Pagina's

zaterdag 30 maart 2013

Pasen 2013


Ttiaan



Jezus zei tegen haar: ‘Maria!’ Ze draaide zich om en zei: ‘Rabboeni!’ (Joh. 20 NBV).



Volgens het Evangelie van Johannes verscheen de opgestane Heer voor het eerst aan Maria Magdalena (zie afbeelding kopfoto).





















Zalig Pasen
 
Gezegende Pasen
 
Vrolijk Paasfeest
 
Prettige Paasdagen




zondag 24 maart 2013

Palmpasen

Palem, palem Pasen
de wind die komt uit Vaassen
en als-ie niet uit Vaassen komt
dan komt-ie van Jan Klaassen

Dat zong Greetje altijd op Palmzondag. Met een palmpasenstok in haar hand liep ze de buurt door.
plaatje van het www
In de jaren vijftig liepen alleen katholieke kinderen met een palmpasenstok. In Greetjes woonplaats werd er geen optocht georganiseerd door de school of zo.

Op de zaterdag voor Palmpasen kwam de bakker altijd haantjes brengen. Die werden op door vader getimmerde kruisen gespiesd. Daaraan kwam ook een slinger van suikereitjes en een paar mandarijnen. En natuurlijk een palmtakje. Het was per slot van rekening Palmpasen.


Suikereitjes, plaatje van het www
En daar liep Greetje dan, trots stappend met haar stok de buurt door. En het mooiste was als ze dan niet-katholieke kinderen tegenkwam, want die hadden lekker niet zo'n mooie palmpasenstok.
Geen erg christelijke gedachte.

zaterdag 23 maart 2013

Zwijmelen op zaterdag (17)

Zwijmelen met Marja.

Deze week Toots Thielemans met Bluesette. Gewoon omdat ik de muziek van die man goed vind. Deze opname is uit 2009. De man was toen 87 jaar.


 
 
Prettig weekend.

donderdag 21 maart 2013

Leesboeken

Zoals ik in mijn vorig bericht schreef, is het lezen me met de paplepel ingegoten. Ik doe het nog steeds graag. Maar dat kan ik alleen als het helemaal rustig om me heen is. Zo heb ik moeite om in de zomer buiten te lezen omdat er daar altijd wel geluiden om mij heen zijn.

Lezen gebeurt meestal in bed. Ik heb in de slaapkamer geen cv aan en wel het raam open. Maar ook al is het in de winter steenkoud in de kamer, dan nog kan ik uren blijven lezen, rechtop in bed met mijn rug tegen de kussens. Met een mooi boek heb ik geen last van de kou.
Tijdens mijn huwelijk had ik wel een probleem. Mijn ex, geen lezer, had er altijd een hekel aan als ik in bed las. De lamp moest uit.

Ik heb thuis een enorme hoeveelheid boeken. Ze groeien me constant boven mijn hoofd. Regelmatig doe ik boeken weg, maar daarna heb ik er altijd spijt van. Toch moet het. Ik heb in de kamer een boekenkast met 16 meter plank. Mensen die voor het eerst in mijn huis komen (niet-lezers), zeggen dan: "Zo veel boeken! Heb je die allemaal gelezen?" Ik vertel ze dan maar niet dat ik boven een veelvoud van de boeken beneden heb.


Ik heb onlangs een grote boekenopruiming gehouden. Ik heb nu alleen nog maar romans die oorspronkelijk in het Nederlands geschreven zijn. Dat zijn ook de boeken die ik het liefst lees. En dan geen oorlogsromans of romans die zich in Indië afspelen. Daar heb ik niets mee. Maar voor de rest zijn Nederlandse boeken voor mij herkenbaarder dan buitenlandse boeken. Dat vind ik prettig.
Verder heb ik boeken over onder andere taal en geschiedenis en een hele verzameling van Agatha Christie. En ook niet te vergeten een grote verzameling Prismapockets.
Overigens koop ik niet veel nieuwe boeken. Dat kan ik helaas niet betalen. Ik struin wel graag rommelmarkten en kringloopwinkels af op zoek naar nieuwe schatten. Het maakt me niet zo veel uit hoe de boeken eruit zien. Als de inhoud me maar bevalt.

Bij mij is het niet zo dat ik één boek lees en als dat uit is, ik aan de volgende begin. Ik lees er altijd wel een paar door elkaar, al naar gelang de stemming is. Bovendien zijn er boeken waaruit je elke dag een stukje leest om over na te denken.  Op het moment ligt er dit op mijn nachtkastje:


En dit is er vandaag bijgekomen:


Ik kan dus zondag gratis met de trein weg.

Ik denk erover een e-reader te kopen. Makkelijk mee te nemen en je hebt altijd wel een boek bij je, die bij de stemming op dat moment past. 
Die e-reader is misschien wel makkelijk maar het grote probleem ermee is, dat je geen fysiek boek in de handen hebt. Je voelt geen papier, je slaat geen bladzijde om, je kunt niet aan het boek zien dat het gelezen is, je kunt het niet bewaren enz. Bovendien moet je altijd wel zorgen voor een opgeladen accu. Ik ben er nog niet uit. Die nadelen die ik noemde zijn natuurlijk ook voordelen. Ik zou eigenlijk eerst eens een e-reader op proef moeten hebben.

Maar hoe dan ook, van papier of van een machientje, ik zal blijven lezen. Ik kan me geen leven zonder boek voorstellen.

dinsdag 19 maart 2013

Lezen

Al vanaf de eerste klas van de lagere school, toen ze net begon met leren lezen, las Greetje al alles wat maar los en vast zat.
Ze zat op een katholieke meisjesschool en daar leerde ze lezen door middel van het katholieke leesplankje:

plaatje van het www
Ze herinnert zich nog goed dat veel van de schoolboekjes en dergelijk kwam van de drukkerij van het R.-K. Jongensweeshuis in Tilburg en later uitgeverij Zwijsen. Gek, dat ze die namen haar hele leven onthouden heeft.

Zoals gezegd, ze las alles wat los en vast zat. De etiketten op de verpakking van het broodbeleg waren altijd interessant en elke keer weer kon ze steeds meer woorden lezen. Ze weet nog goed de verwondering bij het lezen van het woordje pindakaas op de pot pindakaas. Hé, daar staat PINDAKAAS!!!!

Vanaf dat ze lezen kon was Greetje lid van de bibliotheek. Nee, niet de openbare maar de rooms-katholieke bibliotheek. Op die manier zou ze geen verkeerde boeken lezen.
Ze leende altijd het maximum aantal boeken per week. Die kreeg ze met gemak uit. Puk en Muk, Pinkeltje, meisjesboeken als Marie-Anneke die Streepje genoemd werd. En ook veel boeken waarin dieren gepersonificeerd waren.
In  de boeken die Greetje las, ging vaak een moeder of een van de kinderen dood.  Moeder stierf aan tuberculose of een van de kinderen was door het ijs gezakt en overleed aan longontsteking. Ook lagen mensen vaak heel lang ziek op bed.

In het midden van de vorige eeuw waren er diverse spellingwijzigingen maar Greetje las nog  veel boeken met de oude spelling, zij las over bosch en visch, over den en der, over heeten en zoo. Geen probleem voor haar, als ze maar lezen kon..

Greetje vond het altijd leuk als er tekeningen in het boek stonden maar aan de tekeningen van één tekenares had ze een hekel aan. Die vond ze altijd maar raar. Die tekenares was Rie Cramer. De Greet van nu heeft veel waardering voor het werk van haar, maar toen, zo raar!

Greetje woonde thuis met nog 6 kinderen. Altijd was er lawaai en drukte in huis met zo veel volk. En Greetje had rust nodig om zich te kunnen concentreren. Het was lastig een rustige plaats te vinden om te lezen. In de zomer was het nog wel te doen. Dan kon Greetje op bed lezen. Maar in de winter moest ze wel in de kamer lezen. Ze ging dan op de grond zitten met opgetrokken knieën, de bril ging af want dan werd haar wereld kleiner en de vingers in de oren. En dan was Greetje heerlijk aan het lezen en dan zag haar vader die geen lezer was, in tegenstelling tot haar moeder, haar en vond het maar niets dat meisjes zaten te lezen. Ze kreeg dan altijd de opmerking: "Heb je niets beters te doen?". Hij bedoelde hiermee sokken stoppen of handwerken.


plaatje van het www
Greetje had vroeger ook genoeg leesvoer thuis. Eerst De Engelbewaarder, daarna de Okki en in de hoogste klassen van de lagere school de Taptoe. Nog later kwam de Donald Duck in huis. Greetje herinnert zich nog goed een vriendje van een van haar zussen die, zodra hij bij hun kwam, naar de Donald Duck greep en al lezend zat te gniffelen.








plaatje van het www


plaatje van het www

Greetjes ouders hadden ook tijdschriften. De KRO-gids, de Katholieke Illustratie, Beatrijs, een rk vrouwenblad, Na vijven, een hobbyblad, Ariadne, een handwerkblad, Knittax, een machinebreiblad, en Eva, een breiblad. Later ook nog de Margriet, met op de achterkant de strips van Broer en Konijn. Ook dat werd allemaal door Greetje gelezen en/of doorgebladerd. Ergens in een van die tijdschriften las ze ook de strips van Sjors en Sjimmie.


Destijds zag Sjimmie er nog zo uit, nu zeer incorrect.
 
Greetje is haar moeder nog steeds dankbaar dat die haar de liefde voor lezen heeft bijgebracht.

zaterdag 16 maart 2013

Zwijmelen op zaterdag (16)

We gaan weer zwijmelen met Marja.

Ooit, 48 jaar geleden, heb ik dansles gehad. Het was goed voor je opvoeding , dus ik moest er ook heen. We leerden daar de bossanova op muziek van Astrud Gilberto: The girl from Ipanema.
Ik heb de dansles wel afgemaakt, maar daarna nooit meer gedanst. Maar dit nummer is wel altijd blijven hangen. Het is mooi, door zijn eenvoud. Het nummer is uit 1964.



Tall and tan and young and lovely
the girl from Ipanema goes walking
and when she passes
each one she passes
goes "Ahhh!"

When she walks she`s like a samba
that swings so cool and sways so gently
that when she passes
each one she passes
goes "Ahhh!"

Oh, but he watches so sadly
How can he tell her he loves her?
Yes, he would give his heart gladly.

But each day when she walks to the sea
she looks straight ahead
not at he.

Tall and tan and young and lovely
the girl from Ipanema goes walking
and when she passes
he smiles
but she doesn`t see.
She just doesn`t see.
No, she doesn`t see....

donderdag 14 maart 2013

Stiltecoupé

Ik heb geen auto. Ten eerste hou ik niet van de kleine ruimte van een auto en ten tweede zou ik nooit het rijbewijs kunnen halen omdat ik veel te veel afgeleid word door alles wat er om me heen gebeurt. Ik kan nu eenmaal niet multitasken.  Ik kan mijn aandacht maar op één ding richten en meestal is dat niet het verkeer. Zo'n veertig jaar geleden heb ik ooit eens een poging gedaan om te leren autorijden maar dat was geen succes. Ik ben er toen maar snel mee gestopt. Ook op de fiets gebeurt het me regelmatig dat ik meer op andere dingen let dan op het verkeer. Maar op de fiets zijn de gevolgen niet zo groot, bovendien is een onoplettendheid makkelijker te herstellen.

Ik reis dus veel met het openbaar vervoer en dan met name met de trein. Bussen zijn een noodzakelijk kwaad. Ik heb het daar niet zo op.

Van de week zat ik weer eens in de trein om een keuzedag op te maken. Die keuzedagen gebruik ik uiteraard voor de wat langere afstanden. Omdat ik last heb van hyperacusis, kies ik dan ook bij voorkeur een plaatsje uit in de stiltecoupé. Maar als je er standaard van uitgaat dat er in een stiltecoupé stilte heerst, kom je vaak bedrogen uit. Er wordt in zo'n stiltecoupé heel wat gebeld, gekletst en geschreeuwd. Velen letten er niet op of ze in een stiltecoupé terechtkomen. In een stiltecoupé is het vaak wat rustiger, daar zitten eenlingen die willen lezen, computeren of gewoon stilte willen hebben. Maar omdat er wat meer plaats is in zo'n coupé, komen er allerlei reizigers op af.

Van de week had ik het helemaal gehad. Ik heb een mp3 speler aan met luisterboeken om boven het geroezemoes uit te komen. Op de heenweg kwamen er drie mensen om mij heen zitten. Zij praatten zo luid dat ik het geluid van mijn mp3 niet meer kon horen. Ik heb ze toen maar gewezen op onderstaand symbool en gelukkig waren ze stil.


Op de terugweg kwamen er twee dames de stiltecoupé binnen. Ze vroegen aan mij of ik wilde verhuizen naar een bank erachter zodat ze met elkaar konden praten. Nou vraag ik je, praten in de stiltecoupé! Ik heb zo toen ook maar gewezen op bovenstaand symbool en ben lekker blijven zitten.


zondag 10 maart 2013

Nederlands

Heeft u dit weekend ook zo genoten van het schaatsen in Heerenveen. Hoewel ik geen tv heb, heb ik het toch allemaal gezien, op internet, op de livepagina van de NOS. Het grote voordeel daarvan is dat er geen commentaar bij is. Ook geen voor-, na- of tussenbeschouwingen. Het gaat alleen om het schaatsen.

Als ik dan weer zo'n uitzending uit Heerenveen zie, moet ik altijd terugdenken aan die twee keren dat ik zelf tussen de toeschouwers zat, gratis en voor niets op de VIP-tribune.

Ik heb ooit wel eens verteld dat ik thuis een schooltje heb opgericht. Daar geef ik les aan buitenlanders van over de hele wereld, vreemd genoeg geen Turken (nou ja, één dan) en Marokkanen.  Op een gegeven moment kreeg ik van een van de leerlingen het verzoek om privé-les te geven aan een Russische vrouw. Graag drie keer per week en overdag. Wat bleek nou? In de lente/zomer was ze drie maanden in Nederland en de rest van het jaar in Rusland of een ander buitenland. Ze was namelijk professioneel schaatsster. Ze had een Nederlandse vriend en wilde graag snel Nederlands leren in de tijd dat ze in Nederland was.

Het was een leuke vrouw, we hadden een goed contact. Ik heb haar Nederlands geleerd (ze was een ijverige leerling). Van haar heb ik veel geleerd over het leven van een topsporter. Daar stond ik verbaasd van. Ook al was het zomer, er moest in die tijd toch wel hard getraind worden en tussen de trainingen door kwam ze bij mij les nemen.

Dat is twee jaar zo gegaan. Van haar kreeg ik dus die vrijkaartjes voor WK's in Heerenveen. Haar vriend was ook heel actief in de schaatswereld en door hem heb ik met vele schaatsers kennisgemaakt en wereldkampioenen kunnen feliciteren. Allemaal heel gewone mensen overigens. Het mooiste was toen Ard Schenk op me afkwam en een praatje met me aanknoopte door te constateren: "U bent dus de Nederlandse lerares van X." Wow, mijn held van vroeger die naar mij toekwam en met mij praatte. Ik stond eerst wel even te trillen op mijn benen.

En dan lees ik op Wikipedia: X is getrouwd met een Nederlander en daardoor spreekt zij Nederlands. Nee, meneer of mevrouw Wikipedia. Ik, Greet de Wit, heb het haar geleerd! Glimlach

zaterdag 9 maart 2013

Zwijmelen op zaterdag (15)

Ik ben een groot liefhebber van Engelse detectives.  Een van die series is Midsomer Murders. Leuk als er weer een stelletje van die excentriekelingen in die ogenschijnlijk lieflijke dorpjes voorbijkomt. Ook de nieuwe serie met de neef van Barnaby vind ik goed. Zwijmelen dus.

Maar het gaat hier om zwijmelen met Marja. En daar hoort muziek bij. Daarom wil ik het hebben over de begintune van de serie. Het is een wals met een bijzonder muziekinstrument: de theremin. Ik vind het geluid ervan erg mooi, soms een beetje sinister.



Dit zegt Wikipedia erover.
Een theremin is een elektronisch muziekinstrument dat bespeeld wordt door de afstand tussen de handen en twee antennes te variëren. De speler raakt het instrument niet aan. De theremin werd uitgevonden door Léon Theremin in 1919. In 1923 kwam dan de opvolger van de theremin: de Aetherophone, een soortgelijk instrument dat lang niet zo populair werd als de theremin.
De rechterhand beïnvloedt de toonhoogte en de linkerhand het geluidsvolume. Doordat minimale bewegingen al hoorbaar zijn, klinkt het instrument bijzonder expressief.

Hier ziet u de uitvinder zelf aan het werk:

In onderstaand filmpje wordt uitleg gegeven over het gebruik van de theremin in Midsomer Murders.



Dat er vele soorten muziek gespeeld kunnen worden op de theremin getuigen onderstaande filmpjes:

Super Mario Bros.:
Over the rainbow:
We are the champions:
Ben:
The long and winding road
maar ook Mozart:
of het Ave Maria: (begint pas op 2.15, daarvoor uitleg)

woensdag 6 maart 2013

Voorjaarsschoonmaak

Zo rond halfvasten, als het droog was, begon de moeder van Greetje aan de voorjaarsschoonmaak. Voor Pasen moesten het huis en het gezin er immers op z'n paasbest uitzien.

Ze begon altijd boven. Eerst de meisjeskamer, dan de grote overloop waar een broer sliep en  de ruimtes onder het schuine dak, dan de jongenskamer en van lieverlee zakte ze zo af naar beneden.
Bedden werden afgehaald en de dekens werden over de reling van het plat te luchten gelegd. Matrassen gingen ook naar het plat om te worden gelucht en geklopt. En ook de kleedjes voor het bed. Kasten werden leeggehaald en gesopt en weer voorzien van nieuw kastpapier. En verder werd alles gesopt wat maar enigszins gesopt kon worden.
De gordijnen werden gewassen en gestreken en het plafond en de muren werden met een ragebol onder handen genomen. De vloeren werden geschrobd en gedweild. Er bestonden in de jaren vijftig nog geen trekkers. Dat dweilen gebeurde gewoon op de ouderwetse manier: voorovergebogen achteruitlopend.

Greetje moest altijd meehelpen als ze van school kwam. Boven waren er geen muren maar geverfde schotten van hout. Die moesten helemaal schoongemaakt worden. Moeder deed de bovenkant en Greetje de onderkant. Dat vond ze nooit zo leuk omdat ze haar doekje moest spoelen in een emmer met ammonia. En dat stonk. Soms werd ze er licht van in haar hoofd. En dan mopperde haar moeder weer: "Je weet toch dat je niet met je hoofd boven de emmer moet hangen!"

De ruimtes achter de zolder vond ze weer wel leuk. Daar kwamen altijd weer dingen tevoorschijn die ze vergeten was. Ook stond daar haar blauwe poppenwagen en haar pop. Op de slaapkamer was er geen plaats voor en bovendien speelde Greetje niet veel met die ene pop die ze bezat.

Aan het eind van de dag moest ze meehelpen matrassen kloppen en ook de dekens. Dat kon moeder niet alleen. De gestikte dekens werden niet meer teruggelegd op bed omdat die in de kast verdwenen, voor de volgende winter. Dat dekens kloppen vond Greetje ook maar niets. Wat een stof kwam eruit na een winter! En dat stof ging allemaal maar in haar neus zitten kriebelen.
Greetje vond het wel lekker slapen, die eerste nacht na de schoonmaak. Alles rook zo lekker fris.

Dan kwam de trap aan de beurt. De loper werd over de klopstok gehangen om te luchten en te worden geklopt. Alles werd nat afgenomen en de koperen traproeden werden gepoetst.
Daarna kwam de gang aan de beurt en de ouderslaapkamer vóór.

Dan was het de beurt aan de huiskamer. Alles, maar dan ook echt alles werd naar buiten gesleept. Greetje vond het altijd leuk als ze tussen de middag thuiskwam en al het meubilair stond buiten. Kasten werden verschoond en voorzien van nieuw kastpapier en gewassen kastrandjes.  Alles in de kast werd afgewassen. De kachel werd in het zwart gezet en naar de schuur verbannen. Het kleed ging over de klopstok en werd met de mattenklopper bewerkt en later geschrobd met de luiwagen, ook de  stoelkussens kregen een droge en een natte beurt.. Ook hier werd er verder weer geraagd, gesopt en gezeemd dat het een lieve lust was. Het zeil werd gedweild en in de was gezet en weer uitgewreven. Vitrage en overgordijnen werden gewassen en ook de gordijnroeden werden gepoetst.

Die meubels, Greetje vond het wel leuk dat ze buiten stonden maar het betekende wel dat ze gewreven moesten worden. En dat moest zij vaak na schooltijd doen. Greetje vond dat maar een hels karwei, haar armen werden er doodmoe van. Eerst moest de boenwas van Ça-va-seul er goed ingewreven worden en later met een gele doek weer uitgewreven, zodat alles goed glom. De boenwas vond ze altijd wel lekker ruiken.

De keuken was een heel karwei. Niet alleen het nodige boenen, soppen, ragen en zemen met zand, zeep en soda uit de groen geëmailleerde potjes en vim. Maar ook heel veel kastjes. Het serviesgoed werd afgewassen. Kastjes en planken werden gesopt en voorzien van nieuw kastpapier en kastrandjes. Ook moest er elk jaar weer een nieuwe laag witkalk op de muren. Het fornuis moest helemaal schoongemaakt worden en het messing moet worden gepoetst. De kokosmat werd eruit gehaald en ging ook over de klopstok.

Dan nog het gangetje, de wc en de kelder, en als laatste de buitenboel. Naast de gebruikelijke werkzaamheden als het lappen van de ramen en het schrobben van de stoep, kreeg ook de koperen trekbel een poetsbeurt.

In de avonduren werd de kledingwissel gedaan. Wintergoed in de kast en zomergoed eruit. Eerst kijken of het allemaal nog paste. Greetje vond dit vreselijk: kleren uit, kleren aan, kleren uit, kleren aan. En ook moest er gepast worden om te kijken of ze de kleren van haar oudere zussen al aan kon.

En of de Pasen nu vroeg of laat kwam, alles en iedereen zag er op z'n paasbest uit. Zomerkleding aan, kachel de kamer uit en de gestikte deken van het bed. Al was het nog zo koud, het werd vanzelf wel warmer, zei Greetjes moeder dan.

maandag 4 maart 2013

Kruis

Van mijn vriendinnen weet ik wel of er problemen zijn, wat de problemen zijn, of ze verdriet, aandoeningen, ziektes of syndromen hebben. Ze praten er met mij over en ik praat over de mijne met hen. Van kennissen is dat minder bekend en van bekenden al helemaal niet. Daar praat je niet over.

Ik ben nu ruim een half jaar actief in Blogland. En al een paar jaar als lezer. Het valt mij op dat er veel meer over problemen e.d. gepraat wordt dan irl. Laat ik voorop stellen dat ik dat prettig vind. Ik doe er zelf ook aan mee. Ik steek niet onder stoelen of banken dat ik Asperger heb. Ik heb het ook wel eens over lichamelijke aandoeningen gehad.

In Blogland lees ik over volslagen onbekenden. Over hun problemen, verdriet, aandoeningen, ziektes of syndromen. En andersom. Ik vind het mooi dat het kan. Dat je vrij kunt praten over bovenstaande zaken. Het leven is niet alleen maar vrolijk en blij. Natuurlijk, er zijn genoeg mensen die gedurende heel lange tijd geen enkele tegenslag in het leven te verduren krijgen. Dat is mooi voor diegenen, maar er zijn ook meer dan genoeg mensen die wel te kampen hebben met tegenslagen. En dan gaat het niet om één keer een tegenslag maar sommigen hebben de ene tegenslag na de andere.

Ik vind het heel mooi dat ze het hier kunnen uiten.  Het gaat er niet om of je alleen maar met grote problemen te maken hebt. Ook kleine problemen e.d. kunnen ingrijpend zijn. En waar de een een groot probleem of iets dergelijks bij wijze van spreken fluitend ondergaat, daar kan voor een ander een schijnbaar kleiner probleem een grote berg zijn.
Er zijn geen wedstrijdjes in problemen, ziektes, verdriet. Als je nog nooit in een ziekenhuis gelegen hebt en je moet ineens op je zeventigste naar het ziekenhuis, dan kan dat bij diegene een veel grotere impact hebben dan bij iemand die al tien keer onder het mes geweest is en op zijn zeventigste opnieuw geopereerd moet gaan worden.

Daarom vind ik het zo mooi dat ik, maar ook anderen het hier kunnen delen. Niet alleen het heden, maar ook het verleden. Je schrijft een stukje, je publiceert iets en dan is het maar afwachten welke reacties je erop krijgt. Meestal zijn de reacties positief, alhoewel, wat voor de ene schrijver een positieve reactie is, kan voor de andere schrijver misschien een negatieve reactie zijn, waarop hij/zij nu net niet zit te wachten.

Wat ikzelf een hele vervelende reactie vind, is als iemand zegt dat we allemaal wel eens iets hebben. Ik denk niet dat iemand daar iets aan heeft. De schrijver vindt zijn probleem op dat moment uniek. Natuurlijk kun je wel praten over je eigen ervaring en hoe jij ermee omgegaan bent.
Helemaal erg vind ik het als iemand reageert met: O, dat heb ik ook wel eens, of O, daar heb ik ook wel eens last van. Ik vind dat een ontkennen van het probleem dat die ander heeft. Bijvoorbeeld: Ik kan niet tegen geluiden, daarvan word ik angstig en raak ik in paniek. Als een reageerder dan schrijft: Ik heb ook wel eens last van harde geluiden, dan denk ik: Het gaat me niet om hárd, het gaat om álle geluiden.
Gelukkig heb ik zelf nooit zulke reacties gehad maar ik lees het wel bij andere bloggers.

In het echte leven denk je dat veel mensen een schijnbaar zorgeloos leven hebben. In Blogland zijn mij de ogen opengegaan en heb ik geleerd dat er veel meer speelt dan alleen maar de gelukkige persoon uit te hangen. Ieder huisje heeft zijn kruisje.

zaterdag 2 maart 2013

Zwijmelen op Zaterdag (14)

Zwijmelen met Marja.

Eind jaren 60 en begin jaren 70 was het echt zwijmelen met Cat Stevens. Wat een prachtige stem. En daarbij ook nog een goed gezicht. Een grote poster van hem uit de Muziek Parade hing op mijn slaapkamer.

Morning has broken is uit 1972, de opname is uit 1976. Ik vind het een erg mooie tekst.


Morning has broken, like the first morning
Blackbird has spoken, like the first bird
Praise for the singing, praise for the morning
Praise for them springing fresh from the world

Sweet the rain's new fall, sunlit from heaven
Like the first dewfall, on the first grass
Praise for the sweetness of the wet garden
Sprung in completeness where his feet pass

Mine is the sunlight, mine is the morning
Born of the one light, eden saw play
Praise with elation, praise every morning
God's recreation of the new day

In 1977 was Cat Stevens in Californië aan het zwemmen in de Stille Oceaan en kon door de sterke stroming niet meer aan land komen. Nadat hij God had aangeroepen, bracht een golf hem terug aan land, waarin hij een geschenk van God zag. Op 30 december 1977 deed hij zijn artiestennaam Cat Stevens in de ban. In 1978 werd hij moslim, nadat hij van zijn broer een exemplaar van de Koran had gekregen. Hij nam toen ook de naam Yusuf Islam aan. (Wikipedia). Hij maakt nu islamitische muziek, maar zingt blijkbaar ook nog oude nummers, gezien deze opname uit 2007 van het lied Father & Son uit 1970. Dertig jaar later. Zijn stem is veranderd maar nog steeds erg mooi, vind ik.


It's not time to make a change,
Just relax, take it easy.
You're still young, that's your fault,
There's so much you have to know.
Find a girl, settle down,
If you want you can marry.
Look at me, I am old, but I'm happy.

I was once like you are now, and I know that it's not easy,
To be calm when you've found something going on.
But take your time, think a lot,
Why, think of everything you've got.
For you will still be here tomorrow, but your dreams may not.

How can I try to explain, when I do he turns away again.
It's always been the same, same old story.
From the moment I could talk I was ordered to listen.
Now there's a way and I know that I have to go away.
I know I have to go.

It's not time to make a change,
Just sit down, take it slowly.
You're still young, that's your fault,
There's so much you have to go through.
Find a girl, settle down,
if you want you can marry.
Look at me, I am old, but I'm happy.

All the times that I cried, keeping all the things I knew inside,
It's hard, but it's harder to ignore it.
If they were right, I'd agree, but it's them you know not me.
Now there's a way and I know that I have to go away.
I know I have to go.