Er zijn van die mensen die van veel belangrijke gebeurtenissen in Nederland of in de wereld nog feilloos kunnen zeggen waar ze waren toen ze het vernamen. Ik herinner me er een zestal.
Uiteraard herinner ik me nog meer gebeurtenissen, maar ik weet niet meer precies waar ik was toen ik het vernam. Bijvoorbeeld de moord op John Lennon, de moord op Marten Luther King, het begin van de Golfoorlog, de treinkaping door Molukkers enz.
Kunt u nog zeggen waar u was toen u vernam van bepaalde gebeurtenissen?
Ik herinner me de volgende:
8 januari 1962, de treinramp bij Harmelen, 93 doden.
Ik zat in groep 6 van de lagere school (11 jaar). Ik was ziek thuis van school. Mijn moeder ging 's middags altijd even een dutje doen. Als er een kind ziek thuis was van school, moest die altijd mee naar bed. Mijn moeder luisterde dan altijd eerst naar het radionieuws van 13.00 uur en ging dan slapen. Die dag in het ouderlijke bed naast mijn moeder hoorde ik van dat verschrikkelijke treinongeluk.
22 november 1963, de moord op president John Kennedy, Dallas.
Het was 's avonds 19.00 uur. Ik was 13 jaar. Ik zat samen met een aantal broers en zussen in de huiskamer. Mijn oudste zus was aan het strijken. De radio stond aan vanwege het nieuws. Plotseling kwam het bericht op de moord op Kennedy.
16 augustus 1977, de dood van Elvis Presley.
Ik was met vakantie in Zweden (Stockholm). Ik belde 's avonds met een zus en van haar hoorde ik dat Elvis Presley was overleden.
4 oktober 1992, vliegtuigramp Bijlmermeer, 43 doden.
Zondagavond, rond een uur of acht. Ik was die dag met mijn toenmalige echtgenoot op bezoek geweest bij een broer. Hij zou ons met zijn auto naar de trein brengen. Maar eerst moest hij nog even bij zijn ex langs. Wij bleven in de auto zitten. Bij zijn ex hoorde hij van de ramp. Opgewonden kwam hij het ons in de auto vertellen.
31 augustus 1997, het auto-ongeluk met prinses Diana in Parijs.
Het was midden in de nacht van zaterdag op zondag. Ik kon weer eens niet slapen en ben maar naar beneden gegaan. Daar ben ik verder gaan puzzelen aan een legpuzzel. Ik had de radio erbij aan staan. Toen, rond een uur of half drie, hoorde ik tijdens een programma van het ongeluk van prinses Diana. Toen kwam er van slapen helemaal niets meer.
11 september 2001. terroristische aanslagen in de USA, bijna 3000 doden.
Om half drie 's middags had ik een afspraak bij vrienden. Toen ik er kwam, hadden ze, heel ongebruikelijk, de televisie aanstaan. Daar vernam ik van de aanslagen.
woensdag 29 mei 2013
zondag 26 mei 2013
Draaien maar
In het begin van de jaren zestig kwam er ineens een nieuwe rage overgewaaid uit Amerika: de hoelahoep. Greetjes vader maakte voor de kinderen zelf hoelahoep-hoepels van plastic elektriciteitsbuis. Als ik me goed herinner deed hij dat alleen voor de meisjes. En daar konden we dan de hele dag hoelahoepen. In het begin was het even moeilijk maar als je het eenmaal onder de knie had, ging het steeds makkelijker en kon je niet allen de buik gebruiken, maar ook de armen en benen en de nek. Dat laatste vond Greetje niet zo prettig.
Op de radio werd er in die tijd veelvuldig gewaarschuwd voor de gezondheidsgevaren van de hoelahoep, vooral als je het rond je nek deed. Maar niemand die er zich wat van aantrok, de kinderen, maar ook volwassenen, gingen vrolijk door.
Onlangs heb ik nog eens geprobeerd te hoelahoepen maar het lukte me helemaal niet meer. Het zou wel een goede bewegingsoefening zijn om af te vallen.
&nocount=0&_l=http%3A//www.google.nl/url%3Fsa%3Dt%26rct%3Dj%26q%3D%26esrc%3Ds%26frm%3D1%26source%3Dweb%26cd%3D1%26ved%3D0CDEQFjAA%26url%3Dhttp%253A%252F%252Fwww.marline.nl%252Fhoelahoep.html%26ei%3DpRigUbnGGsGl0AXlpoGwDA%26usg%3DAFQjCNGv8pFYhyqKd6FKyH-ePhwOlnVE9A%26sig2%3DvtSRHcd9iKuUlzxMgSBlzA%26bvm%3Dbv.47008514%2Cd.d2k)
 |
| plaatje van het wereldwijde web |
Op de radio werd er in die tijd veelvuldig gewaarschuwd voor de gezondheidsgevaren van de hoelahoep, vooral als je het rond je nek deed. Maar niemand die er zich wat van aantrok, de kinderen, maar ook volwassenen, gingen vrolijk door.
Onlangs heb ik nog eens geprobeerd te hoelahoepen maar het lukte me helemaal niet meer. Het zou wel een goede bewegingsoefening zijn om af te vallen.
zaterdag 25 mei 2013
Zwijmelen op zaterdag (25)
Mijn computer is net op tijd gerepareerd om nog mee te kunnen doen met Zwijmelen op zaterdag bij Marja.
The Kinks, een van mijn favorietste favoriete popgroepen. En toch heb ik de groep in het kader van Zwijmelen op zaterdag met Marja niet eerder voorbij laten komen. De groep heeft namelijk zo ontzettend veel goede nummers voortgebracht dat ik gewoon niet weet welk nummer ik moet kiezen.
Uiteindelijk heb ik dan maar een keuze gemaakt. Niet het obligate Lola maar hun eerste hit uit 1964: All day and all of the night.
The Kinks, een van mijn favorietste favoriete popgroepen. En toch heb ik de groep in het kader van Zwijmelen op zaterdag met Marja niet eerder voorbij laten komen. De groep heeft namelijk zo ontzettend veel goede nummers voortgebracht dat ik gewoon niet weet welk nummer ik moet kiezen.
Uiteindelijk heb ik dan maar een keuze gemaakt. Niet het obligate Lola maar hun eerste hit uit 1964: All day and all of the night.
Prettig weekend.
Update: All day and all night was niet de eerste hit van The Kinks. Dat was You really got me. (Met dank aan Silvester van der Pol.)
woensdag 22 mei 2013
BED (slot)
Dit is het vervolg op BED (2) van gisteren.
Gelukkig kon ik al snel de draad weer oppakken en heel gestadig verloor ik het teveel aan kilo's. Dat ging goed tot het volgend voorjaar.
Ik werd meer en meer vermoeid. Had ik te veel gesport? Het werd steeds erger. Ik sleepte me naar de sportschool en de dagelijkse wandelingen. Maar van harte ging het niet. Ik had al eens aangegeven bij de dokter dat ik me als een oude vrouw voelde. Doodmoe was ik, Totaal geen energie. Maar hij kon er niet veel mee. Desondanks maar wel blijven bewegen.
Totdat ik op een nacht, het was inmiddels juli 2010, 's nachts om drie uur, wakker werd van de pijn aan de onderarmen. Heel vreemd. Gelukkig kon ik om tien uur terecht bij de huisarts. Het was weer mis: hartinfarct. Dat betekende weer voor lange tijd niet sporten. Een geluk bij een ongeluk was dat het ernstig was en ik meteen geholpen werd. Als het niet ernstigs is, lig je wekenlang in het ziekenhuis te wachten tot je eindelijk aan de beurt bent. Nu gelukkig maar één week en thuis verder herstellen.
Maar je kunt niets. Ik had weer twee keer in de week thuishulp over de vloer en ik zat maar op de stoel, wachtend op een nieuw infarct.
Ik zou hartrevalidatie krijgen om weer langzaam op gang te komen. Daarvoor kwam ik pas na twee maanden in aanmerking. Anderhalf keer ben ik geweest en toen was er gedonder omdat men niet om kon gaan met mijn autisme. Ik moest en zou aan het volledige programma deelnemen, ook al veroorzaakte dat bij mij paniek.
Maanden zat ik zo thuis. De kilo's kwamen er weer aan. Op kleine wandelingetjes na geen enkele beweging. Bij de sportschool mocht ik niet maar zo weer gaan trainen. Gelukkig kreeg ik van de cardioloog een verwijzing voor fysiotherapie. De sportschool, waar ik altijd kwam, was klein, Het was zowel een fitnessruimte als een fysiotherapieoefenruimte. Ik mocht er één keer in de week sporten onder begeleiding van een fysiotherapeut. Dat schoot niet erg op.
Lichamelijk ging het steeds beter met me. Ik was veel minder vermoeid. Ondertussen was het met mijn psychische gesteldheid niet best. Ik was redelijk gezond bezig en dan toch dat hartinfarct! Ik zag het niet meer zitten. Wat had bewegen en gezond eten nu nog voor zin? Bovendien had mijn hart schade opgelopen waardoor ik veel minder kon.
BED ging weer opspelen en ik kreeg weer eetbuien. Het raakte me allemaal niet meer.
Na de fysiotherapie ging ik niet meer naar de sportschool. Ik ging niet meer wandelen. En lette ook niet meer op mijn eetpatroon. Ik werd weer veel te zwaar.
Een eetstoornis is een levenslang probleem. Het kan zo de kop weer opsteken. Bovendien moet ik, bij normaal eten, me veel bewegen, om niet aan te komen.
Ik ben nu drie jaar verder maar de overtollige kilo's van toen zijn er nog niet af. Sterker nog, er zijn er alleen maar meer bijgekomen.
Ik moet van die pakjes boter af, maar het lukt me niet. Twee weken gaat het goed, maar daarna komen ze er net zo hard weer bij. Ik weet wat ik moet doen om mezelf weer in de hand te krijgen. In mijn hoofd is het allemaal duidelijk. Maar weten en doen zijn twee. En dan moet ik het bewegen ook nog lichamelijk aan kunnen.
Misschien is het schrijven van deze artikelen wel een goede aanzet geweest om het toch maar weer eens te proberen.
Gelukkig kon ik al snel de draad weer oppakken en heel gestadig verloor ik het teveel aan kilo's. Dat ging goed tot het volgend voorjaar.
Ik werd meer en meer vermoeid. Had ik te veel gesport? Het werd steeds erger. Ik sleepte me naar de sportschool en de dagelijkse wandelingen. Maar van harte ging het niet. Ik had al eens aangegeven bij de dokter dat ik me als een oude vrouw voelde. Doodmoe was ik, Totaal geen energie. Maar hij kon er niet veel mee. Desondanks maar wel blijven bewegen.
Totdat ik op een nacht, het was inmiddels juli 2010, 's nachts om drie uur, wakker werd van de pijn aan de onderarmen. Heel vreemd. Gelukkig kon ik om tien uur terecht bij de huisarts. Het was weer mis: hartinfarct. Dat betekende weer voor lange tijd niet sporten. Een geluk bij een ongeluk was dat het ernstig was en ik meteen geholpen werd. Als het niet ernstigs is, lig je wekenlang in het ziekenhuis te wachten tot je eindelijk aan de beurt bent. Nu gelukkig maar één week en thuis verder herstellen.
Maar je kunt niets. Ik had weer twee keer in de week thuishulp over de vloer en ik zat maar op de stoel, wachtend op een nieuw infarct.
Ik zou hartrevalidatie krijgen om weer langzaam op gang te komen. Daarvoor kwam ik pas na twee maanden in aanmerking. Anderhalf keer ben ik geweest en toen was er gedonder omdat men niet om kon gaan met mijn autisme. Ik moest en zou aan het volledige programma deelnemen, ook al veroorzaakte dat bij mij paniek.
Maanden zat ik zo thuis. De kilo's kwamen er weer aan. Op kleine wandelingetjes na geen enkele beweging. Bij de sportschool mocht ik niet maar zo weer gaan trainen. Gelukkig kreeg ik van de cardioloog een verwijzing voor fysiotherapie. De sportschool, waar ik altijd kwam, was klein, Het was zowel een fitnessruimte als een fysiotherapieoefenruimte. Ik mocht er één keer in de week sporten onder begeleiding van een fysiotherapeut. Dat schoot niet erg op.
Lichamelijk ging het steeds beter met me. Ik was veel minder vermoeid. Ondertussen was het met mijn psychische gesteldheid niet best. Ik was redelijk gezond bezig en dan toch dat hartinfarct! Ik zag het niet meer zitten. Wat had bewegen en gezond eten nu nog voor zin? Bovendien had mijn hart schade opgelopen waardoor ik veel minder kon.
BED ging weer opspelen en ik kreeg weer eetbuien. Het raakte me allemaal niet meer.
Na de fysiotherapie ging ik niet meer naar de sportschool. Ik ging niet meer wandelen. En lette ook niet meer op mijn eetpatroon. Ik werd weer veel te zwaar.
Een eetstoornis is een levenslang probleem. Het kan zo de kop weer opsteken. Bovendien moet ik, bij normaal eten, me veel bewegen, om niet aan te komen.
Ik ben nu drie jaar verder maar de overtollige kilo's van toen zijn er nog niet af. Sterker nog, er zijn er alleen maar meer bijgekomen.
Ik moet van die pakjes boter af, maar het lukt me niet. Twee weken gaat het goed, maar daarna komen ze er net zo hard weer bij. Ik weet wat ik moet doen om mezelf weer in de hand te krijgen. In mijn hoofd is het allemaal duidelijk. Maar weten en doen zijn twee. En dan moet ik het bewegen ook nog lichamelijk aan kunnen.
Misschien is het schrijven van deze artikelen wel een goede aanzet geweest om het toch maar weer eens te proberen.
dinsdag 21 mei 2013
BED (2)
Dit is het vervolg op BED (1) van gisteren.
Het lijkt leuk, 42 kg afvallen in negen maanden, maar ik werd echt veel te mager.
Op een gegeven moment deden we op de sportschool grondoefeningen. Op de buik liggend en armen en benen omhoog. Het deed me pijn aan de ribben zo te liggen en dat zei ik dan ook tegen de instructrice. Ik kreeg toen van een groepsgenoot de opmerking: "Ja, maar je bent ook veel te mager."
Wat was ik blij met die opmerking. Mijn hele leven lang al te dik geweest en nu werd me gezegd dat ik te mager was! Hoezee!!! Ik kon mijn vreugde niet op.
En ik bleef doorgaan met afvallen en bewegen. Ik vond mezelf veel te dik nog. Totdat ik een keer bij de huisarts ter controle kwam en hij van mijn gewicht schrok. 42 kilo afgevallen! Dit was veel te veel! Om een gezond gewicht te hebben mocht ik maximaal 31 kg afvallen. Ik zei dat ik mezelf nog veel te dik vond. "Pas maar op, straks krijg je nog anorexia. Of eigenlijk heb je dit al. Je bent veel te dwangmatig bezig." Ik moest onmiddellijk stoppen met afvallen.
Ik schrok wel van die mededeling. Daar moest ik toch wel wat aan doen. Ik wilde niet van de ene eetstoornis in de andere eetstoornis terechtkomen. Maar hoe doe je dat, stoppen met afvallen? Ik ben begonnen met niet meer te gaan zwemmen. Mijn abonnement was afgelopen en een nieuwe kon ik niet betalen.
Ik viel weliswaar niet meer af, maar ik bleef wel op hetzelfde gewicht. Geen grammetje kwam erbij. Ik had ook geen zin in meer eten. Ik was dat weinige eten nu zo gewend. Terwijl er toch eigenlijk elf kilo's bij moesten. Of in ieder geval minstens zes. En dat terwijl ik zo blij was dat ik nu slanker was.
Op een gegeven moment kreeg ik pijn aan mijn voet. Ik kon niet zo veel meer lopen. Foto's laten maken, en ja, ik bleek artrose te hebben in mijn grote teen. Boos was ik, nu was ik eindelijk aan het bewegen en mocht ik verwachten dat ik gezonder werd, en zo opeens kreeg ik artrose. Hoe bestaat het!
Ik ging nu nog maar om de dag een half uur lopen. De ene dag lopen en de andere dag bijkomen van de pijn. Naar de sportschool ging ik nog wel drie keer per week.
Door het minder bewegen kwam ik heel langzamerhand weer aan. Ik zat zelfs een paar kilo boven mijn gezond gewicht. Ik voelde me echter wel te dik. Dat kwam voornamelijk doordat het overtollige vel van de buik niet meer wegging en voor veel problemen zorgde.
Er kwam een operatie met een infectie. Vijf dagen in het ziekenhuis, 5 dagen thuis, 3 weken in het ziekenhuis en nog eens 3 maanden thuis herstellen.
Tja, toen ging mijn conditie met stappen achteruit. Goed, ik was wel al eerder begonnen met wandelen maar naar de sportschool mocht pas aan het eind als de wond helemaal dicht was. Daardoor kwam ik in korte tijd redelijk veel aan. Geen beweging, niet in het ziekenhuis en niet thuis. Daar had ik twee keer per week huishoudelijke hulp. Ook brachten veel mensen mij maaltijden. Heel lief, maar niet altijd caloriearm. Ik kreeg vaak een doos bonbons en uit verveling at ik ze dan maar op.
En op die manier kwamen de kilo's er weer vlug aan. Het ging de verkeerde kant op.
(wordt vervolgd)
Het lijkt leuk, 42 kg afvallen in negen maanden, maar ik werd echt veel te mager.
Op een gegeven moment deden we op de sportschool grondoefeningen. Op de buik liggend en armen en benen omhoog. Het deed me pijn aan de ribben zo te liggen en dat zei ik dan ook tegen de instructrice. Ik kreeg toen van een groepsgenoot de opmerking: "Ja, maar je bent ook veel te mager."
Wat was ik blij met die opmerking. Mijn hele leven lang al te dik geweest en nu werd me gezegd dat ik te mager was! Hoezee!!! Ik kon mijn vreugde niet op.
En ik bleef doorgaan met afvallen en bewegen. Ik vond mezelf veel te dik nog. Totdat ik een keer bij de huisarts ter controle kwam en hij van mijn gewicht schrok. 42 kilo afgevallen! Dit was veel te veel! Om een gezond gewicht te hebben mocht ik maximaal 31 kg afvallen. Ik zei dat ik mezelf nog veel te dik vond. "Pas maar op, straks krijg je nog anorexia. Of eigenlijk heb je dit al. Je bent veel te dwangmatig bezig." Ik moest onmiddellijk stoppen met afvallen.
Ik schrok wel van die mededeling. Daar moest ik toch wel wat aan doen. Ik wilde niet van de ene eetstoornis in de andere eetstoornis terechtkomen. Maar hoe doe je dat, stoppen met afvallen? Ik ben begonnen met niet meer te gaan zwemmen. Mijn abonnement was afgelopen en een nieuwe kon ik niet betalen.
Ik viel weliswaar niet meer af, maar ik bleef wel op hetzelfde gewicht. Geen grammetje kwam erbij. Ik had ook geen zin in meer eten. Ik was dat weinige eten nu zo gewend. Terwijl er toch eigenlijk elf kilo's bij moesten. Of in ieder geval minstens zes. En dat terwijl ik zo blij was dat ik nu slanker was.
Op een gegeven moment kreeg ik pijn aan mijn voet. Ik kon niet zo veel meer lopen. Foto's laten maken, en ja, ik bleek artrose te hebben in mijn grote teen. Boos was ik, nu was ik eindelijk aan het bewegen en mocht ik verwachten dat ik gezonder werd, en zo opeens kreeg ik artrose. Hoe bestaat het!
Ik ging nu nog maar om de dag een half uur lopen. De ene dag lopen en de andere dag bijkomen van de pijn. Naar de sportschool ging ik nog wel drie keer per week.
Door het minder bewegen kwam ik heel langzamerhand weer aan. Ik zat zelfs een paar kilo boven mijn gezond gewicht. Ik voelde me echter wel te dik. Dat kwam voornamelijk doordat het overtollige vel van de buik niet meer wegging en voor veel problemen zorgde.
Er kwam een operatie met een infectie. Vijf dagen in het ziekenhuis, 5 dagen thuis, 3 weken in het ziekenhuis en nog eens 3 maanden thuis herstellen.
Tja, toen ging mijn conditie met stappen achteruit. Goed, ik was wel al eerder begonnen met wandelen maar naar de sportschool mocht pas aan het eind als de wond helemaal dicht was. Daardoor kwam ik in korte tijd redelijk veel aan. Geen beweging, niet in het ziekenhuis en niet thuis. Daar had ik twee keer per week huishoudelijke hulp. Ook brachten veel mensen mij maaltijden. Heel lief, maar niet altijd caloriearm. Ik kreeg vaak een doos bonbons en uit verveling at ik ze dan maar op.
En op die manier kwamen de kilo's er weer vlug aan. Het ging de verkeerde kant op.
(wordt vervolgd)
maandag 20 mei 2013
BED (1)
Nee, niet dat meubel in de slaapkamer maar de eetstoornis: binge eating disorder.
In principe hetzelfde als boulimia, enorme eetbuien, maar het eten wordt niet uitgespuugd, of gecompenseerd door extra bewegen. Daardoor heb je bij BED meer last van gewichtstoename dan bij boulimia.
Ik ben er een half jaar voor in therapie geweest, elke maandag één hele dag therapie. Die behandeling bestond uit 4 soorten therapie: cognitieve therapie, bewegingstherapie, creatieve therapie en nog een andere therapie maar ik weet niet meer wat. Dit allemaal in een groep van maximaal 9 personen. Het behandelplan was er niet op gericht om af te vallen maar om een nieuwe leefwijze aan te kweken waardoor je vanzelf wel afviel.
Je leert waarom je eetbuien krijgt. Bij mij was dat een afreageren op een emotie, positief of negatief, dat maakte niet uit. Ook speelde een rol dat ik te lang met iets doorging en dan bleek dat ik geen tijd meer had om fatsoenlijke te koken en dan nam ik maar snacks. En ik kon geen maat houden. Als er in een pak 10 stuks zaten, nam ik geen genoegen met 1 ding, nee, het hele pak moest leeg.
Ik had me voorgenomen me volledig voor het programma in te zetten. Om precies te doen wat ik moest doen. Om het huiswerk te maken, om het eetpatroon aan te passen en om meer te gaan bewegen.
Omdat ik autist ben, (wat ik toen nog niet wist) viel het me gemakkelijk me daaraan te houden. Als men zegt, dat het zo moet, dan moet het ook zo. Daar is dan geen ruimte voor eigen interpretatie. Ik hield me dus strikt aan het behandelplan.
Je moest bijvoorbeeld opschrijven wat je wanneer at. Zelfs al at ik maar één chipje, dan schreef ik dat op. Voor mij was het de kunst de lijst zo klein mogelijk te krijgen met alleen maar de zes eetmomenten per dag.
Ik mocht één keer per week een snaaimoment hebben: chips op zaterdagavond. Als ik daarbuiten toch snaaide, moest ik daar twee bladzijden huiswerk over maken om duidelijkheid te krijgen waarom ik het deed en welke invloed dat had. Om dan maar geen extra huiswerk erover te hoeven maken, ging er dus minder de mond in..
Ik ging ook steeds meer bewegen. Voordat ik aan de behandeling begon, fietste ik alleen maar. Om te beginnen een blokje om, zo'n 300 meter, dan begonnen mijn voeten al op te spelen. Na een half jaar wandelde ik elke dag één uur in flink tempo. Daarnaast ging ik drie keer per week zwemmen. Beginnen met één baantje en dit steeds verder uitbouwen. Op de dagen dat ik niet ging zwemmen, ging ik naar de sportschool. Ook hier weer langzaam opbouwen, totdat mijn work-out zo'n anderhalf uur duurde.
Op zondag deed ik mijn triatlon. Vijf kilometer fietsen naar het zwembad, één uur baantjes trekken, twee kilometer fietsen naar het bos, daar een route van 10 of 14 km wandelen en dan nog weer zes kilometer naar huis fietsen. Ik was er vier uur mee bezig.
De begeleidende psychologen vonden mij maar lastig. Vaak was mij iets niet duidelijk. Ik vond de tekst abstract en ik begreep niet wat ze ermee bedoelden. Als ik dat dan aangaf, las men de tekst nog een keer. Maar dat schoot niet op. Ik wilde uitleg wat er bedoeld werd. Mijn groepsgenoten leken het allemaal wel te begrijpen. Ook stelde ik teveel vragen naar hun zin, vooral waarom iets zo was of gedaan moest worden. Ik denk dan, als ik iets begrijp, kan ik het ook makkelijker doen.
Bij een evaluatiegesprek kreeg ik te horen dat ik niet functioneerde in de groep. Ik zonderde mij te veel af en paste mij niet goed genoeg aan de groep aan. Ik ging bijvoorbeeld tijdens de lunch naar buiten om in een parkje mijn boterham op te eten. De anderen bleven allemaal binnen.
Dat ik geen groepsmens was, was mij al bekend. Maar waarom iedereen toch maar binnen bleef (het was lente en zomer), was mij een raadsel.
Men vond mij dus lastig. Geen psycholoog echter die eraan dacht dat er misschien iets meer aan de hand was. Ruim een jaar later kreeg ik de diagnose autisme (Asperger).
Ondanks dat ik me niet thuis voelde in de groep, heeft de behandeling me wel goed gedaan. In negen maanden ben ik 42 kilo afgevallen. Ik vergelijk dat altijd met 168 pakjes boter. Al die pakjes sleurde ik dan elke dag met me mee.
(wordt vervolgd)
In principe hetzelfde als boulimia, enorme eetbuien, maar het eten wordt niet uitgespuugd, of gecompenseerd door extra bewegen. Daardoor heb je bij BED meer last van gewichtstoename dan bij boulimia.
Ik ben er een half jaar voor in therapie geweest, elke maandag één hele dag therapie. Die behandeling bestond uit 4 soorten therapie: cognitieve therapie, bewegingstherapie, creatieve therapie en nog een andere therapie maar ik weet niet meer wat. Dit allemaal in een groep van maximaal 9 personen. Het behandelplan was er niet op gericht om af te vallen maar om een nieuwe leefwijze aan te kweken waardoor je vanzelf wel afviel.
Je leert waarom je eetbuien krijgt. Bij mij was dat een afreageren op een emotie, positief of negatief, dat maakte niet uit. Ook speelde een rol dat ik te lang met iets doorging en dan bleek dat ik geen tijd meer had om fatsoenlijke te koken en dan nam ik maar snacks. En ik kon geen maat houden. Als er in een pak 10 stuks zaten, nam ik geen genoegen met 1 ding, nee, het hele pak moest leeg.
Ik had me voorgenomen me volledig voor het programma in te zetten. Om precies te doen wat ik moest doen. Om het huiswerk te maken, om het eetpatroon aan te passen en om meer te gaan bewegen.
Omdat ik autist ben, (wat ik toen nog niet wist) viel het me gemakkelijk me daaraan te houden. Als men zegt, dat het zo moet, dan moet het ook zo. Daar is dan geen ruimte voor eigen interpretatie. Ik hield me dus strikt aan het behandelplan.
Je moest bijvoorbeeld opschrijven wat je wanneer at. Zelfs al at ik maar één chipje, dan schreef ik dat op. Voor mij was het de kunst de lijst zo klein mogelijk te krijgen met alleen maar de zes eetmomenten per dag.
Ik mocht één keer per week een snaaimoment hebben: chips op zaterdagavond. Als ik daarbuiten toch snaaide, moest ik daar twee bladzijden huiswerk over maken om duidelijkheid te krijgen waarom ik het deed en welke invloed dat had. Om dan maar geen extra huiswerk erover te hoeven maken, ging er dus minder de mond in..
Ik ging ook steeds meer bewegen. Voordat ik aan de behandeling begon, fietste ik alleen maar. Om te beginnen een blokje om, zo'n 300 meter, dan begonnen mijn voeten al op te spelen. Na een half jaar wandelde ik elke dag één uur in flink tempo. Daarnaast ging ik drie keer per week zwemmen. Beginnen met één baantje en dit steeds verder uitbouwen. Op de dagen dat ik niet ging zwemmen, ging ik naar de sportschool. Ook hier weer langzaam opbouwen, totdat mijn work-out zo'n anderhalf uur duurde.
Op zondag deed ik mijn triatlon. Vijf kilometer fietsen naar het zwembad, één uur baantjes trekken, twee kilometer fietsen naar het bos, daar een route van 10 of 14 km wandelen en dan nog weer zes kilometer naar huis fietsen. Ik was er vier uur mee bezig.
De begeleidende psychologen vonden mij maar lastig. Vaak was mij iets niet duidelijk. Ik vond de tekst abstract en ik begreep niet wat ze ermee bedoelden. Als ik dat dan aangaf, las men de tekst nog een keer. Maar dat schoot niet op. Ik wilde uitleg wat er bedoeld werd. Mijn groepsgenoten leken het allemaal wel te begrijpen. Ook stelde ik teveel vragen naar hun zin, vooral waarom iets zo was of gedaan moest worden. Ik denk dan, als ik iets begrijp, kan ik het ook makkelijker doen.
Bij een evaluatiegesprek kreeg ik te horen dat ik niet functioneerde in de groep. Ik zonderde mij te veel af en paste mij niet goed genoeg aan de groep aan. Ik ging bijvoorbeeld tijdens de lunch naar buiten om in een parkje mijn boterham op te eten. De anderen bleven allemaal binnen.
Dat ik geen groepsmens was, was mij al bekend. Maar waarom iedereen toch maar binnen bleef (het was lente en zomer), was mij een raadsel.
Men vond mij dus lastig. Geen psycholoog echter die eraan dacht dat er misschien iets meer aan de hand was. Ruim een jaar later kreeg ik de diagnose autisme (Asperger).
Ondanks dat ik me niet thuis voelde in de groep, heeft de behandeling me wel goed gedaan. In negen maanden ben ik 42 kilo afgevallen. Ik vergelijk dat altijd met 168 pakjes boter. Al die pakjes sleurde ik dan elke dag met me mee.
(wordt vervolgd)
zaterdag 18 mei 2013
Zwijmelen op zaterdag (24)
Laten we hopen dat Anouk vanavond hoge ogen gaat gooien op het Eurovisiesongfestival.
Toen was het Songfestival nog leuk. Het ging echt nog om de liedjes, niet om de show. Het was per slot van rekening een songfestival. Het was toen ook nog niet zo massaal als tegenwoordig. Er werd in de eigen taal gezongen. Je verstond het weliswaar niet maar het had toch iets meer eigens. En anders praatte Teddy Scholten, zelf in 1959 winnares met Een beetje en dat jaar commentator, ons wel bij.
De volledige lijst met deelnemers aan het Eurovisiesongfestival in 1965. (Wikipedia)
Jammer dat Nederland niet hoger eindigde. Ik vond het best wel een goed liedje van Conny Vandenbos. Verder herinner ik me alleen nog het liedje van Oostenrijk, Italië en uiteraard Luxemburg.
Van France Gall, een Franse zangeres die voor Luxemburg uitkwam, hebben we daarna niet veel meer gehoord. Ze had nog even twee kleine hitjes in Nederland, maar daarna ook niet meer. Onderaan de tekst en de vertaling ervan.
Een prettig pinksterweekend.
Meer zwijmelen met Marja.
Je suis une poupee de cire
Une poupee de son
Mon coeur est grave dans mes chansons
Poupee de cire poupee de son
Suis-je meilleure suis-je pire
Qu'une poupee de salon
Je vois la vie en rose bonbon
Poupee de cire poupee de son
Mes disques sont un miroir
Dans lequel chacun peut me voir
Je suis partout a la fois
Brisee en mille eclats de voix
Autour de moi j'entends rire
Les poupees de chiffon
Celles qui dansent sur mes chansons
Poupee de cire poupee de son
Elles se laissent seduire
Pour un oui pour un nom
L'amour n'est pas que dans les chansons
Poupee de cire poupee de son
Seule parfois je soupire
Je me dis a quoi bon
Chanter ainsi l'amour sans raison
Sans rien connaitre des garcons
Je suis qu'une poupee de cire
Qu'une poupee de son
Sous le soleil de mes cheveux blonds
Poupee de cire poupee de son
Mais un jour je vivrai mes chansons
Poupee de cire poupee de son
Sans craindre a la chaleur des garcons
Poupee de cire poupee de son.
Vertaling in het Nederlands:
Ik ben een wassen pop
Een geluidspop
Mijn hart is in mijn liedjes gegraveerd
Wassen pop geluidspop
Ben ik beter, ben ik erger
Dan een salonpop
Ik zie het leven door een roze bril ( snoepjesroze)
Wassen pop geluidspop
Mijn platen zijn een spiegel
Waarin iedereen mij kan zien
Ik ben overal tegelijk
Verbrijzeld in duizend stemscherven
Rondom mij hoor ik de
lappenpoppen lachen
Degene die op mijn liedjes dansen
Wassen pop geluidspop
Ze laten zich verleiden
Voor een ja voor een nee
De liefde is niet enkel in de liedjes
Wassen pop geluidspop
Mijn platen zijn een spiegel
Waarin iedereen mij kan zien
Ik ben overal tegelijk
Verbrijzeld in duizend stemscherven
Slechts enkele keren zucht ik
Ik zeg mezelf, waartoe dient het
Zomaar over de liefde te zingen
Zonder ook maar iets over de jongens te weten
Ik ben slechts een wassen pop
Slechts een geluidspop
Onder de zon van mijn blonde lokken
Wassen pop geluidspop
Maar op een dag zal ik mijn liedjes beleven
Wassen pop geluidspop
Zonder bang te zijn van de warmte van de jongens
Wassen pop geluidspop
In 1965 kwam de televisie ons gezin binnen en kon ik voor het eerst kijken naar het Eurovisiesongfestival.Toen was het Songfestival nog leuk. Het ging echt nog om de liedjes, niet om de show. Het was per slot van rekening een songfestival. Het was toen ook nog niet zo massaal als tegenwoordig. Er werd in de eigen taal gezongen. Je verstond het weliswaar niet maar het had toch iets meer eigens. En anders praatte Teddy Scholten, zelf in 1959 winnares met Een beetje en dat jaar commentator, ons wel bij.
De volledige lijst met deelnemers aan het Eurovisiesongfestival in 1965. (Wikipedia)
| Plaats | Land | Artiest(en) | Lied | Punten |
|---|---|---|---|---|
| 1 |  Luxemburg | France Gall | Poupée de cire, poupée de son | 32 |
| 2 |  Verenigd Koninkrijk | Kathy Kirby | I belong | 26 |
| 3 |  Frankrijk | Guy Mardel | N'avoue jamais | 22 |
| 4 |  Oostenrijk | Udo Jürgens | Sag ihr ich laß sie grüßen | 16 |
| 5 |  Italië | Bobby Solo | Se piangi se ridi | 15 |
| 6 |  Ierland | Butch Moore | I'm walking the streets in the rain | 11 |
| 7 |  Denemarken | Birgit Brüel | For din skyld | 10 |
| 8 | .svg){kind=small} Zwitserland | Yovanna | Non à jamais sans toi | 8 |
| 9 |  Monaco | Marjorie Noël | Va dire à l'amour | 7 |
| 10 |  Zweden | Ingvar Wixell | Absent friend | 6 |
| 11 |  Nederland | Conny Vandenbos | Het is genoeg | 5 |
| 12 |  Joegoslavië | Vice Vukov | Ceznja | 2 |
| 13 |  Noorwegen | Kirsti Sparboe | Karusell | 1 |
 Portugal | Simone de Oliveira | Sol de inverno | 1 | |
| 15 | .svg){kind=small} België | Lize Marke | Als het weer lente is | 0 |
 Finland | Viktor Klimenko | Aurinko laskee länteen | 0 | |
 Spanje | Conchita Bautista | ¡Qué bueno, qué bueno! | 0 | |
 Duitsland | Ulla Wiesner | Paradies, wo bist du? | 0 |
Jammer dat Nederland niet hoger eindigde. Ik vond het best wel een goed liedje van Conny Vandenbos. Verder herinner ik me alleen nog het liedje van Oostenrijk, Italië en uiteraard Luxemburg.
Van France Gall, een Franse zangeres die voor Luxemburg uitkwam, hebben we daarna niet veel meer gehoord. Ze had nog even twee kleine hitjes in Nederland, maar daarna ook niet meer. Onderaan de tekst en de vertaling ervan.
Een prettig pinksterweekend.
Meer zwijmelen met Marja.
Je suis une poupee de cire
Une poupee de son
Mon coeur est grave dans mes chansons
Poupee de cire poupee de son
Suis-je meilleure suis-je pire
Qu'une poupee de salon
Je vois la vie en rose bonbon
Poupee de cire poupee de son
Mes disques sont un miroir
Dans lequel chacun peut me voir
Je suis partout a la fois
Brisee en mille eclats de voix
Autour de moi j'entends rire
Les poupees de chiffon
Celles qui dansent sur mes chansons
Poupee de cire poupee de son
Elles se laissent seduire
Pour un oui pour un nom
L'amour n'est pas que dans les chansons
Poupee de cire poupee de son
Seule parfois je soupire
Je me dis a quoi bon
Chanter ainsi l'amour sans raison
Sans rien connaitre des garcons
Je suis qu'une poupee de cire
Qu'une poupee de son
Sous le soleil de mes cheveux blonds
Poupee de cire poupee de son
Mais un jour je vivrai mes chansons
Poupee de cire poupee de son
Sans craindre a la chaleur des garcons
Poupee de cire poupee de son.
Vertaling in het Nederlands:
Ik ben een wassen pop
Een geluidspop
Mijn hart is in mijn liedjes gegraveerd
Wassen pop geluidspop
Ben ik beter, ben ik erger
Dan een salonpop
Ik zie het leven door een roze bril ( snoepjesroze)
Wassen pop geluidspop
Mijn platen zijn een spiegel
Waarin iedereen mij kan zien
Ik ben overal tegelijk
Verbrijzeld in duizend stemscherven
Rondom mij hoor ik de
lappenpoppen lachen
Degene die op mijn liedjes dansen
Wassen pop geluidspop
Ze laten zich verleiden
Voor een ja voor een nee
De liefde is niet enkel in de liedjes
Wassen pop geluidspop
Mijn platen zijn een spiegel
Waarin iedereen mij kan zien
Ik ben overal tegelijk
Verbrijzeld in duizend stemscherven
Slechts enkele keren zucht ik
Ik zeg mezelf, waartoe dient het
Zomaar over de liefde te zingen
Zonder ook maar iets over de jongens te weten
Ik ben slechts een wassen pop
Slechts een geluidspop
Onder de zon van mijn blonde lokken
Wassen pop geluidspop
Maar op een dag zal ik mijn liedjes beleven
Wassen pop geluidspop
Zonder bang te zijn van de warmte van de jongens
Wassen pop geluidspop
woensdag 15 mei 2013
Bij de tijd
In januari maakte ik een artikel over stekkers. Iemand gaf als reactie: je zou voor de aardigheid eens moeten tellen hoeveel klokken je in huis hebt.
Het leek me een leuk idee, vandaar dit artikel.
Ik denk dat ik er niet zo veel heb, maar het zijn er altijd meer dan je denkt.
Keuken: 1 wandklok
Bijkeuken: 1 wandklok, lekker makkelijk als ik in de tuin bezig ben.
Woonkamer: 1 wandklok, 1 klein klokje op tafel, 1 op het mobieltje, 1 op de laptop en 1 op de desktop.
Slaapkamer: 1 wekkerradio
Totaal dus 8 uurwerken.
In het artikel over stekkers had ik het over het aantal stekkers dat mijn moeder vijftig jaar geleden in huis had.
Toen had ze een horloge en een pendule op de schoorsteen. Dat waren haar uurwerken.
Nu valt het bij mij nog wel mee, denk ik, maar je kunt ook een uurwerk hebben op je horloge, de televisie, de radio, de vaste telefoon, de videorecorder, de dvd-speler, andere geluids- en/of beelddragers, de camera, de magnetron, het fornuis enz. En natuurlijk de uurwerken op de apparatuur van de gezinsleden. Zaken die ik (bijna) allemaal niet heb.
Het leek me een leuk idee, vandaar dit artikel.
Ik denk dat ik er niet zo veel heb, maar het zijn er altijd meer dan je denkt.
Keuken: 1 wandklok
Bijkeuken: 1 wandklok, lekker makkelijk als ik in de tuin bezig ben.
Woonkamer: 1 wandklok, 1 klein klokje op tafel, 1 op het mobieltje, 1 op de laptop en 1 op de desktop.
Slaapkamer: 1 wekkerradio
Totaal dus 8 uurwerken.
In het artikel over stekkers had ik het over het aantal stekkers dat mijn moeder vijftig jaar geleden in huis had.
Toen had ze een horloge en een pendule op de schoorsteen. Dat waren haar uurwerken.
 I |
| Zo'n soort pendule stond er in mijn ouderlijk huis op de schoorsteen. plaatje van het wereldwijde web |
zaterdag 11 mei 2013
Zwijmelen op zaterdag (23)
 |
| Meer zwijmelen bij Marja |
Als mijn vader in een goede stemming was zong hij altijd liedjes van vroeger. Uit de jaren dertig en daarna. Ik vond het altijd leuk mijn vader te horen zingen. Niet dat hij nou zo goed kon zingen maar het gaf altijd een gezellige sfeer.
Mijn vader hield van autorijden. In de jaren dertig haalde hij in dienst zijn rijbewijs. Hij werd chauffeur en kon zo lekker door Nederland toeren met een auto maar meestal met een motor. Ik geloof dat dat motorordonnans heette.
In de jaren zestig kreeg hij zijn eerste eigen auto. Hij ondernam vele tochten. Het liefst had hij dat er iemand naast hem zat en de kaart las. Die moest dan de route uitstippelen en zeggen waar links en waar rechts te gaan. Mijn vader hield niet van autowegen, liever reed hij op kleinere wegen. Hij was dan heerlijk in zijn element. Vaak ging ik mee op zijn zondagse tochtjes en dan was het heerlijk mijn vader te horen zingen in de auto. Het was dan zo gezellig.
Zijn repertoire was niet erg groot. Hieronder vier liedjes die mijn vader vaak zong. Drie van de vier zijn van voor mijn geboorte, maar doordat mijn vader ze zo vaak zong, ken ik ze ook.
Heidewitzka van Willy Derby (1937):
Rats, kuch en bonen van Lou Bandy (broer van Willy Derby) (1939)
De Olieman van Louis Davids (1933)
Het lukt me niet hier een filmpje te plaatsen, daarom maar de link: http://www.youtube.com/watch?v=Kyv5aDiVkRU
De Boerinnekensdans van De Limburgse Zusjes (1957)
donderdag 9 mei 2013
Fietsen
Greetjes vader werd in de oorlog tewerkgesteld in Duitsland. Daar werkte hij onder andere bij een fietsenmaker die hem goed behandelde. Daar heeft hij ook het vak van fietsenmaker geleerd wat hem later goed van pas kwam. Hij kreeg zeven kinderen en had geen geld. Toch moesten die kinderen allemaal wel een fiets hebben om naar school te kunnen gaan. De afstand naar school ( een kleine 3 km) was te ver om te lopen en zonder fiets hadden de kinderen tussen de middag niet naar huis kunnen gaan. In Greetjes tijd waren er nauwelijks kinderen die overbleven tussen de middag.
Vader De Wit moest dus zorgen voor fietsen. En dat deed hij ook. Op de zolder van zijn grote schuur had hij allerlei fietsonderdelen liggen en daarvan stelde hij dan weer een nieuwe fiets samen. Een likkie verf erop en een kind had weer een nette fiets.
De kinderen kregen een fiets als ze voor het eerst naar de lagere school gingen. Op hun zesde dus. Als nummer 2 uit het gezin dan fietsrijp was, kreeg zij de fiets van nummer 1, als nummer 3 fietsrijp was kreeg hij de fiets van nummer 2 en nummer 2 kreeg de fiets van nummer 1 enz. Nummer 1 kreeg telkens een `nieuwe` fiets. Vader zorgde er keurig voor dat elke kind een goede, geschikte fiets had.
Overigens, die zolderopruimingen vond Greetje altijd een feest. Er kwamen allerlei dingen te voorschijn waarmee je kon spelen. Met een voorvork bijvoorbeeld kon je mooie cirkels maken in het zand.
Wij moesten elke zaterdag onze eigen fiets poetsen en in een soort was zetten. De fiets moest altijd schoon zijn en het chroom altijd keurig glimmen. Ook kregen we regelmatig te horen dat we niet van het trottoir af mochten rijden omdat dan de spaken kapot zouden kunnen gaan.
De jongens leerden al snel banden repareren. Meisjes hoefden dat niet te leren. Dat was jongenswerk. Meisjes moesten moeder helpen.
In Greetjes jeugd had vader De Wit nog geen auto. Als het gezin dan bij familie, bijvoorbeeld opa en oma, gingen, kwam het hele koor op de fiets: vader, moeder en zeven kinderen.
Met Hemelvaartsdag gingen we altijd dauwtrappen. Niet zo heel vroeg, want eerst moest er nog naar de kerk gegaan worden.
Greetje herinnert zich in het bijzonder nog een bepaalde Hemelvaartsdag. Er was een vliegshow op vliegveld Terlet en daar zou het gezin heen gaan. Het was zo'n 20 kilometer fietsen. Greetje was toen zo'n jaar of 8. Omdat Greetjes jongste broertje nog te klein was, kwamen moeder en hij met de bus. Vader De Wit ging dus met zes kinderen tussen de zeven en veertien jaar op stap. Toen kon dat nog omdat er nog niet zo veel autoverkeer op de weg was.
De vliegshow zal wel leuk geweest zijn maar daar herinnert Greetje zich niet veel meer van. Wel van de terugweg, ze was al doodmoe van de dag en dan moest er ook nog weer 20 kilometer naar huis teruggefietst worden. Eén lange, saaie, rechte weg. Wat was ze blij toen ze weer thuis was.
Vader De Wit moest dus zorgen voor fietsen. En dat deed hij ook. Op de zolder van zijn grote schuur had hij allerlei fietsonderdelen liggen en daarvan stelde hij dan weer een nieuwe fiets samen. Een likkie verf erop en een kind had weer een nette fiets.
De kinderen kregen een fiets als ze voor het eerst naar de lagere school gingen. Op hun zesde dus. Als nummer 2 uit het gezin dan fietsrijp was, kreeg zij de fiets van nummer 1, als nummer 3 fietsrijp was kreeg hij de fiets van nummer 2 en nummer 2 kreeg de fiets van nummer 1 enz. Nummer 1 kreeg telkens een `nieuwe` fiets. Vader zorgde er keurig voor dat elke kind een goede, geschikte fiets had.
Overigens, die zolderopruimingen vond Greetje altijd een feest. Er kwamen allerlei dingen te voorschijn waarmee je kon spelen. Met een voorvork bijvoorbeeld kon je mooie cirkels maken in het zand.
Wij moesten elke zaterdag onze eigen fiets poetsen en in een soort was zetten. De fiets moest altijd schoon zijn en het chroom altijd keurig glimmen. Ook kregen we regelmatig te horen dat we niet van het trottoir af mochten rijden omdat dan de spaken kapot zouden kunnen gaan.
De jongens leerden al snel banden repareren. Meisjes hoefden dat niet te leren. Dat was jongenswerk. Meisjes moesten moeder helpen.
In Greetjes jeugd had vader De Wit nog geen auto. Als het gezin dan bij familie, bijvoorbeeld opa en oma, gingen, kwam het hele koor op de fiets: vader, moeder en zeven kinderen.
Met Hemelvaartsdag gingen we altijd dauwtrappen. Niet zo heel vroeg, want eerst moest er nog naar de kerk gegaan worden.
Greetje herinnert zich in het bijzonder nog een bepaalde Hemelvaartsdag. Er was een vliegshow op vliegveld Terlet en daar zou het gezin heen gaan. Het was zo'n 20 kilometer fietsen. Greetje was toen zo'n jaar of 8. Omdat Greetjes jongste broertje nog te klein was, kwamen moeder en hij met de bus. Vader De Wit ging dus met zes kinderen tussen de zeven en veertien jaar op stap. Toen kon dat nog omdat er nog niet zo veel autoverkeer op de weg was.
 |
| Daar ging vader De Wit dan met zes kinderen op pad. Plaatje van het www. |
zaterdag 4 mei 2013
Zwijmelen op zaterdag (22)
Willem-Alexander hoeft niet meer in zijn bedje te liggen zwijmelen van het idee koning te zijn. Nu is hij het.
Ik had natuurlijk voor het Koningslied kunnen opteren, maar dat lied vind ik een draak. Ik begrijp niets van de tekst maar dat zal wel aan mij liggen.
De groep White Plains is voortgekomen uit The Flower Pot Men, bekend van Let's go to San Francisco. When you're a king uit 1971 was het enige hitje van de groep in Nederland. Tot 2008 stond het in de Top 2000.
Parting in your hair, it's hardly ever there
Wash your face
Shabby in your dress, always look a mess
Don't you care?
Mummy's there to see you always look your best
Change your dirty vest
When you grow to be a king
Never do a thing
Four and twenty blackbirds sing along
Royal gifts they all will bring
When you are a king
Everywhere you go, people bowing low
Carriages to take you anywhere
Feet won't ever touch a thing
When you are a king
Tore your shirt again, fighting in the rain
With whats-his-name
Shoe-black on your face, you're really a disgrace
Mummy smiles and all the while
Because she loves you
She will worry so
And if you're good you know
That when you grow to be a king
Never do a thing
Four and twenty blackbirds sing along
Royal gifts they all will bring
When you are a king
Everywhere you go, people bowing low
Carriages to take you anywhere
Feet won't ever touch a thing
When you are a king
When you are a king
Never do a thing
Four and twenty blackbirds sing along
Royal gifts they all will bring
When you are a king.
Everywhere you go, people bowing low
Carriages to take you anywhere
Feet won't ever touch a thing
When you are a king
donderdag 2 mei 2013
Dunglish
Een vroegere leraar Engels vertelde eens het volgende verhaal.
Aan het eind van de oorlog had een Nederlands meisje verkering gekregen met een Canadees. De Canadees moest helaas terug naar zijn vaderland maar ze zouden voorlopig contact blijven houden via brieven. Het meisje kende haast geen woord Engels en daarom schreef ze een brief met behulp van het woordenboek. Het begin van de brief luidde: Dear John, I love you lake and lake.
Bovenstaand is een typisch voorbeeld van Dunglish, het letterlijk vertalen vanuit het Nederlands naar het Engels. Het meisje had ook kunnen schrijven: I keep of you lake and lake.
Peter and John put the hands out the sleeves
John of Amstel and his size Pete Green had the hands inonebeaten by the building of a house. They were whole what males. They had to fight with much againststrokes. It went not allmeal of a little slate roof. Courage lost, all lost and therearound kept they the canal therein. They had the fundaments of the house ready en therewith was the fundament placed. John was a type of big steps, quickly home but Pete was more a Little Pete Exactly.
They wanted now starting with the walls. Thereinfrontof had they a cement mill required. Pete knew well someone who such an apparatus had. He askes the man if he his cementmill could borrow but that said: :"You can me the pot on." But Pete Green was not rapidly out the field to beat. Along his nose way informed he by this or thither if one knew where he somewhere such an apparatus on the head could tap. And on a given moment had he bite. Before a little prick was he succeeded in Trousers on Longdyke. John did then something what he not quick should do he sticked a feather in Pete's ass.
Then came the next againstbeat: the windowframes proved too big. John was inmediately weather in all states but Pete said: "There is no man overboard, we saw there ordinary a piece off." Yes, yes if John Pete yet not had, was he beautifully in the monkey lodged. John sit all fast with his hands in his hair, but Pete sees overall well a whole in.
They were all a solid end on walk. When the windowwork of the roof was installed, allowed they themelves well a little pot pansbeer. They worked hard but not everything could they self do. So were there yet a number business where they no cheese of had eaten. But happily had Pete his breadrequired connections.
At the end of the ride is it them, after many fives and sixes, then yet worked out the house elegant up to deliver and could John and Pete say: ready is Kees!
But if you John on the man off asks, if he it yet one turn will do, shall he say: "I am mad Henry not."
Ze wilden nu beginnen met de muren. Daarvoor hadden ze een cementmolen nodig. Piet kende wel iemand die zo'n apparaat had. Hij vroeg de man of hij zijn cementmolen kon lenen maar die zei: “Je kan me de pot op”. Maar Piet Groen was niet gauw uit het veld te slaan. Langs zijn neus weg informeerde hij bij deze of gene of men wist waar hij ergens zo'n apparaat op de kop kon tikken. En op een gegeven moment had hij beet. Voor een prikkie was hij geslaagd in Broek op Langedijk. Jan deed toen iets wat hij niet snel zou doen: hij stak Piet een veer in diens achterwerk.
Toen kwam de volgende tegenslag: de kozijnen bleken te groot. Jan was meteen weer in alle staten maar Piet zei: “Er is geen man overboord, we zagen er gewoon een stuk af.” Ja, ja, als Jan Piet toch niet had was hij mooi in de aap gelogeerd. Jan zit al snel met zijn handen in zijn haar maar Piet ziet overal wel een gat in.
Aan het eind van de oorlog had een Nederlands meisje verkering gekregen met een Canadees. De Canadees moest helaas terug naar zijn vaderland maar ze zouden voorlopig contact blijven houden via brieven. Het meisje kende haast geen woord Engels en daarom schreef ze een brief met behulp van het woordenboek. Het begin van de brief luidde: Dear John, I love you lake and lake.
Bovenstaand is een typisch voorbeeld van Dunglish, het letterlijk vertalen vanuit het Nederlands naar het Engels. Het meisje had ook kunnen schrijven: I keep of you lake and lake.
Peter and John put the hands out the sleeves
 |
| They put the hands out the sleeves. |
John of Amstel and his size Pete Green had the hands inonebeaten by the building of a house. They were whole what males. They had to fight with much againststrokes. It went not allmeal of a little slate roof. Courage lost, all lost and therearound kept they the canal therein. They had the fundaments of the house ready en therewith was the fundament placed. John was a type of big steps, quickly home but Pete was more a Little Pete Exactly.
They wanted now starting with the walls. Thereinfrontof had they a cement mill required. Pete knew well someone who such an apparatus had. He askes the man if he his cementmill could borrow but that said: :"You can me the pot on." But Pete Green was not rapidly out the field to beat. Along his nose way informed he by this or thither if one knew where he somewhere such an apparatus on the head could tap. And on a given moment had he bite. Before a little prick was he succeeded in Trousers on Longdyke. John did then something what he not quick should do he sticked a feather in Pete's ass.
Then came the next againstbeat: the windowframes proved too big. John was inmediately weather in all states but Pete said: "There is no man overboard, we saw there ordinary a piece off." Yes, yes if John Pete yet not had, was he beautifully in the monkey lodged. John sit all fast with his hands in his hair, but Pete sees overall well a whole in.
 |
| The windowwork of the roof. |
At the end of the ride is it them, after many fives and sixes, then yet worked out the house elegant up to deliver and could John and Pete say: ready is Kees!
But if you John on the man off asks, if he it yet one turn will do, shall he say: "I am mad Henry not."
Piet en Jan steken de handen uit de mouwen
Jan van Amstel en zijn maat Piet Groen hadden de handen ineen geslagen bij het bouwen van een huis. Ze waren heel wat mans. Ze hadden te kampen met veel tegenslag. Het ging niet allemaal van een leien dakje. Moed verloren, al verloren en daarom hielden ze de vaart erin.
Ze hadden de fundamenten van het huis klaar en daarmee was het fundament gelegd.
Jan was een type van grote stappen, snel thuis maar Piet was meer een Pietje Precies.Ze wilden nu beginnen met de muren. Daarvoor hadden ze een cementmolen nodig. Piet kende wel iemand die zo'n apparaat had. Hij vroeg de man of hij zijn cementmolen kon lenen maar die zei: “Je kan me de pot op”. Maar Piet Groen was niet gauw uit het veld te slaan. Langs zijn neus weg informeerde hij bij deze of gene of men wist waar hij ergens zo'n apparaat op de kop kon tikken. En op een gegeven moment had hij beet. Voor een prikkie was hij geslaagd in Broek op Langedijk. Jan deed toen iets wat hij niet snel zou doen: hij stak Piet een veer in diens achterwerk.
Toen kwam de volgende tegenslag: de kozijnen bleken te groot. Jan was meteen weer in alle staten maar Piet zei: “Er is geen man overboord, we zagen er gewoon een stuk af.” Ja, ja, als Jan Piet toch niet had was hij mooi in de aap gelogeerd. Jan zit al snel met zijn handen in zijn haar maar Piet ziet overal wel een gat in.
Ze waren al een flink eind op dreef. Toen het raamwerk van het dak was geïnstalleerd, gunden ze zichzelf wel een potje pannenbier.
Ze werkten had, maar niet alles konden ze zelf doen. Zo waren er nog wel een aantal zaken waar ze geen kaas van hadden gegeten. Maar gelukkig had Piet zo zijn broodnodige connecties.
Meer Dunglish? Kijk op de website van Make that the cat wise.
Aan het eind van de rit is het ze, na veel vijven en zessen, dan toch gelukt om het huis piekfijn op te leveren en konden Jan en Piet zeggen: klaar is Kees.!
Maar als je nu Jan op de man af vraagt of hij het nog een keer wil doen, zal hij zeggen: “Ik ben gekke Henkie niet!”
Meer Dunglish? Kijk op de website van Make that the cat wise.
Abonneren op:
Posts (Atom)