Vast in Bureau Warmoesstraat

Op een mooie zomerdag in 1955 besloten vader en moeder De Wit met hun kinderen een dagje naar Amsterdam te gaan. De Citroën van een oom werd geleend en daar ging dan het hele gezelschap, met zeven kinderen tussen de 2 en 12 jaar.

In Amsterdam aangekomen werd het gezelschap verdeeld. Vader kreeg een stel kinderen onder zijn hoede en moeder ook. Op een gegeven moment liepen ze over de Dam. Daar waren artiesten bezig hun kunsten te maken: clowns, acrobaten, vuurspuwers e.d. Allemaal heel erg interessant voor de kleine Greetje van 5. Ze wilde graag blijven kijken. Ook haar oudere broers bleven kijken, dus ze voelde zich wel veilig naast hen.
Op een gegeven moment riep vader de kinderen dat ze moesten komen en hij liep door (richting Kalverstraat). "Ja, ja, nog even",  zei kleine Greetje en ze bleef onverstoord en hevig geboeid verder kijken. Wat was dat allemaal toch interessant. Zoiets moois had ze nog nooit gezien!

Na een tijdje was de voorstelling afgelopen en kleine Greetje wendde zich naar haar broers. Maar wat was dat nou? Die kinderen naast haar waren niet haar broers, maar vreemde kinderen! Hoe kon dat nou? Waar waren haar broers dan? En haar ouders? En de andere kinderen?
Ze liep maar in de richting waarin ze haar vader eerder had zien lopen. Maar wat was het daar druk! Overal mensen! En ze keek alleen maar tegen jassen en rokken en pantalons aan. Zo kon ze nooit haar ouders terugvinden. Het duurde niet lang of kleine Greetje was helemaal in paniek en begon te huilen.

Er kwam een aardige mevrouw op Greetje af en ze vroeg haar wat er aan de hand was. Tussen het huilen door kon Greetje nog net uitbrengen dat ze haar ouders kwijt was.
Even later verscheen er een politieagent. "Kom jij maar met mij mee, dan gaan we je ouders zoeken". Greetje was helemaal gerustgesteld en liep vol vertrouwen met de agent mee.

Bureau Warmoesstraat

Zo kwam ze op het politiebureau aan de Warmoesstraat (dat van Appie Baantjer).  De agenten waren allemaal even lief voor Greetje en al snel was ze in een goede stemming. Ze kreeg ook zo veel aandacht van iedereen.
Later werd ze meegenomen naar een grote kamer met een heel grote tafel. Een agent ging op de hoek van de tafel zitten en Greetje moest daar ook gaan zitten. Hij haalde voor haar een kop warme chocolademelk en ze kreeg ook een flinke plak koek. De agent haalde spelletjes tevoorschijn en ze mocht bij hem op schoot zitten. O, wat was dat allemaal leuk. Thuis mocht ze niet zo vaak bij vader op schoot zitten omdat er genoeg kleine kinderen waren die ook op schoot wilden zitten.
Maar hier, bij deze agent was het werkelijk heel gezellig, ze deden spelletjes, ze kletsten samen en lekkere koek en drinken. Greetje vond het wel best. Zo veel aandacht, alleen voor haar!

Na verloop van tijd (in Greetjes beleving uren) ging er een deur open en daar kwamen vader en moeder De Wit binnen met achter hen aan zes kinderen. Ze vond het heel leuk dat ze vader en moeder weer zag maar nu kwam er ook een eind aan het gezellig samenzijn met de vriendelijke agent.

Later hoorde Greetje dat vader en moeder hevig in paniek geraakt waren toen ze bemerkten dat Greetje niet bij hen was. Vader dacht dat Greetje bij moeder was en moeder dacht dat Greetje bij vader was. Ze hebben zich toen gemeld bij een politiebureau en daar bleek Greetje te zijn. Wat een opluchting!