Zwijmelen op zaterdag (37)

Meer zwijmelen bij Marja.

Vorige week zaterdag werd Drs. P. 94 jaar. Reden om even stil te staan bij zijn liedjes.

Ik vind de man een groot taalvirtuoos. Zoals hij met woorden spelen kan, is hij uniek. Hij is ook van grote betekenis geweest voor de light verse, oftewel de plezierrijm in Nederland.

Het is moeilijk een keus te maken uit zijn liedjes, zoals daar zijn De Veerpont, De zusters Kazamarov, De Commensaal  en Groningen.
Ik kies toch maar voor zijn meest bekende werk De dodenrit.

Hier kunt u meer lezen over drs. P.

We rijden met de troïka door 't eindeloze woud
Het vriest een graad of dertig, het is winter en vrij koud
De paardehoeven knersen in de pasgevallen sneeuw
't Is avond in Siberie en nergens is een leeuw

We reizen met de kinderen, al zijn ze nog wat jong
Door 't eindeloze woud waarover ik zo-even zong
Een lommerrijk en zeer onoverzichtelijk terrein
Waarin men zich gelukkig prijst dat er geen leeuwen zijn

We zijn op weg naar Omsk, maar de weg daarheen is lang
En daarom vullen wij de tijd met feestelijk gezang
Intussen gaat zich iets bewegen in de achtergrond:
Iets donkers en iets talrijks en het lijkt me ongezond

Ze zijn nog vrij ver achter ons, ik zie ze echter wel
Het is een hele massa en ze lopen nogal snel
En door ons achterna te lopen halen zij ons in
Wat onvoordelig uit kan pakken voor een jong gezin

De donkere gedaanten zijn bijzonder vlug ter been
Ze lopen op vier poten, en ze kijken heel gemeen
Ze hebben grote tanden, dat is duidelijk te zien
Het zijn waarschijnlijk wolven en kwaadaardig bovendien

Al is de toestand zorgelijk, ik raak niet in paniek
Ik houd de moed erin door middel van de volksmuziek
We kennen onze bundel en we zingen heel wat af
Terwijl de wolven nader komen in gestrekte draf

Het is van hier naar Omsk nog een kleine honderd werst
't Is prettig dat de paarden net vanmiddag zijn ververst
Wel jammer dat de wolven ons toch hebben ingehaald
Men ziet de flinke eetlust die hun uit de ogen straalt

We doen heel onbekommerd en we zingen continu
Toch moet er iets gebeuren onder moeders paraplu
En zonder op te vallen overleg ik met mijn vrouw
"Wie moet er aan geloven," vraag ik, "Toe, bedenk eens gauw"

"Moet Igor het maar wezen?", "Nee, want Igor speelt viool"
"Wat vind je van Natasja?", "Maar die leert zo goed op school!"
"En Sonja dan?", "Nee, Sonja niet, zij heeft een mooie alt"
Zodat de keus tenslotte op de kleine Pjotr valt.

Dus onder het gezang pak ik het ventje handig beet
Daar vliegt hij uit de trojka met een griezelige kreet
De wolven hebben alle aandacht voor die lekkernij
Nog vierentachtig werst en o, wat zijn wij heden blij

We mogen Pjotr wel waarderen om zijn eetbaarheid
Want daardoor raken wij die troep voorlopig even kwijt
Zo jagen wij maar voort als in een gruwelijke droom
Ajo ajo ajo al in die hoge klapperboom

Daar klinkt weer dat gehuil en onze hoop is weer verscheurd
De wolven zijn terug en nu is Sonja aan de beurt
Daar gaat het arme kind, zij was zo vrolijk en zo braaf
Nog achtenzestig werst en in Den Haag daar woont een graaf

Ik zit nog na te peinzen en mijn vrouw stort menig traan
En kijk daar komen achter ons de wolven al weer aan
Dus Igor, 't is wel spijtig maar jij wordt geen virtuoos
Nog tweeënvijftig werst en daar was laatst een meisje loos

Nu Igor is verwijderd hebben wij weer even rust
Maar nee, daar zijn de wolven weer, op nog een part belust
De doodskreet van Natasja snijdt ons pijnlijk door de ziel
Nog zesendertig werst en in blauwgeruite kiel

Mijn vrouw en ik zijn over, dus we zingen een duet
En als 't even mee wil zitten halen we het net
Helaas, ik moet haar afstaan aan de hongerige troep
Nu nog maar twintig werst en Hoeperdepoep zat op de stoep

Ik zing nu weer wat lustiger want Omsk komt in zicht
Ik maak een sprong van blijdschap en verlies mijn evenwicht
Terwijl de wolven mij verslinden, denk ik "Dat is pech
Ja Omsk is een mooie stad, maar net iets te ver weg"

(Trojka hier, trojka daar)
Ja, je ziet er veel dit jaar
(Trojka hier, trojka daar)
Overal zit paardenhaar
(Trojka hier, trojka daar)
Steeds uit voorraad leverbaar
(Trojka hier, trojka daar)
Zachtjes snort de samovaar
(Trojka hier, trojka daar)
Met een Slavisch handgebaar
(Trojka hier, trojka daar)
Doe het zelf met naald en schaar
(Trojka hier, trojka daar)
Is dat nu niet wonderbaar
(Trojka hier, trojka daar)
Twee halfom en een tartaar
(Trojka hier, trojka daar)
Een liefdadigheidsbazaar
(Trojka hier, trojka daar)
Hulde aan het gouden paar
(Trojka hier, trojka daar)
Foei hoe suffend staat gij daar
(Trojka hier, trojka daar)
Moeder is de koffie klaar
(Trojka hier, trojka daar)
Kijk daar loopt een adelaar
(Trojka hier, trojka daar)
Is hier ook een abattoir
(Trojka hier, trojka daar)
Basgitaar en klapsigaar
(Trojka hier, trojka daar)
Flinkgebouwde weduwnaar
(Trojka hier, trojka daar)
Leve onze goede Tsaar!

Prettig weekend.

Moordenaars

Eind jaren tachtig woonde ik in een flat. Direct rechts van mij woonde een Turks gezin, man, vrouw, zoontje en dochtertje. De vrouw was aardig maar sprak slecht Nederlands. De man was erg knap, een grote charmeur en gek op vrouwen (meisjes). Hij had een dure, rode sportwagen met open dak. Hij had blijkbaar veel succes bij de vrouwen want regelmatig zag je hem in de winkelstraten lopen met aan beide armen een meisje.
Hoe het huwelijk verder was, weet ik niet, maar dat laat zich raden.

Dat bewuste jaar ging de familie met vakantie naar Turkije. Op een gegeven moment zei de man tegen zijn vrouw: "Kom, we gaan een strandwandeling maken." Hij had eerder op de dag al voorbereidingen getroffen door een groot gat te graven en een schop daar te verstoppen. Op het strand schoot hij zijn vrouw dood en begroef haar.  Bij de politie gaf hij zijn vrouw als vermist op maar hij viel al snel door de mand. Hij werd in Turkije in het gevang gestopt, maar na een kleine twee jaar liep hij al weer vrolijk rond in onze plaats. Wat bleek? Een groot aantal gevangenen had om een of andere festiviteit gratie gekregen en daar hoorde hij ook bij. Hij had in Nederland weer een huis gekregen, hertrouwde en zijn kinderen woonden weer bij hun vader die hun moeder had vermoord.

Ik verhuisde en kwam op nr. 44 te wonen.
Het was eind januari 's avonds laat, op een vrijdag. Ik hoorde geknetter en dacht dat een van de buren vuurwerk aan het afsteken was, ik ergerde me een beetje omdat het al zo laat was. Het geknetter bleef maar aanhouden. Ik besloot om eens door de lamellen te gaan kijken waar dat vuurwerk vandaan kwam. Maar het was geen vuurwerk. De garages van nr. 42 en nr. 40 stonden in lichterlaaie, door de buurman van nr. 40 aangestoken in een dronken bui. Ik was doodsbang. De garages staan niet ver van het huis. Straks zou het vuur het huis bereiken en dan ook mijn huis. Ik woon in een twee-onder-één-kapwoning en nr. 42 en nr. 44 zitten aan elkaar. Maar gelukkig kwam de brandweer al gauw en was het gevaar geweken.

Het hele weekend gebeurde er niets, maar toen ik op maandagochtend opstond, bemerkte ik dat ik de achterdeur niet uit kon. Het hele erf was afgezet met roodwitte linten en mannetjes in witte pakken en met maskers speurden in de tuin, op zoek naar asbestdeeltjes. Het hele weekend mocht je vrij in je tuin rondlopen en werd je niet gewaarschuwd, maar op de eerste werkdag was er ineens gevaar.

De brandstichter was een tijdje weg, maar daarna kwam hij weer in zijn oude huis wonen. Wij waren allemaal bang voor die man, want wie weet wat voor gekke dingen hij nog meer ging doen.

Op een gegeven moment stonden er twee agenten voor de deur. Ze waren bezig met een buurtonderzoek en vroegen of ze binnen mochten komen. Wat bleek, de brandstichter van nr. 40 was in een naburig dorp in zijn auto aangehouden. Hij reed daar met zijn vriendin. En in de kofferbak lag het lijk van de ex van zijn vriendin. In verband daarmee kwamen de agenten de buren ondervragen over die bewuste man. Spannend hoor, ik was ineens getuige in een echte moordzaak. Maar helaas, ik kon de agenten niet wijzer maken. Ik kende de man van gezicht, maar had nog nooit met hem gesproken en hem eigenlijk alleen maar een paar keer gezien. Ik kijk nooit door de voorruit. Mijn kamer is gericht op de achterkant. Daar ging mijn glorieuze rol als hoofdgetuige in rook op.
Nadien hoor je dan van de buren allerlei wilde verhalen over hem, het ene verhaal nog mooier dan het andere.

De man werd veroordeeld en opgesloten. Ik was blij dat de brandstichter-moordenaar uit onze straat verdwenen was.

Buren

Buren, altijd goed voor een fikse mopperpartij. Iedereen heeft overlast van en moppert op hen. Heerlijk om te lezen vind ik de site van Beatrijs Ritsema, waar mensen zich ergeren aan zo ongeveer alles wat buren kunnen doen.

Net als iedere echte Nederlander heb ik ook van tijd tot tijd last van buren. En ik doe dan ook lustig mee aan het mopperen.
Een vroegere buurman, een oudere man, bemoeide zich van begin af aan met mij. In zijn ogen kon een gescheiden vrouw het toch niet allemaal weten en ventileerde hij zijn 'wijze raad' bij mij. Dat ging van hoe ik een barbecue moest aansteken tot en met het inrichten van mijn tuin. We hebben een gezamenlijke oprit, dus kon hij alles goed in de gaten houden. Al snel kwam er dus een schutting met een poort. Maar daarover kwam de buurvrouw dan weer klagen. Zij, van nr. 46, keek altijd door mijn tuin naar de vogeltjes van nr. 42. En nu kon dat niet meer! Jammer dan.

Wij hebben een redelijke tuin, 20 x 11 m. Helemaal achterin de tuin had ik een composthoop gemaakt. Dat werd gestimuleerd door de gemeente. 's Zomers gooide ik fruit en groenteresten in de groene container, omdat dat op de composthoop  gaat stinken en vliegen en wespen aantrekt.
Ik moest de composthoop weghalen van buurman van nr. 42.  Toevallig had hij helemaal achter in zijn eigen tuin een zandbak gepland voor zijn kleinkinderen op wie de buren één dag in de week oppassen. En zo'n compostgat was niet leuk voor zijn kleinkinderen. Het moest niet gekker worden! 220 m2 tuin en dan precies daar een zandbak willen maken! En ik moest mijn tuin aanpassen aan zijn kleinkinderen! Nou, mooi niet.

Later heb ik nog heel wat te stellen gehad met de buurvrouw van nr. 46. Zij was weduwe en beginnend dementerend. Dan liep ze zo mijn tuin in en verruïneerde mijn planten omdat ze ze niet mooi vond, of te hoog. Ook mocht ik niet meer mijn eigen oprit op, omdat dat van haar was. Ik moest maar door de voordeur en met mijn fiets door het huis naar achteren naar de schuur gaan. Nou ja, het moet niet gekker worden!

Rare mensen kun je soms hebben. Gelukkig, en daar ben ik echt blij om, heb ik geen geluidsoverlast van de buren.

Maar ik heb toch wel tot twee keer toe, op 2 verschillende adressen, heel bijzondere buurmannen gehad. Dat type mensen kom je gelukkig niet vaak tegen: moordenaars.

Ook wel eens een moordenaar als buurman gehad?

Zwijmelen op zaterdag (36)

Meer zwijmelen bij Marja.

Van de week werd mij door de cardioloog de vraag gesteld of ik in voorkomend geval gereanimeerd wilde worden. Ik moest toen onmiddellijk denken aan ER, de ziekenhuisserie waarin regelmatig getracht werd iemand met behulp van een defibrillator tot het leven terug te krijgen.
Ik zag mezelf al liggen. "Handen van het bed" en kaboeng, kaboeng, Greet schoot een meter de lucht in.

Geweldige serie ER. Ik heb er heel wat bij zitten zwijmelen. Elke week was ik weer nieuwsgierig naar het wel en wee van 'onze' dokters.

Prettig weekend.

Impasse

Bovenop de oude kast in de bijkeuken is een favoriete plaats voor beide poezen. Ze klimmen erop en eraf via de vensterbank.

Katootje wil naar beneden en Kees wil naar boven. Wat doe je dan als kat die van geen wijken weet?

Maar zitten wachten totdat de ander wijkt! En die wilde ook niet wijken. Deze situatie duurde zo'n vijf minuten.
Uiteindelijk besloot Katootje dan maar rechtstreeks van de kast op de grond te springen.

Zwijmelen op zaterdag (35)

Meer zwijmelen bij Marja.

Begin jaren zeventig zat ik op de avondschool. Voor mij zat Laurens, hij was helemaal weg van Noorwegen (en ik een beetje van hem). Elke keer weer vertelde hij erover.  Hij heeft mij ook aangestoken want op een gegeven moment vroeg ik mijn vriendin: "Zullen we naar Noorwegen gaan?"

Ik ben niet zo van die warme vakantielanden, en helemaal niet als het daar een drukte is. Ik ben meer iemand die houdt van vakantiebestemmingen off the beaten track. Je zult me niet  in Spanje of zo tegenkomen.
Wij gingen dus in 1975 naar Noorwegen. Later ben ik er nog 12 maal geweest. Ook ander noordelijke landen zoals IJsland, Zweden en Finland heb ik een of meerdere malen bezocht.

De eerste keer dat ik in Noorwegen was, was ik meteen verkocht. Wat een land! Voor mij was het toen, en is het nu nog steeds, het mooiste land van  de wereld. Waar, anders dan in Noorwegen, is het mogelijk om 's avonds 11 uur in je T-shirtje in de zon te zitten? En later heb ik toch heel wat andere landen, ook op andere continenten bezocht.

Omdat ik toen verwachtte er nog vaker te komen, besloot ik de taal te gaan leren. Met een man of 10 zaten we op een cursus van de, zo heette dat toen nog, Volksuniversiteit. Onder leiding van een geboren Noorse. We zijn in totaal 10 jaar bij elkaar gebleven, eerst op de Volksuniversiteit en later bij de lerares thuis. Heel bijzonder.

De lerares was een prettige vrouw die ons niet alleen de taal, maar ook de cultuur van Noorwegen, en dus ook Lapland, bijbracht. Door haar ben ik in aanraking gekomen met de joik, de muziek van de Samen (Laplanders).

Dit zegt Wikipedia erover:
Joik (ook wel yoik, luohti, vuolle, leu'dd, of juoiggusis) is de traditionele muziek van de Saami en een van de oudste muziekvormen in Europa.
Joik maakt deel uit van een zeer oude religieuze traditie; dat is waarschijnlijk de reden, waarom het door de christenen werd verboden. De traditie heeft dit taboe echter overleefd.
Een joik gaat over de essentie van hetgeen of degene die bezongen wordt. Je zingt echter nooit een joik óver iemand, maar je zingt iemand altijd zijn joik toe.

Het lukt me helaas niet het filmpje hier te plaatsen. Vandaar deze link:
http://www.youtube.com/watch?v=KqubyHoF4Rs&list=RD0246WW3D5a_TU

Prettig weekend.

De zangeres is zelf geen Noorse, maar een Finse. Hier vindt u meer over haar.

Eén jaar bloggen

Eén jaar ben ik nu bezig met bloggen. Daarvoor las ik al een paar jaar bij andere bloggers. Maar 4 augustus 2012 heb ik toch maar de stoute schoenen aangetrokken en ben begonnen met bloggen.

Ik schreef toen dat ik nog niet wist waarover ik zou schrijven. Inmiddels is dat wel duidelijk.
Ik heb geschreven over mijn poes Katootje. Ik heb nog een poes en ik had twee konijnen. Daar heb ik nooit over geschreven. Inmiddels zijn de twee konijnen overleden, dus daar schrijf ik niet meer over.
Ik heb geschreven over mijn schooltje, over genealogie, over de televisie, of liever over het niet hebben van de televisie.
Meerdere malen heb ik geschreven over mijn jeugd, over mijn ontwikkelingsstoornis Asperger, over boeken en lezen, over taal, over recepten en over mijn geloof het Rooms-katholicisme.
Verder kwamen er zo her en der andere onderwerpen op tafel.

En natuurlijke kwam er elke week weer het Zwijmelen op Zaterdag voorbij. Een initiatief van Marja, waar ik met ontzettend veel plezier aan meedoe. Ik ben helemaal geen grote muziekfan maar bepaalde muziek brengt toch weer herinneringen naar boven en andere muziek, die ik erg mooi vind, is leuk om te delen. Ook vind ik het elke keer weer bijzonder leuk te vernemen welke muziek de andere deelnemers hebben uitgekozen en daarbij een eventueel verhaal te horen.

Cijfertjes ga ik niet geven. Ik ben niet begonnen om populair te gaan worden. En dat hoeft voor mij nog steeds niet. Ik zou dan misschien veel meer moeten vertellen over wat ik dagelijks doe. En eigenlijk is dat vreselijk saai voor een ander om te lezen. Ik lees wel graag bij anderen over hun leven, hun hobby's, hun tuin enz. Maar mijn leven is nu eenmaal heel rustig en saai, dat hangt mede samen met mijn autisme.
Dus geen cijfertjes. Ik vind het leuk als anderen mijn artikelen lezen. Nog leuker vind ik het als een artikel reacties losmaakt. Maar ik kan me goed voorstellen dat niet iedereen er behoefte aan heeft mijn artikelen te lezen. Bovendien, er zijn zo veel blogs. Je moet nu eenmaal een keus maken. Ik kan ook niet alles lezen.

Wat heeft het bloggen mij opgeleverd? Vreemd genoeg geeft het meer inzicht in mezelf, zeker als ik ga nadenken over Asperger. Reacties zetten me ook aan tot het nadenken over mezelf.
Bloggen is voor mij ook een lijntje met de buitenwereld. Alweer door mijn Asperger (dat een grote rol speelt in mijn leven) zoek ik weinig contacten, omdat dat ook veel verplichtingen geeft. Dat gevoel en die druk heb ik bij bloggen niet. Het is allemaal veel vrijblijvender en daardoor rustgevender.

Verder heb ik door het bloggen, maar nu buiten het bloggen om, een paar leuke contacten gekregen. Deze zijn voor mij heel waardevol.

Voorlopig blijf ik doorgaan met bloggen. De laatste tijd is het er niet zo heel veel van gekomen door gezondheidsperikelen, zowel psychisch als fysiek, maar ik was er toch vrijwel elke week bij met het zwijmelen. Ik verwacht binnenkort toch weer meer te gaan bloggen.

Zwijmelen op zaterdag (34)

Meer zwijmelen bij Marja.

Als je dit liedje maar vaak genoeg beluistert, ga je misschien zelf ook nog geloven dat het koud is. :-) Ik heb deze zwijmel vanmiddag gemaakt toen het 35 graden was. Nu, middernacht, is het nog steeds 28 graden. Weerplaza zegt dat het vannacht 18 graden wordt. Dan moet het nog heel wat afkoelen.

 

Prettig weekend.