Ik las dit artikel over autisme bij oudere volwassenen en dat het een onbekend probleem is. Dit is ook mijn ervaring.
Ik heb in mijn leven heel wat te maken gehad met psychiaters en psychologen in verband met depressies. Niemand die eraan dacht dat het wel eens iets anders zou kunnen zijn. Een jaar of vijf geleden ben ik behandeld vanwege BED: binge eating disorder. Het was in een groep en de twee begeleidende psychologen vonden mij maar lastig. Ik vroeg veel te veel, naar hun mening. We kregen teksten met uitleg mee. Maar soms was dat voor mij te abstract en vroeg ik om nadere uitleg. Dat was te veel gevraagd. Ik kreeg als antwoord: "Het staat er toch!"en ze lazen de tekst nog een keer, zonder verdere uitleg. Geen van de psychologen kwam op het idee dat er wel eens wat meer aan de hand kon zijn. Ze waren zo bezig met hun eigen ding: behandelen van een eetstoornis, dat ze niet verder nadachten.
Een kennis van mij heeft drie kinderen die elk een of andere vorm van autisme hebben, normaal tot hoogbegaafd. Toen heeft men haar man ook getest op autisme en hij kreeg de diagnose syndroom van Asperger. Ze kon mij niet duidelijke uitleggen wat het nu precies was. Dit was een jaar of drie geleden.
Ik ben toen maar eens gaan googelen en ik was heel erg verbaasd. Ik las mijn eigen verhaal. Ik vond het maar onzin. Ik was toch geen autist! Nee, dat kon niet. Als ik een autist zou zijn, zou men dat toch al veel eerder geconstateerd moeten hebben! Ik hield mezelf voor dat ik wel overeenkomsten had, maar niet 100%, dus was ik geen autist. Ik wilde toch geen autist zijn!
Echter, naarmate ik meer en meer las en testen deed kwam ik steeds meer tot de overtuiging dat ik wel Asperger moest hebben. Ik heb het een week of twee laten bezinken en ben toen maar eens naar de huisarts gestapt. Hij keek vreemd op. Jij?! Autist?! Maar na doorvragen raakte hij er ook steeds meer van overtuigd dat het wel eens waar zou kunnen zijn. Hij stuurde me door naar de GGZ en daar werd ik getest. Na een half jaar kreeg ik de diagnose Syndroom van Asperger.
Het was dus toch waar. Het stond zwart op wit: autist!
Mijn hele wereld stortte in. Ik bleek niet te zijn wie ik was. Ik had, onbewust, in mijn leven geleerd om me te gedragen zoals maatschappelijk wenselijk was, om me staande te houden. Maar dat was niet mijn werkelijke ik. Ik moest op mijn zestigste nog gaan uitvinden wie ik dan wel was. Mijn dromen kon ik wel vergeten. Ik was geen neurotypical (niet-autist), dus ik zou mij nooit kunnen gedragen als een neurotypical.
Maar wat ik aldoor niet begrepen had, en nog steeds niet begrijp, is dat niemand van die psychiaters en psychologen ooit op de gedacht gekomen is, dat er met die lastige Greet wel eens iets meer aan de hand kon zijn. Onbegrijpelijk! Alsof autisme iets is dat alleen bij kinderen voorkomt, of bij jongvolwassenen. Oudere volwassenen kunnen toch geen autist zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten