De borstrok

De wat? Nou, gewoon, de borstrok. Zoiets als dit:

Onlangs was ik met iemand in gesprek en ineens ging het over borstrokken. Van die dingen, een soort hemden, die je in de winter over je hemd maar onder je trui droeg. Ze vertelde dat ze altijd van die eigengebreide wollen gevalletjes moest dragen, die de hele tijd kriebelden. 
Ik moest ook borstrokken dragen maar ik kan me niet herinneren dat ze kriebelden. Ik vond het wel vervelende dingen. Ik denk dat mijn borstrokken van katoen waren. Hard, stug katoen en dik gebreid of gehaakt. Daarom waren die borstrokken ook zo weinig meegaand. En ze zaten zo strak om je lijf, dat vond ik nooit prettig.
Ik sprak er met mijn broer over en hij zei dat het wel van die wollen dingen waren die erg kriebelden. Zo zie je maar weer dat ieder het zelfde op zijn of haar manier beleeft.
Het ergste was nog dat je er altijd in zat te zweten, het zat te warm. Dat betekende dus dat je altijd met een nat hemd tegen je lijf geplakt zat.

Naar goed katholiek gebruik zat op de borstrok , vastgemaakt met een veiligheidsspeld, een medaille van Maria. Dat beschermde je tegen het onheil in het leven.

In de zomer ging de borstrok ook wel eens aan. Mijn vader had een motor, een Norton als ik me goed herinner maar het kan net zo goed een ander merk geweest zijn. De kinderen mochten dan om de beurt bij vader achterop. Je had in die tijd nog geen fraaie motorpakken. Mijn moeder was dus heel erg bang dat we kou zouden vatten. Dus ging ook de borstrok aan op die tochten. Maar dat niet alleen: ook nog een paar wintertruien  en de winterjas. Onder de rok ging nog een dikke lange broek. En dat midden in de zomer.

De helm die we droegen lijkt op bovenstaande helm, een soort Willempie-helm. Kogelrond, het drukte aan alle kanten.

Gelukkig dragen we tegenwoordig geen borstrokken meer. Als het in de winter koud is, doe je een T-shirtje of zo onder je kleding.