do I love you ? Yes I love you

But it's easy come, and it's easy go

All this talking, talking is only bravado

Yeah, yeah, yeah, yeah

Tinseltown is in the rain

Tinseltown is in the rain

Tinseltown is in the rain

Tinseltown is in the rain

Aan huis

Hier schreef ik over een aantal mensen dat in de jaren vijftig met paard-en-wagen aan huis kwam om wat te bezorgen of te halen. Pas na het schrijven ervan realiseerde ik me dat dat er best wel veel mensen aan de deur kwamen.

• de schillenboer, die de aardappelschillen kwam halen.
• de voddenboer, die de lompen kwam halen. In die tijd werd er al best wel afval gescheiden. Oud ijzer en koper werd naar de oudijzerhandel gebracht en kranten naar de oudpapierhandel. AGF-afval ging naar het gat in de tuin en de rest ging in de vuilnisemmer die geleegd werd door
• de vuilniswagen. Er was toen nog geen plastic afval.
• de aardappelboer, die in de late zomer zoveel mud aardappels kwam brengen. Die gingen dan de kelder in, antispruit erover en we hadden weer genoeg te eten voor de winter. De zomeraardappelen, evenals de groenten werden door mijn vader in zijn moestuin verbouwd.
• de kolenboer, die in september kolen kwam brengen: antraciet, eierkolen en briketten. De aardappelen en kolen werden betaald van het vakantiegeld.
• de melkboer, die elke dag een paar liter melk kwam brengen. De melk werd afgemeten met een koperen (of zo) litermaat die in de melkbus hing. De melk ging in een grote pan en werd onmiddellijk gekookt en in de kelder gezet want er was nog geen koelkast.
• de scharensliep, die 1x per jaar langs kwam om de scharen en messen te slijpen.
• de bakker, die een paar keer per week langskwam om zijn broden te bezorgen en op zaterdag altijd een groot roggebrood.  Ik herinner me nog dat de bakker een auto had met heel veel hout eraan. Soms was de broodbezorging niet toereikend en mochten we 's morgens een brood halen bij de bakker op de hoek. Heerlijk vers brood dat nog warm was.
• de kruidenier, die 1x per week kwam. Hadden we tussendoor iets nodig, dan gingen we naar de winkel op de hoek.
• de ziekenfondsbode, die elke week zijn bijdrage kwam halen
• de bladenman, die de Katholieke Illustratie, de Pep en de Margriet kwam brengen.
• de postbode, die zelfs 2x per dag kwam (uiteraard alleen als er post was).
• de huisarts. Als er weer eens een kind ziek was, kwam de huisarts aan huis.

Waarschijnlijk ben ik er nog wel een paar vergeten. Want hoe het gas en de elektriciteit betaald werden, kan ik me niet meer herinneren. Het gebeurde in elk geval niet via de bank. In de jaren vijftig had mijn vader nog geen bankrekening, Het salaris werd elke week in papieren zakjes uitbetaald.

Kerstmis 2013

Zalig Kerstfeest

 

Gezegend Kerstfeest

 

Prettig Kerstfeest

U kunt kiezen.




Als je dan een kerststalletje hebt staan met veel mos, vindt Katootje dat wel gezellig.
 

En meisje Kees ook.

 

Op hol

Tegenwoordig kom je nauwelijks meer een paard tegen op straat. Af en toe in de buitengebieden en in het bos, of in de stad bij een trouwerij, maar verder ook niet.

In mijn jeugd, in de jaren vijftig, was een paard in het straatbeeld normaal.
De schillenboer, de voddenboer en de melkboer bijvoorbeeld kwamen op gezette tijden aan huis, om iets te halen of te bezorgen.

Ook de kolenboer en de aardappelboer kwam jaarlijks hun waar bezorgen, maar ik kan me niet herinneren dat ze dat met paard-en-wagen deden.
 

Mijn opa ging honderd jaar geleden langs de huizen met een hondenkar, zoals hieronder.

Regelmatig hoorde je van paarden die op hol geslagen waren. Op de radio, als een krantenbericht of van buren dat het in de buurt gebeurd was. Soms liep dan zo'n op hol geslagen paard bij mensen in de tuin. Als kind vond ik het doodeng en liep of fietste dan altijd met een grote boog om het paard heen.

Onderstaand krantenberichtje uit 1959 was niet vreemd.

Zwijmelen op zaterdag (2.6)

Meer zwijmelen bij Marja.


Voor mij is het kerstfeest een christelijk feest waarin we de geboorte van Christus vieren.
De mooiste kerstliederen vind ik daarom de liederen zoals ze in de kerk gezongen worden.
Ik heb gekozen voor Nu zijt wellekome van de 3 J's.

Hier vindt u de tekst.

Prettig weekeinde.

Dubbeltjeszoeker

Vroeger zag je ze nog wel regelmatig, dubbeltjeszoekers. Mannen en vrouwen die niet rechtop liepen, maar in een hoek van 90 graden. Als het ware met de neus naar de grond wijzend.

  

Tegenwoordig zie je het nauwelijks tot helemaal niet meer. Gelukkig niet. Dankzij de rollator?

In de jaren vijftig zag ik veel van deze oudere mensen op straat. Op de hoek van onze straat stond namelijk een zogeheten 'Oude Mannen- en Vrouwenhuis'. Daardoor liepen er vrij veel van die 'oudjes' in de buurt van ons huis. Als kind was de naam een hele mondvol. Wij zeiden dan ook 'ouw-man-vouw-huis'.

Ik had jaren niet meer aan dit huis gedacht en het is zo leuk, alles kun je vinden op internet.
Zo zag het huis eruit (gebouwd in 1898).



Het huis had geen directeur, maar een Vader en een Moeder.

Kerstsfeer

Mijn wc is al in kerstsfeer. Maar dat is die eigenlijk al een paar jaar lang doorlopend.

Zwijmelen op zaterdag (2.5)

Meer zwijmelen bij Marja

Omdat ik geen televisietoestel heb, kijk ik, als ik toch een programma wil zien, via Uitzending Gemist. Onlangs zag ik een wat oudere aflevering van Twee voor Twaalf en daarin  werd een vraag gesteld over de Kelly Family. Goh ja, ik was die muziek vergeten, maar toen kwamen er weer herinneringen boven. Toentertijd vond ik het zo schattig dat die moeder met haar kind op het toneel stond en het was hevig zwijmelen bij het liedje dat gezongen werd door dat ene jochie.

Als ik het nu weer zie, denk ik: "Wat erg, dat die moeder haar baby elke avond mee het toneel op nam. En wat een vreselijk lied zingt dat kind, helemaal niet mooi." Wat kan de smaak van een mens in de loop der jaren veranderen!

Toch publiceer ik het hier omdat ik er destijds, in 1979, zo bij zwijmelde.

Hier vind je meer over de Kelly Family.

Prettig weekeinde.

Who'll come with me?
Don't be afraid, I know the way.
Who'll sing with me?
Don't be afraid, I know the way.
Who'll dance with me, all through the world?
Don't be afraid, I'll show the way.

We'll go with you.
We'll search they way to find your song.
Who'll come with us?
Don't be afraid, we found the way.

Who'll fly with me to reach a star?
Don't be afraid, I know the way.

[SPOKEN]
Hello to all you young ones.
Our fondest hopes now rest in you.
Remember there is nothing you can't do.
So believe and be brave.

Who'll be my friend and walk with me and sing this song?
Who'll love with me?
We'll change the world and set it free.

We'll walk with you.
We'll be your friend.
We'll sing your song.
We know the way.

Zwijmelen op zaterdag (2.4)

Meer zwijmelen bij Marja.

Bij het stemmen voor de Top 2000 bedacht ik me ineens dat er nog geen nummer van The Doors als zwijmelaar langsgekomen was. Het was toch een geweldige groep, vind ik. Vandaag zal ik daarom deze omissie mijnerzijds rechtzetten met het nummer Riders on the storm. Een geweldig nummer al is de tekst voor mij tamelijk onbegrijpelijk oftewel, ik begrijp er geen snars van. Misschien te poëtisch voor mijn perceptie. Maar de muziek maakt het dan weer goed.

Vlak na het uitbrengen van de single in 1971 overleed zanger Jim Morrison.

Hier kunt u meer lezen over The Doors, hier over Jim Morrison en hier over het nummer.

Prettig weekeinde.

Riders on the storm
Riders on the storm
Into this house we're born
Into this world we're thrown
Like a dog without a bone
An actor on a loan
Riders on the storm

There's a killer on the road
His brain is squirmin' like a toad
Take a long holiday
Let your children play
If ya give this man a ride
Sweet family will die
Killer on the road, yeah

Girl ya gotta love your man
Girl ya gotta love your man
Take him by the hand
Make him understand
The world on you depends
Our lives will never end
Gotta love your man, yeah

Riders on the storm
Riders on the storm
Into this house we're born
Into this world we're thrown
Like a dog without a bone
An actor on a loan

Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm
Riders on the storm

U doet vooral voor u zelf zo moeilijk (4)

Hier en hier schreef ik over de problemen die ik in het ziekenhuis ondervond in verband met mijn Asperger. Hier schreef ik dat ik een klacht ingediend had en dat die een positieve invloed had.

Van een vorige klacht wist ik dat ook de specialist een kopie van de klacht en de afwikkeling krijgt. Toen ik dus van de week bij de specialist ter controle kwam, wist ik niet wat ik meemaakte. Drie jaar geleden had ik ervaren dat er altijd enorme wachttijden op die poli zijn. Ook eerder dit jaar moest ik minstens één uur wachten. Het is de poli cardiologie en daar kunnen altijd spoedgevallen tussendoor komen. Het was mij drie jaar geleden ook overkomen en je bent blij als je dan onmiddellijk geholpen wordt.

Als je je eenmaal aangemeld hebt, mag je niet meer uit de wachtruimte. Ik heb een hekel aan die wachtruimtes in het ziekenhuis. Je zit in feite op de gang, iedereen loopt heen en weer en het is een drukte van belang. Veel prikkels dus. Er staat wel een koffiezetapparaat waar je gratis koffie en thee kunt tappen, waarschijnlijk omdat ze weten dat je er altijd lang moet wachten.

Ik had me aangemeld, eerst voor een inspanningstest en drie kwartier later was de afspraak bij de dokter. De secretaresse was bijzonder vriendelijk en duidelijk. Toen de test klaar was, moest ik me weer melden. De secretaresse was weer vriendelijk en dat was ik daar toch niet gewend. Ik zei dat mijn begeleider beneden zat te wachten en of ik naar hem toe kon. "Ja, hoor, en het spreekuur loopt uit. Als u om kwart over drie terugkomt, is het vroeg genoeg." Dat was pas over bijna één uur!
Ik stond met mijn oren te klapperen, ik wist niet wat ik hoorde. Ze laten je altijd in het ongewisse en je mag niet meer weg en nu kwamen ze uit zichzelf met een mooi voorstel. Men had dus klaarblijkelijk mijn brief goed gelezen en daarop actie ondernomen.
We hebben heerlijk in het bos gewandeld, beter dan in die drukke wachtruimte.

Het werd nog mooier. Ik moest na het bezoek aan de dokter een nieuwe afspraak maken. De dokter had gezegd dat ze iets meer tijd voor me wilde nemen en dat er daarom een afspraak gemaakt moest worden aan het eind van het spreekuur. Zegt de secretaresse tegen mij: "Als u een kwartier van te voren van huis belt, kunnen we u zeggen hoeveel het spreekuur uitloopt en dan kunt u later komen."

Hè? Wat? Hoorde ik het goed? Nooit kon er wat op die poli en nu ineens kreeg ik alle medewerking aangeboden zonder erom te vragen, zodat ik niet lang in de wachtruimte hoefde te zitten! Ongelooflijk! Wat was ik blij dat ik die klachtenbrief geschreven had.

Natuurlijk, ik was heel erg blij met deze benadering. Maar ergens verdriet het me toch. Als je maar je mond opendoet, kan ineens alles. Wat bij mensen die niet zo taalvaardig zijn en verbaal minder goed onderlegd?
Goed, het hoort bij iemand met Asperger dat die heel analytisch kan denken en een probleem goed kan uitspitten en blootleggen. Ook die taalvaardigheid hoort erbij. Gelukkig dat ik daarmee behept ben, maar niet iedereen is zo. Worden zij niet adequaat benaderd?

Ik hoop dat ik met mijn brief iets losgemaakt heb in het ziekenhuis. Dat men in het vervolg meer begrip heeft voor mensen met autisme, sowieso voor mensen die iets anders zijn dan anderen. Mensen misschien die autisme hebben en het niet weten. Ik hoorde het ook pas toen ik tegen de zestig liep.
Feit is dat men vaak alleen oog heeft voor kinderen met autisme en op een afdeling cardiologie komen over het algemeen alleen senioren. Ik hoop dat men nu inziet dat ook deze patiënten autisme kunnen hebben en dat daarop adequaat gereageerd wordt.

In een eerder reactie zei iemand dat ik nu beter maar naar dit ziekenhuis kan gaan. Het is ook het ziekenhuis in mijn woonplaats. Alleen, in dit geval gaat het maar om één afdeling. In 2011 en 2012 heb ik op een andere afdeling gelegen. Daar waren de problemen minder groot dan op deze afdeling. Ik heb ermee leren leven dat er altijd wel onbegrip zal zijn, maar dan wel tot op zekere hoogte.

Nog even over autisme, ook in verband met een reactie.
Tot mei van dit jaar was er sprake van verschillende soorten autisme: klassiek autisme, syndroom van Asperger, PDD-NOS en soms ook nog andere benamingen.
Sinds mei wordt er alleen nog gesproken over ASS: Autistisch Spectrum Stoornis. Alle soorten autisme worden nu op een grote hoop gegooid. Eigenwijs als ik ben hou ik het toch maar bij Asperger.

Normaal?

Vandaag verscheen er een berichtje op nos.nl over een inbraak:

quote

Veelpleger

Op 17 oktober kwam daar de inbraak in een pand in Den Haag voor personeel van de Russische ambassade nog bij. Bij die inbraak werden eigendommen van de bewoonster meegenomen.
Een week later werd een 43-jarige Algerijn opgepakt. Hij bleek een veelpleger te zijn. Zijn inbraak had niets te maken met de eerdere gebeurtenissen die de relatie met Rusland onder druk hadden gezet.
De man heeft de inbraak bekend. Hij is illegaal in Nederland en lijkt niet van plan om na zijn vrijlating naar Algerije terug te keren.

unquote.

De man werd veroordeeld tot 11 maanden gevangenisstraf.
Hij is illegaal in Nederland en een veelpleger.
Hij lijkt niet van plan om na zijn vrijlating naar Algerije terug te keren.

Ben ik nou gek, of hoe zit het? Hij is illegaal in Nederland en een veelpleger. Hij wil niet terug naar Algerije. Laten we zo iemand dan maar vrijelijk rondlopen in Nederland? Doet de politie niets, of een andere instantie? Is het wachten op een volgende inbraak? Wat is de betekenis van het woord 'illegaal'?

Of, en daar heeft het vaker de schijn van, wordt hier niet alles weergegeven?

Advent 2013

Vandaag is het de 1e zondag van de Advent.
We bereiden ons voor op de komst van het Licht, de geboorte van Jezus Christus.

 Elke week komen we een stapje dichter bij het Licht. Vandaar dat vandaag het 1e lichtje aangaat.

Het is niet goed te zien, maar het lichtje links brandt.

Zwijmelen op zaterdag (2.3)

Meer zwijmelen bij Marja.

In het tweede jaar ga ik er maar weer eens goed tegenaan met een klassieke rocker: Stairway to heaven van Led Zeppelin, een van mijn favoriete bands. Een nummer uit 1971. Sinds 1999 staat het nummer onafgebroken in de Top 2000 op plaats 3, 4 of 5.

Het nummer is vaak gecoverd. Hieronder een versie van Heart, een geweldige uitvoering. Robert Plant, de medeschrijver van het lied, was aanwezig bij onderstaande uitvoering en hij werd er emotioneel van.

Prettig weekeinde.

There's a lady who's sure all that glitters is gold
And she's buying a Stairway to Heaven
When she gets there she knows, if the stores are all closed
With a word she can get what she came for
Ooh, ooh, and she's buying a Stairway to Heaven

There's a sign on the wall but she wants to be sure
'Cause you know sometimes words have two meanings
In a tree by the brook, there's a songbird who sings
Sometimes all of our thoughts are misgiven
Ooh, it makes me wonder
Ooh, it makes me wonder

There's a feeling I get when I look to the west
And my spirit is crying for leaving
In my thoughts I have seen rings of smoke through the trees
And the voices of those who stand looking
Ooh, it makes me wonder
Ooh, it really makes me wonder

And it's whispered that soon if we all call the tune
Then the piper will lead us to reason
And a new day will dawn for those who stand long
And the forests will echo with laughter

If there's a bustle in your hedgerow, don't be alarmed now
It's just a spring clean for the May queen
Yes, there are two paths you can go by, but in the long run
There's still time to change the road you're on
And it makes me wonder

Your head is humming and it won't go, in case you don't know
The piper's calling you to join him
Dear lady, can you hear the wind blow, and did you know
Your Stairway lies on the whispering wind

And as we wind on down the road
Our shadows taller than our soul
There walks a lady we all know
Who shines white light and wants to show
How everything still turns to gold
And if you listen very hard
The tune will come to you at last
When all are one and one is all
To be a rock and not to roll

And she's buying a Stairway to Heaven

Onverklaarbaar bewoond

In de jaren vijftig zag je nog wel eens huizen met het volgende bordje op de deur.

 

Door ons werd dat meteen gelezen als 'onverklaarbaar bewoonde woning'.

 

Waarom je dat toen zo veel zag, weet ik eigenlijk niet. De Woningwet, die zorgde dat mensen in gezonde huizen woonden, was toch al van 1901.

Misschien heeft het te maken met de Tweede Wereldoorlog en waren die huizen voor de oorlog nog goed bewoonbaar maar door oorlogsgeweld vernietigd.

 

Tegenwoordig zie je ze niet meer. Woningen met deze bordjes erop zullen misschien nog wel hier en daar voorkomen, maar ik denk dat ik de laatst 40 jaar niet meer zo'n bordje gezien heb.

Kattenblog

Gezien de reacties onder de kattenzwijmel van afgelopen zaterdag wil ik u wijzen op twee kattenblogs die ik dagelijks bekijk/lees.

Het eerste is Het Leidsch Katblad van Annemarie Kemp, oftewel mevrouw Katblad. Ook als je niet in Leiden woont, is het erg leuk. Annemarie schrijft heel humoristisch over haar eigen katten, waarvan er onlangs twee zijn overleden, en over de buurkatten.
http://hetleidschkatblad.blogspot.nl/2013/11/mijn-werk-gaat-altijd-voor.html.

Het tweede is Snogmog. Elke avond een leuke foto van een kat, veelal wonend in de Amsterdamse Jordaan. Je kunt zelf ook een foto van je eigen kat insturen.
http://snogmog.blogspot.nl/

Poezenliefhebbers, veel plezier.

P.S. Wie kent er nog meer leuke kattensites/blogs?

Zwijmelen op zaterdag (2.2)

Meer zwijmelen bij Marja.

Ik ben een echte katofiel. Zelf heb ik twee katten (poezen). Op de voorgrond meisje Kees en op de achtergrond Katootje. Eén keer heb ik gezien dat ze samen op het kussen lagen maar voordat ik een foto kon maken, waren ze al weer verdwenen.

Het liefst zou ik wel tien katten willen hebben. Of honderd. Helaas is dat niet mogelijk. Ik zal het daarom moeten doen met kattenfilmpjes op You Tube. Daar kan ik heerlijk bij zwijmelen.

Mijn zwijmelbijdrage voor vandaag bestaat dan ook uit meezingende katten. Zo leuk, hè! De muziek vind ik maar niets, maar oh, die katten! Misschien zijn de filmpjes wel gemanipuleerd, toch blijf ik ze leuk vinden.

Prettig weekeinde.

JFK

Vandaag is het precies vijftig jaar geleden dat John F. Kennedy werd vermoord.



Ik herinner het me nog duidelijk. Ik was destijds 13 jaar. Als een foto zie ik het tafereel weer voor me. Wij zaten thuis in de huiskamer. De kinderen zaten rond de eettafel, mijn moeder in haar stoeltje bij de kachel en mijn oudste zus van 19 was aan het strijken. De radio stond aan en opeens kwam er het bericht door van de moord. De ouderen waren geschokt.

Weet u nog wat u deed of waar u was vijftig jaar geleden ten tijde van de moord?

U doet vooral voor u zelf zo moeilijk (3)

Daar kwam ik dan thuis, na een tweede keer in het ziekenhuis gelegen te hebben. En ik moest een paar weken later er weer heen. Ik had er weinig zin in na de desastreus verlopen tweede keer. Ik zag er als een berg tegenop, ik stond op het punt de behandeling dan maar af te zeggen. Tot ik ineens de geest kreeg en er me zoiets als een klachtendienst te binnen schoot.

Drie jaar geleden had ik ook al eens een klacht ingediend, ook over het omgaan van het ziekenhuispersoneel met mijn autisme, maar dat schoot niet op.
Toch besloot ik het ditmaal maar weer te doen. Wat kon ik anders? Als ik de behandeling niet zou ondergaan, zou dit levensbedreigend zijn.

Na het telefoongesprek met de klachtenfunctionaris zou ik een gedetailleerde brief schrijven. Het werden vijf A4'tjes waarin ik exact beschreef hoe alles, in mijn ogen, gegaan was, welke rol autisme hierbij speelde en wat de gevolgen voor mij waren. Ook heb ik hierbij de houding van de twee hoofdschuldigen geduid.
Na een week kreeg ik een mailtje voor een gesprek. Het afdelingshoofd zou erbij aanwezig zijn, de klachtenfunctionaris, mijn autismebegeleider en ik.

Het werd een heel positief gesprek. Het afdelingshoofd, een vrouw van een jaar of veertig, was erg geschrokken van mijn brief en bood excuses aan. Ze had mijn brief aan alle personeelsleden laten lezen en er met hen over gepraat. De klachtenfunctionaris had zich via internet verdiept in autisme en herkende, en begreep nu ook, mijn klachten over prikkelingen.

En toch, hoe het afdelingshoofd ook van goede wil was, het bleek moeilijk te zijn het kwartje te laten vallen. Zo zei ze mij dat ze niet kon garanderen dat ik de volgende keer een eenpersoonskamer kon krijgen, maar dat het ook wel een vierpersoonskamer zou kunnen worden. Ik heb toen maar geantwoord dat ik dan niet kon garanderen dat die drie overige patiënten een rustige nacht zouden hebben als ik in mijn paniek de zaal op stelten zou kunnen zetten. En ja hoor, toen eindelijk was er begrip. Toen werd het haar duidelijk dat ik niet anders kon. Ik zei ook dat ik helemaal niet een eenpersoonskamer wilde hebben, maar een prikkelvrije ruimte, al was het de badkamer. En toen herinnerde zij zich het onderzoekskamertje wat toch vrijwel niet gebruikt werd. "Maar er zitten geen ramen in." Alsof dat belangrijk was. Ik zou er heel blij mee zijn.

In feite, een eenpersoonskamer is reuze saai als je niet heel erg ziek bent maar wel in bed moet blijven. Je ligt er maar alleen, je hebt geen aanspraak en je bent blij als er iemand binnenkomt, bijvoorbeeld een bloedprikker, omdat je dan weer afleiding hebt.

In de brief had ik ook geschreven dat ik in mijn dossier de term 'lastig' of 'vervelend' verwijderd zou willen hebben en vervangen door: heeft autisme, wordt niet goed begrepen.
Nou dat stond niet in mijn dossier, zei ze. Ik hoefde dus niet bang te zijn dat ik de volgende keer al bij binnenkomst vervelend bejegend zou worden.

Ook had ik in mijn brief gesteld dat ik het vreemd vond, dat, terwijl men wist dat ik een prikkelvrije ruimte nodig had vanwege autisme, men daar geen rekening mee had gehouden. "Nee, het dossier wordt eigenlijk pas 's avonds, als het wat rustiger is, gelezen." Toen brak me de klomp. "Dat is toch het paard achter de wagen spannen! Waarom staat het niet op de kaft?" Ik kreeg te horen dat daar alleen maar belangrijke informatie op stond, als naam, adres en BSN-nummer. Mijn vraag of dat over die ruimte en het autisme geen belangrijke informatie was, zette haar toch wel aan het denken. Ze beloofde er met collega's over te spreken.

Mijn derde 'eis' was dat er meer bekendheid onder het verplegend personeel zou moeten komen over autisme. Meer en meer mensen krijgen de diagnose en ook steeds meer volwassenen. Ze vond dat een goede zaak en wilde het eigenlijk nog breder trekken en haar afdelingspersoneel een les laten volgen over hoe om te gaan met mensen die niet 'standaard' waren.
Geweldig! Ze heeft mijn begeleider beloofd contact hierover op te nemen met de instelling vanwaaruit ik begeleiding krijg. In het gesprek heb ik haar leren kennen als een eerlijke vrouw en ik vertrouw erop dat die les er ook komt.

Ik ging met een opgelucht hart naar huis en kon gerust voor de derde keer naar die afdeling.
Een week later was het zover. Het was fantastisch. Het ambulancepersoneel bracht mij naar een eenpersoonskamer en ik werd bij wijze van spreken als een koningin behandeld. Onmiddellijk na binnenkomst werd ik begroet en volgde het opnamegesprek door een vriendelijke zuster. Er werd niet moeilijk tegen me gedaan. De deur werd altijd netjes dicht gedaan en dat soort zaken meer. Geen paniek, niets van dat alles. Ik heb nauwelijks op het belletje hoeven drukken waardoor de verpleging geen kind aan mij had.
Een tevreden patiënt, tevreden personeel. Zo kan het toch ook!

U doet vooral voor u zelf zo moeilijk (2)

De meeste problemen met autisme ondervind ik door de zintuiglijke prikkelingen, en dan met name voor wat betreft het gehoor. Ik kan absoluut niet tegen geluiden. Gewone normale geluiden ervaar ik al snel als lawaai, geluidsoverlast. Dit komt omdat geluiden bij mij vele malen harder binnenkomen dan bij een niet-autist. Ik heb hier en hier er al eens eerder over geschreven. Dr. Temple Grandin, een vooraanstaande Amerikaanse met autisme zei het onlangs in een documentaire bij de VPRO: De belangrijkste kenmerken van autisme zijn niet het ontbreken van de sociale vaardigheden maar de overprikkeling van de zintuigen.

Onlangs heb ik in relatief korte tijd drie keer op dezelfde afdeling in het ziekenhuis gelegen. Als je nou mocht denken dat, als er één plaats is, waar ze rekening met je houden, dat het ziekenhuis is, dan heb je het mis.

De eerste keer was er niets aan de hand. Vanwege mijn medische omstandigheden lag ik op een eenpersoonskamer. Er was een broeder, de hemel zij dank, die een puberzoon had met Asperger. Wat een geluk, ik hoefde hem niets uit te leggen. Hij begreep wat er in mijn hoofd dwarszat. Hij kwam ook vaak bij mij praten. Uit zichzelf plakte hij een groot plakkaat op de deur: Deur sluiten. Verpleegkundigen, maar ook anderen die je kamer binnenkomen, hebben nogal de neiging de kamerdeur open te laten staan waardoor ik toch weer veel geluidsprikkelingen kreeg. Elke keer moest ik dan weer bellen om te vragen of de deur dicht mocht. Mede dankzij de broeder heb ik een rustige en daardoor prettige tijd in het ziekenhuis beleefd.

Toen ik voor de tweede keer op deze afdeling kwam te liggen, had ik van te voren een gerust gevoel. Men wist dat ik autisme had en zou daar wel weer rekening mee houden. Niet dus. Ik werd per ambulance binnengebracht en de verpleegsters daar wezen nonchalant vanuit hun kantoor naar de kamer ertegenover. Een tweepersoonskamer met openstaande deur tegenover de deur van het personeelskantoor. Kun je je een nog drukker punt op de afdeling voorstellen? De ambulancebroeders zeiden dat ik daar vanwege mijn autisme niet kon liggen en na enige discussie 'moest mevrouw dan maar naar een lege zaal gebracht worden'. Aan hun gezichten te zien waren ze er niet blij mee. Ik werd dan ook pas een kwartier na het vertrek van de ambulancebroeder 'begroet'.

Het was vrij duidelijk. Ik stond meteen te boek als lastige patiënt. Een chagrijnige zuster kwam mij opnemen en metingen doen. En ze kwam me ook maar meteen vertellen dat ik vannacht alleen kwam te liggen maar dat ik er wel rekening mee moest houden dat de volgende ochtend vroeg de zaal vol zou komen te liggen. Lekkere opmerking om de nacht in te gaan.
In het vorige artikel heb ik het voorbeeld gegeven van iemand met spastische benen die niet kan lopen. Zou een verpleegster tegen zo'n man ook zeggen: "U moet er rekening mee houden dat u morgen zelf naar de wc moet lopen want dan hebben we uw rolstoel nodig." Nee, dus. Maar tegen iemand met autisme maakt ze wel een opmerking van dergelijk kaliber. Ik wou dat ik dat kon, mijn hersenen dusdanig programmeren dat ze rekening konden houden met een voor mij stressvolle situatie. Weg autisme.

Later kwam ze nog een keer op de kamer en alles wat ze zei was op een chagrijnige of jennende toon. Heerlijk, zo'n verpleegkundige die je de hele tijd stress, en daardoor paniek bezorgt. Groot vertoon van onkunde en ook onbegrip. Dat mensen onwetend zijn is nog tot daaraantoe, maar waarom nemen ze niets van mij aan?

De volgende ochtend maakte een al wat oudere zuster het helemaal te bont. Er was weer iets voorgevallen, te lang om hier uit te leggen, en de zuster was boos op mij. Ze keek me bestraffend aan en zei: "Mevrouw De Wit, u doet vooral voor u zelf zo moeilijk."

(wordt vervolgd)

U doet vooral voor u zelf zo moeilijk (1)

Regelmatig lees ik berichten of blogs over autisme. In 9 van de 10 gevallen gaat het dan over kinderen met autisme. Er wordt weinig geschreven over, door en voor volwassenen met autisme. Ik ken maar een paar blogs geschreven door deze volwassenen.

In de maatschappij ervaar ik dat ook vaak. Kinderen kunnen autisme hebben maar volwassenen toch niet en zeker geen senioren. Kinderen leren hoe ze om moeten gaan met autisme maar ouderen hebben toch allang de tijd gehad te leren zich te 'gedragen'! Er wordt nog steeds gedacht dat je er wel overheen groeit. Dat je, zeker als kind, wel leert hoe je als een aangepast iemand in de maatschappij kan meedraaien. En al je dan eenmaal volwassen bent, wordt er van je verwacht dat je net zo bent als een niet-autist.
Dit geldt voor alle mensen met autisme met een normale begaafdheid, maar zeker voor hen met Asperger die vaak een hoge begaafdheid hebben. Je ziet immers toch niets aan hen! Ze lijken wel (bijna) normaal, waarom doen ze dan niet normaal?

Het gros van de mensen weet nog steeds niet dat autisme een aangeboren ontwikkelingsstoornis is van de hersenen. Dat wil zeggen dat een deel van de hersenen niet ontwikkeld is. Net zomin als je tegen iemand met spastische benen zegt: "Ga maar lopen net als iedereen", kun je van iemand met autisme niet verlangen dat hij denkt en handelt als iedereen. Die persoon met spastische benen ziet heus wel hoe andere mensen lopen, die persoon met autisme ziet heus wel hoe andere mensen doen, maar dat betekent in beide gevallen niet dat je het zelf dan ook maar kunt.

En iemand met autisme kan wel heel erg zijn best doen om zich zo normaal mogelijk te gedragen, maar o mens, wat word je daar doodmoe van. Binnen een mum van tijd is alles een warboel in je hoofd. Ik raak dan in paniek en ben dan figuurlijk nog verder van huis.

(Wordt vervolgd)

Zwijmelen op zaterdag - één jaar

Een jaar geleden introduceerde Marja haar Zwijmelen op Zaterdag. Voor mij, en ik denk ook voor de andere deelnemers een gouden greep. Het is altijd weer leuk om mee te doen, hoewel dit voor mij pas de 45e keer is. Vanwege gezondheidsperikelen was het niet altijd mogelijk deel te nemen. En als je dan de ene nare aandoening op de andere krijgt, of weer eens in het ziekenhuis bivakkeert, is het niet altijd mogelijk om te gaan bloggen.
Maar goed, ik ben er weer en ik hoop in het vervolg weer elke week mee te kunnen doen.

Ik ben gelukkig op tijd hersteld om Marja's feestje mee te kunnen maken. En hoe kun je dat beter doen dan Marja zingend te laten feliciteren door Cliff Richard. En in dit geval is alleen de titel belangrijk.

Zwijmelen op zaterdag (44)

Meer zwijmelen bij Marja

Prettig weekeinde.

Zwijmelen op zaterdag (43)

Meer zwijmelen bij Marja.

Een gouwe ouwe van Ray Charles, de blueszanger die alweer bijna 10 jaar geleden overleden is.

Prettig weekeinde.

Zwijmelen op zaterdag (42)

Meer zwijmelen bij Marja.

Ik ben erg gecharmeerd van het lied Scarborough Fair. Het is door diverse artiesten op de plaats gezet. Vlasje heeft al eens de versie van Simon & Garfunkel als zwijmelnummer gebruikt. Ik wil vandaag zwijmelen bij de uitvoering van Celtic Woman.

Onderstaand de volledige tekst van het lied. Hier worden de gedeelten tussen haakjes niet gezongen.
 

Are you going to Scarborough Fair?

Parsley, sage, rosemary, and thyme;

Remember me to one who lives there,

For once she was a true lover of mine.

Tell her to make me a cambric shirt,

Parsley, sage, rosemary, and thyme;

Without a seam or needlework,

Then she shall be a true lover of mine.

(Tell her to wash it in yonder well,

Parsley, sage, rosemary, and thyme;

Where never spring water or rain ever fell,

And she shall be a true lover of mine.)

(Tell her to dry it on yonder thorn,

Parsley, sage, rosemary, and thyme;

Which never bore blossom since Adam was born,

Then she shall be a true lover of mine.)

(Now he has asked me questions three,

Parsley, sage, rosemary, and thyme;

I hope he'll answer as many for me

Before he shall be a true lover of mine.)

Tell him to buy me an acre of land,

Parsley, sage, rosemary, and thyme;

Between the salt water and the sea sand,

Then he shall be a true lover of mine.

(Tell him to plough it with a ram's horn,

Parsley, sage, rosemary, and thyme;

And sow it all over with one pepper corn,

And he shall be a true lover of mine.)

(Tell him to sheer't with a sickle of leather,

Parsley, sage, rosemary, and thyme;

And bind it up with a peacock feather.

And he shall be a true lover of mine.)

(Tell him to thrash it on yonder wall,

Parsley, sage, rosemary, and thyme,

And never let one corn of it fall,

Then he shall be a true lover of mine.)

(When he has done and finished his work.

Parsley, sage, rosemary, and thyme:

Oh, tell him to come and he'll have his shirt,

And he shall be a true lover of mine.)

"Scarborough Fair" is a traditional ballad of Great Britain and more precisely Yorkshire.
The song relates the tale of a young man who instructs the listener to tell his former love to perform for him a series of impossible tasks, such as making him a shirt without a seam and then washing it in a dry well, adding that if she completes these tasks he will take her back. Often the song is sung as a duet, with the woman then giving her lover a series of equally impossible tasks, promising to give him his seamless shirt once he has finished.
As the versions of the ballad known under the title "Scarborough Fair" are usually limited to the exchange of these impossible tasks, many suggestions concerning the plot have been proposed, including the hypothesis that it is about the Great Plague of the late Middle Ages. The lyrics of "Scarborough Fair" appear to have something in common with an obscure Scottish ballad, The Elfin Knight (Child Ballad #2), which has been traced at least as far back as 1670 and may well be earlier. In this ballad, an elf threatens to abduct a young woman to be his lover unless she can perform an impossible task ("For thou must shape a sark to me / Without any cut or heme, quoth he"); she responds with a list of tasks that he must first perform ("I have an aiker of good ley-land / Which lyeth low by yon sea-strand").
The melody is very typical of the middle English period.
As the song spread, it was adapted, modified, and rewritten to the point that dozens of versions existed by the end of the 18th century, although only a few are typically sung nowadays. The references to the traditional English fair, "Scarborough Fair" and the refrain "parsley, sage, rosemary, and thyme" date to 19th century versions, and the refrain may have been borrowed from the ballad Riddles Wisely Expounded, (Child Ballad #1), which has a similar plot. A number of older versions refer to locations other than Scarborough Fair, including Wittingham Fair, Cape Ann, "twixt Berwik and Lyne", etc. Many versions do not mention a place-name, and are often generically titled ("The Lovers' Tasks", "My Father Gave Me an Acre of Land", etc.).

The oldest versions of "The Elfin Knight" (circa 1650) contain the refrain "my plaid away, my plaid away, the wind shall not blow my plaid away". Slightly younger versions often contain one of a group of related refrains:

• Sober and grave grows merry in time
• Every rose grows merry with time
• There's never a rose grows fairer with time

These are usually paired with "Once (s)he was a true love of mine" or some variant. "Parsley, sage, rosemary, and thyme" may simply be an alternate rhyming refrain to the Original.
Wikipedia

The Elfin Knight:

Prettig weekend.

Zwijmelen op Zaterdag (41)

Meer zwijmelen bij Marja.

In de jaren 50 had mijn vader nog geen auto, maar wel een stoomfiets. Als ik me goed herinner was het een Norton. Misschien was deze het wel.

Elke zondag ging hij ermee op stap, een van zijn kinderen achterop.

Bovendien was hij een groot fan van Normaal, de popgroep die zo lekker kon 'knauwen' (plat praten), zoals hij het noemde.

Dit kwam samen in het liedje Oerend hard. Hij vond het prachtig. Bertus op zien Norton en Tinus op de BSA. Hij heeft gelukkig nooit een motorongeluk gehad.
Altijd als ik dit nummer hoor, moet ik dus weer aan mijn vader denken.





Prettig weekeinde.

Ik zegge oeh! (oeh!)
Ik zegge aah! (aah!)
Ik zegge oeh! (oeh!)
Aah! (aah!)

Oehoe oehoerend hard
Kwamen zie doar aangescheurd
Oehoe oehoerend hard
Want zie hadden van de motorcross geheurd

Langzaam ri-jen dat deeen zie nooit
Dat vonden zie toch maar tied verknooid
Bertus op zien Norton
En Tinus op de BSA

Noar de motorcross op het Hengelse Zand
De hoender en de vrouwe
Die stoven aan de kant
Bertus op zien Norton
En Tinus op de BSA

Zie gingen oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard
Zie gingen oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard

Oehoe oehoerend hard
Scheurden zie noa de cross naar hun huus
Oehoe oehoerend hard
Want dan waren zie eerder thuus

Zie hadden alderbastend gein gehad
Zie waren allebei een heel klein beetjen zat
Bertus op zien Norton en Tinus op de BSA

An 't gevoar hadden zie nog nooit gedacht
Zie waren koning op de weg en dachten: "Alles mag"
Bertus op zien Norton en Tinus op de BSA

Zie gingen oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard
Zie gingen oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard

Maar zoals altied kwam an dat gejakker een end
Deur 'n zatte kearl die de snelheid van een motor niet kent
Bertus ri-j d'r op en Tinus kwam d'r vlak achteran
En iedereen die zei: Van die leu heur i-j nooit meer wat van

Zie gingen nooit, nee nee nooit
Nooit meer oerend hard
Zie gingen nooit, nee nee nooit
Nooit meer oerend hard

En wie goat oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard
En wie goat oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard
En wie goat oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard
En wie goat oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard
En wie goat oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard
En wie goat oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard
En wie goat oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard
En wie goat oeh, oehoe oehoe
Oehoe oehoe oehoerend hard

Zwijmelen op zaterdag (40)

Meer zwijmelen bij Marja.

Bij velen bekend, deze aria uit Rigoletto van Giuseppe Verdi. Ik vind het een heerlijke melodie. En, gezongen door een goede tenor, zoals Andrea Bocelli er een is, een weldaad voor het gehoor.

Het is maar goed dat ik geen Italiaans spreek, want de tekst vind ik nu niet zo geweldig. :-) Maar goed, de tekst is dus ook uit de negentiende eeuw en hoort bij het verhaal.

La donna e mobile
qual piuma al vento
muta d'accento
e di pensiero

Sempre un 'amabile
leggiadro viso
in pianto o in riso
e menzognero

La donna e mobile
qual piuma al vento
muta d'accento
e di pensier
e di pensier
e di pensier

E sempre misero
chi a lei s'affida
chi le confida
mal-cauto il core!

Pur mai non sentesi
felice appieno
chi su quel seno
non liba amore!

La donna e mobile
qual piuma al vento
muta d'accento
e di pensier
e di pensier
e di pensier

 

 

De vrouw is wispelturig
Zoals een pluimpje dat danst op de wind,
verandert ze van stem, en van gedachten
Altijd beminnelijk,
mooi gezicht,
in tranen of al lachende, ze liegt altijd

De vrouw is wispelturig,
Zoals een pluimpje dat danst op de wind
verandert ze van stem, en van gedachten!

Er altijd slecht aan toe,
is hij die haar gelooft,
hij die op haar vertrouwt (Zijn arme hart!)
Toch, men voelt zich nooit
helemaal gelukkig
als men niet van de liefde proeft

De vrouw is wispelturig,
Zoals een pluimpje dat danst op de wind
verandert ze van stem, en van gedachten!

 

 

Andrea Bocelli is geboren met een oogafwijking en op z'n twaalfde werd hij geheel blind. Hier meer informatie over hem. In onderstaand filmpje vertelt hij er zelf meer over.

Zwijmelen op zaterdag (39)

Meer zwijmelen bij Marja.

Omdat het zo'n goede groep was, nogmaals zwijmelen met The Kinks.

Prettig weekeinde.

Smiley

Elke dag werk ik een hele chemische fabriek naar binnen.

Zo blijf ik in leven en lachen. (Ik weet het, het is een zeugma maar dat heb ik expres gedaan.)

OMG

Heel hard gekrijst, op een hoge toon en met lange uithalen. Zo hoor je in Amerikaanse programma's vrouwen en soms mannen aan hun verbazing, schrik of verrassing uiting geven: Oh, my God!.

Tegenwoordig hoor je het in Nederland overal, in real life, op tv, op facebook of op een blog. In geschreven vorm meestal met hoofdletters om het gekrijs, dat erbij schijnt te horen, uitdrukking te geven.
Je hoort het ook altijd in het Engels zeggen. Ik denk dat voor die mensen het Nederlandse "O, mijn God" te veel aan God doet denken.
De uitroep wordt hoe langer hoe meer gebruikt, ook tijdens een gewoon gesprek: "O, my God, Anita, kijk nou eens, wat heeft die vrouw een dikke kont."

Het is straattaal, jongerentaal, maar je hoort het ook laagopgeleide volwassenen steeds meer gebruiken.

In het Nederlands gebruiken we Lieve help, lieve hemel, o jee of diergelijks.
Als mensen dan toch "Oh, my God" gebruiken, vraag ik me altijd af, hoe dat dan zit. Geloven die mensen werkelijk in God en roepen ze hem daardoor om de haverklap aan? Of hebben deze mensen geen flauw benul van wat ze eigenlijk zeggen en vinden ze het een leuke uitroep, van de Amerikaanse tv overgenomen?

Zelfs overtuigde atheïsten hoor je deze uitdrukking gebruiken. Ik heb dan altijd de neiging te vragen of ze bekeerd zijn.

Zwijmelen op zaterdag (38)

Meer zwijmelen bij Marja.

Vanwege het mooie weer van de afgelopen week nog maar even een gezellig zomerhitje uit 1960 van Brian Hyland. Hij was toen 17 jaar. We kennen hem ook van Ginny come lately en Sealed with a kiss.
Het nummer Itsy bitsy enz. kon je zo heerlijk meegalmen, hoewel ik toentertijd, als tienjarige niets van de tekst begreep, alleen dat het over een bikini ging.
Het filmpje is alleen al leuk door die prachtige vetkuif.

The story told through the three verses of the song is as follows: (1) the young lady is too afraid to leave the locker where she has changed into her bikini; (2) she has made it to the beach but sits on the sand wrapped in a blanket; and (3) she has finally gone into the ocean, but is too afraid to come out, and stays immersed in the water – despite the fact that she's "turning blue" – to hide herself from view. (Wikipedia)

At a time when bikini  bathing suits were still seen as too risqué to be mainstream, the song prompted a sudden takeoff in bikini sales and is credited as being one of the earliest contributors to the acceptance of the suit in society. (Wikipedia)

Als bonus Ginny come lately uit 1962. Sealed with a kiss heeft Vlasje al eens al zwijmel geplaatst.

Prettig weekend.

Joechteren

Op deze blog kwam ik het woord joechteren weer eens tegen. Een woord dat ik misschien veertig of vijftig jaar niet meer gehoord had. Het is een woord uit het Saksich dialect, in Oost-Nederland. Mijn vader gebruikte dat woord altijd als de 7 kinderen weer eens (onnodig) veel kabaal maakten, al dan niet stoeiend of bekvechtend: "Hou op met dat joechteren!" Het vreemde is dat hij verder toch geen dialect sprak maar wel een woord uit het dialect overnam waar geen goed Nederlands equivalent voor is. Net als bijvoorbeeld de woorden krang en nölen.

Grappig, als kind hoor je een woord veel. Dan kom je in omgeving waar het nooit gebruikt wordt en vergeet je dat je het woord ooit eens gekend hebt. Dankzij internet hoor je dan een andere oosterling het woord gebruiken en komen de herinnering weer boven.

Al googelend kwam ik het woord vaker tegen met maar liefst 54 hits.
Hier: : als nevenvorm van juichen in Saksische dialecten, in de betekenis van uitgelaten vrolijk zijn,
Hier: wild rondlopen, jakkeren, luidruchtig stoeien
Hier: uitgelaten vrolijk zijn, stoeien, geen maat in luidruchtigheid kennen.
Verder bleek dat het woord vooral in Overijssel en de Achterhoek bekend is. In het Saksische dialect dus. Ik woonde als kind op de Veluwe, waar dit dialect ook gesproken werd.

Kent u het woord joechteren? In welk deel van het Saksisch dialectgebied werd/wordt het gebruikt?

Zwijmelen op zaterdag (37)

Meer zwijmelen bij Marja.

Vorige week zaterdag werd Drs. P. 94 jaar. Reden om even stil te staan bij zijn liedjes.

Ik vind de man een groot taalvirtuoos. Zoals hij met woorden spelen kan, is hij uniek. Hij is ook van grote betekenis geweest voor de light verse, oftewel de plezierrijm in Nederland.

Het is moeilijk een keus te maken uit zijn liedjes, zoals daar zijn De Veerpont, De zusters Kazamarov, De Commensaal  en Groningen.
Ik kies toch maar voor zijn meest bekende werk De dodenrit.

Hier kunt u meer lezen over drs. P.

We rijden met de troïka door 't eindeloze woud
Het vriest een graad of dertig, het is winter en vrij koud
De paardehoeven knersen in de pasgevallen sneeuw
't Is avond in Siberie en nergens is een leeuw

We reizen met de kinderen, al zijn ze nog wat jong
Door 't eindeloze woud waarover ik zo-even zong
Een lommerrijk en zeer onoverzichtelijk terrein
Waarin men zich gelukkig prijst dat er geen leeuwen zijn

We zijn op weg naar Omsk, maar de weg daarheen is lang
En daarom vullen wij de tijd met feestelijk gezang
Intussen gaat zich iets bewegen in de achtergrond:
Iets donkers en iets talrijks en het lijkt me ongezond

Ze zijn nog vrij ver achter ons, ik zie ze echter wel
Het is een hele massa en ze lopen nogal snel
En door ons achterna te lopen halen zij ons in
Wat onvoordelig uit kan pakken voor een jong gezin

De donkere gedaanten zijn bijzonder vlug ter been
Ze lopen op vier poten, en ze kijken heel gemeen
Ze hebben grote tanden, dat is duidelijk te zien
Het zijn waarschijnlijk wolven en kwaadaardig bovendien

Al is de toestand zorgelijk, ik raak niet in paniek
Ik houd de moed erin door middel van de volksmuziek
We kennen onze bundel en we zingen heel wat af
Terwijl de wolven nader komen in gestrekte draf

Het is van hier naar Omsk nog een kleine honderd werst
't Is prettig dat de paarden net vanmiddag zijn ververst
Wel jammer dat de wolven ons toch hebben ingehaald
Men ziet de flinke eetlust die hun uit de ogen straalt

We doen heel onbekommerd en we zingen continu
Toch moet er iets gebeuren onder moeders paraplu
En zonder op te vallen overleg ik met mijn vrouw
"Wie moet er aan geloven," vraag ik, "Toe, bedenk eens gauw"

"Moet Igor het maar wezen?", "Nee, want Igor speelt viool"
"Wat vind je van Natasja?", "Maar die leert zo goed op school!"
"En Sonja dan?", "Nee, Sonja niet, zij heeft een mooie alt"
Zodat de keus tenslotte op de kleine Pjotr valt.

Dus onder het gezang pak ik het ventje handig beet
Daar vliegt hij uit de trojka met een griezelige kreet
De wolven hebben alle aandacht voor die lekkernij
Nog vierentachtig werst en o, wat zijn wij heden blij

We mogen Pjotr wel waarderen om zijn eetbaarheid
Want daardoor raken wij die troep voorlopig even kwijt
Zo jagen wij maar voort als in een gruwelijke droom
Ajo ajo ajo al in die hoge klapperboom

Daar klinkt weer dat gehuil en onze hoop is weer verscheurd
De wolven zijn terug en nu is Sonja aan de beurt
Daar gaat het arme kind, zij was zo vrolijk en zo braaf
Nog achtenzestig werst en in Den Haag daar woont een graaf

Ik zit nog na te peinzen en mijn vrouw stort menig traan
En kijk daar komen achter ons de wolven al weer aan
Dus Igor, 't is wel spijtig maar jij wordt geen virtuoos
Nog tweeënvijftig werst en daar was laatst een meisje loos

Nu Igor is verwijderd hebben wij weer even rust
Maar nee, daar zijn de wolven weer, op nog een part belust
De doodskreet van Natasja snijdt ons pijnlijk door de ziel
Nog zesendertig werst en in blauwgeruite kiel

Mijn vrouw en ik zijn over, dus we zingen een duet
En als 't even mee wil zitten halen we het net
Helaas, ik moet haar afstaan aan de hongerige troep
Nu nog maar twintig werst en Hoeperdepoep zat op de stoep

Ik zing nu weer wat lustiger want Omsk komt in zicht
Ik maak een sprong van blijdschap en verlies mijn evenwicht
Terwijl de wolven mij verslinden, denk ik "Dat is pech
Ja Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg"

(Trojka hier, trojka daar)
Ja, je ziet er veel dit jaar
(Trojka hier, trojka daar)
Overal zit paardenhaar
(Trojka hier, trojka daar)
Steeds uit voorraad leverbaar
(Trojka hier, trojka daar)
Zachtjes snort de samovaar
(Trojka hier, trojka daar)
Met een Slavisch handgebaar
(Trojka hier, trojka daar)
Doe het zelf met naald en schaar
(Trojka hier, trojka daar)
Is dat nu niet wonderbaar
(Trojka hier, trojka daar)
Twee halfom en een tartaar
(Trojka hier, trojka daar)
Een liefdadigheidsbazaar
(Trojka hier, trojka daar)
Hulde aan het gouden paar
(Trojka hier, trojka daar)
Foei hoe suffend staat gij daar
(Trojka hier, trojka daar)
Moeder is de koffie klaar
(Trojka hier, trojka daar)
Kijk daar loopt een adelaar
(Trojka hier, trojka daar)
Is hier ook een abattoir
(Trojka hier, trojka daar)
Basgitaar en klapsigaar
(Trojka hier, trojka daar)
Flinkgebouwde weduwnaar
(Trojka hier, trojka daar)
Leve onze goede Tsaar!

Prettig weekend.

Moordenaars

Eind jaren tachtig woonde ik in een flat. Direct rechts van mij woonde een Turks gezin, man, vrouw, zoontje en dochtertje. De vrouw was aardig maar sprak slecht Nederlands. De man was erg knap, een grote charmeur en gek op vrouwen (meisjes). Hij had een dure, rode sportwagen met open dak. Hij had blijkbaar veel succes bij de vrouwen want regelmatig zag je hem in de winkelstraten lopen met aan beide armen een meisje.
Hoe het huwelijk verder was, weet ik niet, maar dat laat zich raden.

Dat bewuste jaar ging de familie met vakantie naar Turkije. Op een gegeven moment zei de man tegen zijn vrouw: "Kom, we gaan een strandwandeling maken." Hij had eerder op de dag al voorbereidingen getroffen door een groot gat te graven en een schop daar te verstoppen. Op het strand schoot hij zijn vrouw dood en begroef haar.  Bij de politie gaf hij zijn vrouw als vermist op maar hij viel al snel door de mand. Hij werd in Turkije in het gevang gestopt, maar na een kleine twee jaar liep hij al weer vrolijk rond in onze plaats. Wat bleek? Een groot aantal gevangenen had om een of andere festiviteit gratie gekregen en daar hoorde hij ook bij. Hij had in Nederland weer een huis gekregen, hertrouwde en zijn kinderen woonden weer bij hun vader die hun moeder had vermoord.

Ik verhuisde en kwam op nr. 44 te wonen.
Het was eind januari 's avonds laat, op een vrijdag. Ik hoorde geknetter en dacht dat een van de buren vuurwerk aan het afsteken was, ik ergerde me een beetje omdat het al zo laat was. Het geknetter bleef maar aanhouden. Ik besloot om eens door de lamellen te gaan kijken waar dat vuurwerk vandaan kwam. Maar het was geen vuurwerk. De garages van nr. 42 en nr. 40 stonden in lichterlaaie, door de buurman van nr. 40 aangestoken in een dronken bui. Ik was doodsbang. De garages staan niet ver van het huis. Straks zou het vuur het huis bereiken en dan ook mijn huis. Ik woon in een twee-onder-één-kapwoning en nr. 42 en nr. 44 zitten aan elkaar. Maar gelukkig kwam de brandweer al gauw en was het gevaar geweken.

Het hele weekend gebeurde er niets, maar toen ik op maandagochtend opstond, bemerkte ik dat ik de achterdeur niet uit kon. Het hele erf was afgezet met roodwitte linten en mannetjes in witte pakken en met maskers speurden in de tuin, op zoek naar asbestdeeltjes. Het hele weekend mocht je vrij in je tuin rondlopen en werd je niet gewaarschuwd, maar op de eerste werkdag was er ineens gevaar.

De brandstichter was een tijdje weg, maar daarna kwam hij weer in zijn oude huis wonen. Wij waren allemaal bang voor die man, want wie weet wat voor gekke dingen hij nog meer ging doen.

Op een gegeven moment stonden er twee agenten voor de deur. Ze waren bezig met een buurtonderzoek en vroegen of ze binnen mochten komen. Wat bleek, de brandstichter van nr. 40 was in een naburig dorp in zijn auto aangehouden. Hij reed daar met zijn vriendin. En in de kofferbak lag het lijk van de ex van zijn vriendin. In verband daarmee kwamen de agenten de buren ondervragen over die bewuste man. Spannend hoor, ik was ineens getuige in een echte moordzaak. Maar helaas, ik kon de agenten niet wijzer maken. Ik kende de man van gezicht, maar had nog nooit met hem gesproken en hem eigenlijk alleen maar een paar keer gezien. Ik kijk nooit door de voorruit. Mijn kamer is gericht op de achterkant. Daar ging mijn glorieuze rol als hoofdgetuige in rook op.
Nadien hoor je dan van de buren allerlei wilde verhalen over hem, het ene verhaal nog mooier dan het andere.

De man werd veroordeeld en opgesloten. Ik was blij dat de brandstichter-moordenaar uit onze straat verdwenen was.

Buren

Buren, altijd goed voor een fikse mopperpartij. Iedereen heeft overlast van en moppert op hen. Heerlijk om te lezen vind ik de site van Beatrijs Ritsema, waar mensen zich ergeren aan zo ongeveer alles wat buren kunnen doen.

Net als iedere echte Nederlander heb ik ook van tijd tot tijd last van buren. En ik doe dan ook lustig mee aan het mopperen.
Een vroegere buurman, een oudere man, bemoeide zich van begin af aan met mij. In zijn ogen kon een gescheiden vrouw het toch niet allemaal weten en ventileerde hij zijn 'wijze raad' bij mij. Dat ging van hoe ik een barbecue moest aansteken tot en met het inrichten van mijn tuin. We hebben een gezamenlijke oprit, dus kon hij alles goed in de gaten houden. Al snel kwam er dus een schutting met een poort. Maar daarover kwam de buurvrouw dan weer klagen. Zij, van nr. 46, keek altijd door mijn tuin naar de vogeltjes van nr. 42. En nu kon dat niet meer! Jammer dan.

Wij hebben een redelijke tuin, 20 x 11 m. Helemaal achterin de tuin had ik een composthoop gemaakt. Dat werd gestimuleerd door de gemeente. 's Zomers gooide ik fruit en groenteresten in de groene container, omdat dat op de composthoop  gaat stinken en vliegen en wespen aantrekt.
Ik moest de composthoop weghalen van buurman van nr. 42.  Toevallig had hij helemaal achter in zijn eigen tuin een zandbak gepland voor zijn kleinkinderen op wie de buren één dag in de week oppassen. En zo'n compostgat was niet leuk voor zijn kleinkinderen. Het moest niet gekker worden! 220 m2 tuin en dan precies daar een zandbak willen maken! En ik moest mijn tuin aanpassen aan zijn kleinkinderen! Nou, mooi niet.

Later heb ik nog heel wat te stellen gehad met de buurvrouw van nr. 46. Zij was weduwe en beginnend dementerend. Dan liep ze zo mijn tuin in en verruïneerde mijn planten omdat ze ze niet mooi vond, of te hoog. Ook mocht ik niet meer mijn eigen oprit op, omdat dat van haar was. Ik moest maar door de voordeur en met mijn fiets door het huis naar achteren naar de schuur gaan. Nou ja, het moet niet gekker worden!

Rare mensen kun je soms hebben. Gelukkig, en daar ben ik echt blij om, heb ik geen geluidsoverlast van de buren.

Maar ik heb toch wel tot twee keer toe, op 2 verschillende adressen, heel bijzondere buurmannen gehad. Dat type mensen kom je gelukkig niet vaak tegen: moordenaars.

Ook wel eens een moordenaar als buurman gehad?

Zwijmelen op zaterdag (36)

Meer zwijmelen bij Marja.

Van de week werd mij door de cardioloog de vraag gesteld of ik in voorkomend geval gereanimeerd wilde worden. Ik moest toen onmiddellijk denken aan ER, de ziekenhuisserie waarin regelmatig getracht werd iemand met behulp van een defibrillator tot het leven terug te krijgen.
Ik zag mezelf al liggen. "Handen van het bed" en kaboeng, kaboeng, Greet schoot een meter de lucht in.

Geweldige serie ER. Ik heb er heel wat bij zitten zwijmelen. Elke week was ik weer nieuwsgierig naar het wel en wee van 'onze' dokters.

Prettig weekend.

Impasse

Bovenop de oude kast in de bijkeuken is een favoriete plaats voor beide poezen. Ze klimmen erop en eraf via de vensterbank.

Katootje wil naar beneden en Kees wil naar boven. Wat doe je dan als kat die van geen wijken weet?

Maar zitten wachten totdat de ander wijkt! En die wilde ook niet wijken. Deze situatie duurde zo'n vijf minuten.
Uiteindelijk besloot Katootje dan maar rechtstreeks van de kast op de grond te springen.

Zwijmelen op zaterdag (35)

Meer zwijmelen bij Marja.

Begin jaren zeventig zat ik op de avondschool. Voor mij zat Laurens, hij was helemaal weg van Noorwegen (en ik een beetje van hem). Elke keer weer vertelde hij erover.  Hij heeft mij ook aangestoken want op een gegeven moment vroeg ik mijn vriendin: "Zullen we naar Noorwegen gaan?"

Ik ben niet zo van die warme vakantielanden, en helemaal niet als het daar een drukte is. Ik ben meer iemand die houdt van vakantiebestemmingen off the beaten track. Je zult me niet  in Spanje of zo tegenkomen.
Wij gingen dus in 1975 naar Noorwegen. Later ben ik er nog 12 maal geweest. Ook ander noordelijke landen zoals IJsland, Zweden en Finland heb ik een of meerdere malen bezocht.

De eerste keer dat ik in Noorwegen was, was ik meteen verkocht. Wat een land! Voor mij was het toen, en is het nu nog steeds, het mooiste land van  de wereld. Waar, anders dan in Noorwegen, is het mogelijk om 's avonds 11 uur in je T-shirtje in de zon te zitten? En later heb ik toch heel wat andere landen, ook op andere continenten bezocht.

Omdat ik toen verwachtte er nog vaker te komen, besloot ik de taal te gaan leren. Met een man of 10 zaten we op een cursus van de, zo heette dat toen nog, Volksuniversiteit. Onder leiding van een geboren Noorse. We zijn in totaal 10 jaar bij elkaar gebleven, eerst op de Volksuniversiteit en later bij de lerares thuis. Heel bijzonder.

De lerares was een prettige vrouw die ons niet alleen de taal, maar ook de cultuur van Noorwegen, en dus ook Lapland, bijbracht. Door haar ben ik in aanraking gekomen met de joik, de muziek van de Samen (Laplanders).

Dit zegt Wikipedia erover:
Joik (ook wel yoik, luohti, vuolle, leu'dd, of juoiggusis) is de traditionele muziek van de Saami en een van de oudste muziekvormen in Europa.
Joik maakt deel uit van een zeer oude religieuze traditie; dat is waarschijnlijk de reden, waarom het door de christenen werd verboden. De traditie heeft dit taboe echter overleefd.
Een joik gaat over de essentie van hetgeen of degene die bezongen wordt. Je zingt echter nooit een joik óver iemand, maar je zingt iemand altijd zijn joik toe.

Het lukt me helaas niet het filmpje hier te plaatsen. Vandaar deze link:
http://www.youtube.com/watch?v=KqubyHoF4Rs&list=RD0246WW3D5a_TU

Prettig weekend.

De zangeres is zelf geen Noorse, maar een Finse. Hier vindt u meer over haar.