We waren al wel bekend met televisie. Bevriende buren iets verderop kregen een paar jaar eerder zo maar een televisieapparaat. Ze werden het zoveel duizendste lid van de KRO en men kwam persoonlijk bij hen een televisie brengen. Dat was een hele gebeurtenis. En wij mochten bij hen de kinderprogramma's bekijken. Het leukste was als tante Hannie naar ons zwaaide. Wij zwaaiden dan vrolijk terug.
Daarvoor mochten we op zaterdagmiddag kijken bij een mevrouw in de buurt die we kenden van de kerk. Het was daar een drukte van belang. We moesten de schoenen uitdoen als we binnenkwamen en soms stonden er wel 20 paar kinderschoenen bij de buitendeur, alleen al van ons gezin 7 paar.
Daarvoor en ook in die zelfde tijd kenden we televisie van de etalages van televisiewinkels. Daar kon je dan de beelden volgen, al was er geen geluid bij. Maar daar kon ik lang bij blijven staan, het fascineerde me enorm. Ik was echt niet de enige die daar stond. En er stonden niet alleen kinderen.
Er waren natuurlijk ook wel mensen die al televisie hadden. Je kon daar dan 's avonds voor het raam gaan staan tv kijken. De gordijnen werden toentertijd immers nog niet gesloten. Op één adres, in de B.-weg stond het huis nog geen meter van het trottoir en vlak bij het raam stond de televisie. Ik kon daar dan goed kijken. Als ik links van het raam ging staan konden de bewoners ook niet zien dat ik stond mee te kijken.
We kregen dus televisie in huis. Ik meende dat de uitzendingen om 19.00 uur begonnen. Dus tegen die tijd zaten we met z'n negenen in een halve kring voor de televisie. De kleinsten op de grond en de oudsten op een stoel. Alle lampen uit, want het moest donker zijn. Dan liep mijn vader naar het toestel, drukte een knopje in en na een poosje, als de buizen warm waren, kreeg je beeld. Het wonder kon beginnen. Ik weet nog de programma's van de eerste avond: een muziekprogramma met Juliette Greco en de serie The Fugitive.
Maar het was eigenlijk niet belangrijk wat erop kwam, je keek gewoon naar alles. Alleen op donderdagavond was er niets aan op tv, op die dag werden er opgenomen toneelstukken vertoond. Voor mij werkte dat van geen kant; toneel moet je in de schouwburg bekijken en niet op tv,
Met alleen een televisietoestel was je er nog niet. Er moest ook een antenne op het dak komen, anders had je geen ontvangst. In de loop der jaren verschenen er meer en meer antennes op het dak, totdat er een heel woud van antennes de lucht instak. Sommige mensen wilden wel aan de buurt laten zien dat ze zich ook tv konden veroorloven. Dus plaatsten ze een antenne op het dak. Of ze nu wel of geen tv hadden, maakte niet uit.
We konden natuurlijk niet alle programma's bekijken want de kinderen moesten op tijd naar bed. We hadden al wel de KRO-gids en daarin kon ik dus zien wat ik niet kon kijken. Elke avond was er een programma dat ik nog nooit gezien had. Het was het laatste programma dat vermeld stond. En eindelijk kwam dan de avond waarop ik zo lang gehoopt had. Ik mocht de hele avond tv kijken en dus kon ik ook het laatste programma zien: Sluiting. Wat een afgang, het was geen programma, het betekende alleen dat de uitzendingen afgelopen waren en er geen beeld meer was.
Dan drukte mijn vader weer op de knop om de tv uit te zetten. Het was echter nog niet afgelopen. Nog geruime tijd brandde er een klein lichtje in het midden van het beeld. Langzaam ging het lichtje uit, als de buizen kouder werden. Dat vond ik nou leuk, zo'n klein lichtje dat nog lang bleef nagloeien terwijl het apparaat al uit stond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten