Zwijmelen op zaterdag (5)

Het is weer zaterdag. Zwijmelen-met-Marja-dag.

Het liedje voor vandaag is weer een echt zwijmellied: Whiter shade of pale van Procol Harum.
Psychedelische rock. Een mengeling van popmuziek en klassieke muziek (Bach)
Het filmpje is ook schattig, heel erg tijdgebonden. De kleding is echt uit de flowerpowertijd.

Het lied heeft een onmogelijke tekst.

We skipped the light fandango
And turned cartwheels across the floor
I was feeling kind of seasick
The crowd called out for more
The room was humming harder
As the ceiling flew away
Whe we called out for another drink
The waiter brought a tray

And so it was that later
As the miller told his tale
That her face at first just ghostly
Turned a whiter shade of pale

She said there is no reason
And the truth is plain to see
But I wandered through my playing cards
Would not let her be
One of sixteen vestal virgins
Who were leaving for the coast
And although my eyes were open
They might just as well have been closed

And so it was that later
As the miller told his tale
That her face at first just ghostly
Turned a whiter shade of pale

Vertaald in het Nederlands:

We sloegen het lichte geflauwekul over
En deden radslagen op de vloer
Ik voelde me een beetje zeeziek
Het publiek schreeuwde om meer
De ruimte gonsde harder
Terwijl het plafond weg vloog
Toen we riepen we om nog een drankje
Bracht de ober een blad

En zo kwam het, dat later
Toen de molenaar zijn verhaal vertelde
Haar gezicht, dat eerst een beetje spookachtig was
Nog witter dan bleek werd

Ze zei dat er geen reden is
En dat de waarheid duidelijk te zien is
Maar ik dwaalde door mijn speelkaarten
Liet haar niet zijn
Eén van de zestien Vestaalse maagden
Die op weg waren naar de kust
En hoewel mijn ogen open waren
Hadden ze net zo goed gesloten kunnen zijn

En zo kwam het, dat later
Toen de molenaar zijn verhaal vertelde
Haar gezicht, dat eerst een beetje spookachtig was
Nog witter dan bleek werd

Donderdag 26 december 1957

Vervolg van woensdag 25 december 1957

's Morgens was het weer bijtijds opstaan want Greetje ging met haar vader en de grotere kinderen naar de kerk om tien uur.

Als ze dan thuiskwamen werd er weer uitgebreid ontbeten. In die tijd was de regel dat je met een lege maag ter communie ging en er pas gegeten werd nadat je weer thuiskwam van de kerk.
Eerst werden de kaarsjes in de kerstboom aangestoken en stond moeders emmer water weer klaar.

Daarna gingen ze weer liedjes zingen rond de kersttafel.
Soms gebeurde het dat een kind langs de kersttafel kwam en dan spontaan begon te zingen. Dan kon het gebeuren dat een van de zes andere kinderen zich erbij aansloot.

Op tweede kerstdag was het vaste prik dat de kinderen 's middags naar het kinderkerstfeest van de KABO (Katholiek Bond  van Overheidspersoneel, de vakbond van de vader van Greetje) in het gebouw Kunst en Genot gingen.
Dat was altijd heel leuk en Greetje vermaakte zich goed. Ze kreeg snoepjes en limonade en er was een kindervoorstelling. En ook hier werden er kerstliedjes gezongen.

Eens was er een goochelaar die koekjes ging bakken.  Eerst versnipperde hij een krant en deed die in een trommel. Daarna stak hij de papiersnippers aan en deed het deksel erop. Met zijn toverstokje tikte hij een paar keer op de trommel. Hij deed het deksel weer open en zie, er zaten allemaal koekjes in de trommel. Greetje vond het prachtig. Ze raakte er maar niet over uitgepraat. Wat een knappe man was die goochelaar toch.

plaatje van het wereldwijde web

Het diner 's avonds was niet zo bijzonder als op eerste kerstdag maar het was toch anders dan anders. Al was het alleen al omdat er soep én pudding was. Normaal was er alleen óf soep, óf pudding.

Zo waren alle kerstfeesten van Greetje in haar jeugd. Het was een vaste traditie en elk jaar was het weer hetzelfde, van kerstavond tot de avond van tweede kerstdag. Heel mooi, echt Kerstmis!

Woensdag 25 december 1957

Vervolg van Dinsdag 24 december 1957

Op eerste Kerstdag moest Greetje al weer vroeg opstaan. Ze zouden om half elf naar de Hoogmis.  Ook daar werden weer veel kerstliedjes gezongen. En er werd een ander kerstverhaal verteld dat Greetje niet goed begreep (Joh. 1, 1-18). Maar het was weer wel mooi in de kerk. En na afloop mocht ze weer de mooie kerststal bekijken. De beelden waren bijna net zo groot als Greetje.

Zo ongeveer zag de kerststal in de kerk eruit, maar dan met veel meer
herders en schaapjes, en natuurlijk de kameel.

Moeder was naar de vroegmis geweest en toen ze thuiskwamen was er een heerlijk ontbijt (het woord brunch kende Greetje niet). Broodjes en beschuit die ze normaal niet kregen. En er was krentenbrood met spijs. Greetje at altijd eerst het krentenbrood op en als laatste de heerlijke, zoete spijs.

In de kerk hadden de kinderen gehoord van Vrede op aarde en allemaal deden ze hun uiterste best om geen ruzie te maken met Kerstmis. Als er al één een beetje vervelend ging doen, werd er al gauw door een van de andere kinderen gezegd: vrede op aarde. En waarlijk, er werd geen ruzie gemaakt. Ook Greetje deed haar best om die dag niet vervelend te zijn. Het was een heel bijzondere sfeer. Twee dagen in het jaar werd er niet of nauwelijks ruzie gemaakt.

Daarna ging iedereen rond de kersttafel staan, de kaarsjes in de boom gingen aan en ze gingen kerstliedjes zingen. Dat was heel mooi.  Allemaal verzameld rond het kindje Jezus. Zoals dit lied:

Maar deze vond Greetje het mooist:

's Middags werd er een bezoek gebracht aan opa en oma. Greetje vond het wel leuk maar het was er altijd vreselijk druk. In de zomer, als er veel bezoek was, konden ze nog buiten zitten en spelen, maar nu, in de winter zat iedereen binnen. Opa en oma hadden 10 kinderen, 6 schoonkinderen en 30 kleinkinderen. De meesten kwamen op eerste kerstdag. Geen wonder dat Greetje het wel erg druk vond.

Om 5 uur was er weer de gang naar de kerk. Ditmaal voor het Lof. Dat duurde niet zo lang, ongeveer drie kwartier met een korte preek. Verder was het heel veel zingen.

Thuis was er het kerstdiner. Nu was er rollade, maar Greetje hield niet van vlees en vandaag hoefde ze geen vlees te eten. Verder was er heerlijke tutti frutti en er waren twee soorten groente. Greetje kon dus kiezen wat ze het lekkerst vond. Uiteraard ging tijdens het eten de kaarsjes in de kerstboom weer aan en moeder stond weer klaar met haar emmer water.

Daarna moest Greetje en de andere kleine kinderen naar bed. Ze was ook doodmoe. Ze had vannacht maar kort geslapen en er waren veel dingen anders dan op een gewone zondag. Maar ze vond het, zoals elk jaar weer, een bijzonder mooie kerstdag.

Wordt vervolgd.

Dinsdag 24 december 1957

Het is de dag voor Kerstmis. Greetje is 7 jaar oud. Ze heeft vandaag kerstvakantie gekregen tot 7 januari. Dat is de dag na Driekoningen en dan moet ze weer naar school.

Vandaag is het een opwindende dag. Het is de dag voor Kerstmis en er moeten allerlei dingen gebeuren.

Vandaag wordt de kerstboom gezet. De dozen met kerstspullen zijn al van zolder gehaald en moeder heeft gecontroleerd of alle glazen ballen nog heel zijn. Anders moeten er nog snel even nieuwe gekocht worden bij de galanteriewinkel in de buurt.
O, wat een mooie ballen allemaal. Greetje was al weer vergeten hoe mooi ze waren. Ballen in allerlei vormen en kleuren en soms wel twee of drie kleuren op een bal. Er waren ook hele mooie ballen met een deuk erin, in de vorm van een ster. Ook waren er sneeuwmannetjes en sterren en  vogeltjes, allemaal van glas. Maar het mooiste vond Greetje toch het kerstklokje. Die kon echt klingelen. En dan was er nog de kerststal. Maar die werd nog niet uitgepakt. Jammer, dat moest nog even wachten.

De oudste broers waren al naar het bos geweest om mos te halen en Greetje en haar twee jongere broertjes moesten zand uit de tuin halen om paadjes te maken.
De naaimachine van moeder was al naar de slaapkamer verhuisd. Die moest plaats maken voor een tafel om de boom en de stal op te zetten. De tafel werd met de korte kant tegen de muur gezet zodat alle kinderen rond de kersttafel konden staan.

Eindelijk dan kwam vader van zijn werk met een mooie boom.  Die (de boom en niet vader) werd op de tafel geplaatst en het optuigen kon beginnen. Eerst gingen er slingers in van kleine, zilveren balletjes. Dan werden de ballen erin gehangen en uiteraard de mooie piek helemaal bovenin. Vervolgens werden de knijpertjes voor de kaarsjes op de uiteinden van de takken geplaatst. En dan kwam misschien nog het allerleukste: er kwamen koekjes en snoep in de boom: kerstkransjes, musketkransjes, chocoladekransjes. O, heerlijk allemaal, maar je moest er wel van afblijven en dat was best wel moeilijk voor Greetje. Stiekem heeft ze er best wel eens eentje, als ze alleen in de kamer was, eruit gepikt.
Als allerlaatste werd er her en der op de boom engelenhaar gedrapeerd. Dat engelenhaar moest je eerst losmaken maar Greetje vond dat geen leuk werkje omdat het spul altijd jeuk gaf op je handen.

Vóór de kerstboom kwam dan de kerststal. Die herinnerde Greetje zich nog wel van vorig jaar. Het was een mooi stal gemaakt van stro, echt een mooie stal voor het kindje Jezus. Het mos werd op de tafel uitgespreid en er werden paadjes gemaakt van het zand. Daarna werden de beeldjes uitgepakt. Maar dat was geen kinderwerk. Alles kwam te voorschijn en kreeg een plaatsjes: de herders met de vele schaapjes, de os en de ezel, Jozef en Maria en als laatste het kribbetje met het kindje Jezus.

Dit is de beeldengroep uit het ouderlijk huis van Greetje, inmiddels zo'n zeventig jaar oud.

De drie koningen en hun kameel werden helemaal achteraan geplaatst. Elke dag deden ze een stapje naar voren, totdat ze op 6 januari ook bij de stal stonden.

Boven de kerststal werd de engel gehangen. De engel had een lint in zijn handen. Daarop stond: Gloria in excelsis Deo. Greetje moest weer vragen wat dat betekende. Dat was ze vergeten. Eer aan God in de hoge.
Om de tafel heen werd nog groen crêpepapier aangebracht en toen was het klaar.
Greetje wilde er graag nog een poosje van genieten maar dat kon niet. De kinderen moesten snel naar bed. Anders zouden ze 's nachts in de kerk slapen.

Om 11 uur werden de kinderen gewekt, er werd nog even een washandje door hun slaperige snoet gehaald en toen gingen ze naar de kerk. Dit jaar was het eerste jaar dat Greetje ook mee naar de nachtmis mocht. De Mis begon om middernacht maar je moest er zeker om half twaalf al zijn anders zat de kerk propvol en moest je staan. Greetje vond dat geen probleem omdat ze om half twaalf al begonnen met het zingen van kerstliedjes. En Greetje hield van kerstliedjes zingen. Bovendien was het lekker warm in de kerk en er brandden zo veel kaarsen.

Tijdens de Mis werd het verhaal verteld van de geboorte van het kindje Jezus. Dat was altijd best wel spannend omdat ze uiteindelijk toch wel een plekje gevonden hadden om de nacht door te brengen, al was het dan een armzalig plekje. En dat de herders als eersten wisten dat het kindje geboren was vond ze ook erg mooi.
Na de Mis gingen ze kijken bij de mooie grote kerststal in de kerk.

Als ze dan uit de kerk kwamen om een uur of half twee was het helemaal donker buiten, er was niemand buiten de kerkgangers op straat en hoe dichter ze bij huis kwamen, hoe minder mensen er waren. Zo laat, zo midden in de nacht en dan als gezin helemaal alleen op straat, dat was spannend.

Moeder was thuisgebleven met de 2 jongste kinderen. En toen ze dan thuiskwamen stond de tafel gedekt. Met overheerlijk krentenbrood met spijs. En warme chocolademelk of koffie voor de groten. En ook mochten de kaarsjes in de kerstboom aangestoken worden. Moeder had al een emmer water klaargezet voor het geval dat de boom in brand zou geraken.
Voor Greetje had het allemaal nog wel heel lang mogen duren, maar de kinderen moesten al gauw naar bed. Morgen moesten ze weer op tijd op.

Greetje vond het allemaal heel spannend, midden in de nacht naar de kerk, midden in de nacht op straat en midden in de nacht eten, met brandende kaarsjes. Een mooi begin van het kerstfeest.

Wordt vervolgd.

Zalig Kerstmis

Ik wens al mijn bloglezers een goede Kerstmis.

Zwijmelen op zaterdag (4)

We leven dus allemaal nog, de wereld is niet vergaan.

Omdat het bijna Kerstmis is, heb ik gekozen voor een kerstliedje.
Dit lied symboliseert voor mij alles wat niets met Kerstmis te maken heeft: de kerstman en cadeautjes. Het is weliswaar geen liedje waarbij ík zwijmel, maar het zangeresje wil maar één ding en ze zwijmelt nu al van het idee dat ze het misschien zal krijgen.

Bovendien is het zo'n onmogelijke wens dat dit het toch weer tot een erg leuk liedje maakt. Het liedje zelf is al 60 jaar oud.
.

Update: De zangers is Gayla Peevey.

Hieronder een filmpje waarin ze te zien is:

 

 

Hier is de tekst:

 

I want a hippopotamus for Christmas

Only a hippopotamus will do
Don't want a doll, no dinky Tinker Toy
I want a hippopotamus to play with and enjoy

I want a hippopotamus for Christmas
I don't think Santa Claus will mind, do you?
He won't have to use our dirty chimney flue
Just bring him through the front door, that's the easy thing to do

I can see me now on Christmas morning, creeping down the stairs
Oh what joy and what surprise when I open up my eyes
To see a hippo hero standing there

I want a hippopotamus for Christmas
Only a hippopotamus will do
No crocodiles, no rhinoceroses
I only like hippopotamuses
And hippopotamuses like me too

Mom says the hippo would eat me up, but then
Teacher says a hippo is a vegeterian

There's lots of room for him in our two-car garage
I'd feed him there and wash him there and give him his massage
I can see me now on Christmas morning, creeping down the stairs
Oh what joy and what surprise when I open up my eyes
To see a hippo hero standing there

I want a hippopotamus for Christmas
Only a hippopotamus will do
No crocodiles or rhinoceroseses
I only like hippopotamuseses
And hippopotamuses like me too!

 

Kaartenmandje

Mijn moeder was niet zo'n fröbelmiep. Ik kan me niet herinneren dat we veel dingen samen gehandwerkt hebben of dat ik überhaupt van haar handwerken geleerd heb. Mijn moeder had dan wel haar breimachine maar dat was uit pure noodzaak. Ze kon ook verstelwerkzaamheden op de naaimachine uitvoeren, maar nieuwe kleren naaide ze niet. De talenten van mijn moeder lagen op een ander vlak.

Wat ik wel van mijn moeder geleerd hebben, is sokken stoppen. En met zeven kinderen waren er heel wat sokken te stoppen. 's Avonds kwam de sokkenmand te voorschijn en de maaswol en de maasnaald (met stompe punt!). En dan konden de meisjes aan het werk.  Je moest al jong leren sokken stoppen.
Ik vond het vreselijk werk, het moest allemaal zo precies gebeuren en dat was niets voor mij. De jongens hoefden alleen maar gaten in de sokken te maken; ze hoefden niet mee te helpen stoppen: dat was vrouwenwerk. Zoals ook de vrouw op nevenstaand schilderij eeuwen geleden deed.

Sok binnenste buiten keren. Linkerhand erin en de sok oprekken en dan maar mazen. Eest de lengtedraden en dan de breedtedraden. Het moest wel een stuk netter als op bovenstaande foto.

 Eén ding dat mijn moeder met ons maakte, herinner ik me nog goed : een kaartenmandje van ansichtkaarten.

Benodigdheden:
10 ansichtkaarten + 1 voor het hengsel,
haakgaren
naald met een groot oog

Naai 3 x 2 ansichtkaarten aan elkaar. Eén maal twee voor de onderkant, en tweemaal twee voor de lange zijkant.
Knip 4 andere kaarten enigszins schuin af. Deze zijn voor de korte zijkanten.  Naai deze ook per twee aan elkaar.
Naai daarna de onderdelen aan elkaar.
Knip de overgebleven kaart in repen en naai deze ook aan elkaar en aan het mandje.

Dit is nog zonder hengsel, misschien komt het ooit nog.

Ik heb een mandje gemaakt van lelijke kerstkaarten die ik had gekregen van iemand. Ik ga het gebruiken om de aan mij gestuurde kerstkaarten in te doen.

Stigmatisering autisme

Het volgende bericht van de website van de NVA (Nederlandse Vereniging voor Autisme)  gaat me na aan het hart:

NVA wil einde aan stigmatisering autisme

Nieuwsmedia melden dat de 20-jarige Adam Lanza, die op een basisschool in het Amerikaanse Newtown een bloedbad aanrichtte, mogelijk een vorm van autisme heeft; het syndroom van Asperger wordt genoemd. (Anderen menen dat hij een persoonlijkheidsstoornis had)

De Nederlandse Vereniging voor Autisme NVA maakt zich zorgen over deze berichtgeving omdat daarmee de suggestie wordt gewekt dat het mogelijke autisme van de dader hem gevaarlijk maakte. Autisme is geen oorzaak van, noch excuus voor crimineel of gewelddadig gedrag. Voor zover bekend brengt autisme geen verhoogd risico op crimineel of gewelddadig gedrag met zich mee. Mensen die autistisch zijn kunnen zich misschien wat anders gedragen, teruggetrokken leven, of wat nerd-achtig overkomen, maar dat maakt hen geen gewetenloze massamoordenaars.

In de praktijk zijn mensen met autisme vaker slachtoffer van pesten of geweld, dan dader. De NVA roept daarom media en het publiek op om mensen met een autismestoornis niet te stigmatiseren. Zij kampen ook zonder een extra stigma al meer dan genoeg met vooroordelen, uitsluiting en onbegrip.

Het is heel erg met wat er in Newton gebeurd is. Je kunt je er eigenlijk nauwelijks een voorstelling van maken, zo erg. Maar waarom wordt dat dan weer gerelateerd aan autisme? Toen Anders Breivik in Noorwegen zijn misdaden pleegde, werd er ook meteen gezegd dat hij autisme zou hebben.

Dat er wat met de geestelijke gezondheid van beide mannen wat aan de hand is, moge duidelijk zijn. Maar, zoals blijkt uit bovenstaande brengt het hebben van autisme niet een grotere kans op het veroorzaken van een bloedbad met zich mee dan het niet hebben van autisme.

Beeldschoon

Zwijmelen op zaterdag (3)

Zaterdag, zwijmeldag met Marja en de anderen. Vandaag is voor mij het grote Zwijmelen.

Na een tijdje had Freddy Quinn afgedaan. Er kwam iets heel anders voor in de plaats: 4 jongens uit Liverpool.

Als jonge tiener (teenager werd er destijds gezegd) werd ik gek op The Beatles. Ze waren alles wat de generatie boven mij niet was. En alleen al daarom vond ik ze geweldig.

Zo bestond het dat ze in 1964 zomaar naar Nederland kwamen.
O, wat had ik graag daar op Schiphol, in Amsterdam of in Blokker bij willen zijn! Ik zag het op de televisie en ik heb nog net niet meegegild, maar het had niet veel gescheeld. Dat was zwijmelen! En bij elke nieuwe plaat weer. Die ogen van Paul! Alsof hij op elke foto speciaal naar mij keek.

En het nummer I saw her standing there vond ik helemal mooi omdat Paul daarop solo zong en daarom extra veel in beeld gebracht werd.

Latijn

Ik ben nog van voor het Vaticaans Concilie. Dat betekent dat ik (als Rooms-katholiek) opgegroeid ben met het Latijn in de kerk.

Op zondag aan het eind van de namiddag moesten we ook naar de kerk voor het Lof. Daar werd altijd het Magnificat (Loflied van Maria, Lucas 1, 46-55) gezongen. Echter, voor een kind kwam het Latijn niet altijd even goed de mond uit. De eerste regel luidt: Magnificat anima mea Dominium (Hoog verheft nu mijn ziel de Heer,). Wij zongen dan: "Magnificat, Annie mag mee naar opa toe". Maar wel heel zachtjes.

Erger was het in de Mis. In het Credo, de geloofsbelijdenis kwam op een gegeven moment de volgende zin voor:  Et in Spiritum Sanctum, Dominum et vivificantem, qui ex Patre Filioque procedit. (Ik geloof in de heilige Geest, die Heer is en het leven geeft; die voortkomt uit de Vader en de Zoon.) Op een gegeven moment, ik zal nog een schoolkind geweest zijn, moesten we weer dat vivificantem zingen. Ik kreeg het mijn keel niet uit en bleef steken bij vivifififi. Mijn iets oudere broer moest daar om lachen. Sindsdien was het bij elke Mis raak: als dat vivificantem gezongen werd, keken wij elkaar aan en gniffelden stiekem, tot grote ergernis van onze ouders.

Het Latijn is voor een kind niet altijd even makkelijk. Maar toch heeft het wel iets bijzonders.
Een aantal jaren geleden was ik op bedevaart naar Echternach (Luxemburg). Daar kwamen katholieken bijeen uit zo ongeveer alle West-Europese landen. Maar samen zongen we het Credo, het Magnificat en vele andere Latijnse gezangen. Het was groots. Het maakt niet uit waar je vandaan komt, je spreekt dezelfde taal, je bent samen één wereldkerk.

Met dank aan Zeg nu zelf, voor de inspiratie.

Zwijmelen op zaterdag (2)

Zaterdag. Weer tijd voor Zwijmelen op Zaterdag met Marja.
Het liedje voor vandaag is geen echt zwijmelliedje. Maar je kon het zo lekker meegalmen. En ach, het was zo'n schattig jochie.
Het liedje is uit 1967. Heintje was toen 12 jaar.

Vast in Bureau Warmoesstraat

Op een mooie zomerdag in 1955 besloten vader en moeder De Wit met hun kinderen een dagje naar Amsterdam te gaan. De Citroën van een oom werd geleend en daar ging dan het hele gezelschap, met zeven kinderen tussen de 2 en 12 jaar.

In Amsterdam aangekomen werd het gezelschap verdeeld. Vader kreeg een stel kinderen onder zijn hoede en moeder ook. Op een gegeven moment liepen ze over de Dam. Daar waren artiesten bezig hun kunsten te maken: clowns, acrobaten, vuurspuwers e.d. Allemaal heel erg interessant voor de kleine Greetje van 5. Ze wilde graag blijven kijken. Ook haar oudere broers bleven kijken, dus ze voelde zich wel veilig naast hen.
Op een gegeven moment riep vader de kinderen dat ze moesten komen en hij liep door (richting Kalverstraat). "Ja, ja, nog even",  zei kleine Greetje en ze bleef onverstoord en hevig geboeid verder kijken. Wat was dat allemaal toch interessant. Zoiets moois had ze nog nooit gezien!

Na een tijdje was de voorstelling afgelopen en kleine Greetje wendde zich naar haar broers. Maar wat was dat nou? Die kinderen naast haar waren niet haar broers, maar vreemde kinderen! Hoe kon dat nou? Waar waren haar broers dan? En haar ouders? En de andere kinderen?
Ze liep maar in de richting waarin ze haar vader eerder had zien lopen. Maar wat was het daar druk! Overal mensen! En ze keek alleen maar tegen jassen en rokken en pantalons aan. Zo kon ze nooit haar ouders terugvinden. Het duurde niet lang of kleine Greetje was helemaal in paniek en begon te huilen.

Er kwam een aardige mevrouw op Greetje af en ze vroeg haar wat er aan de hand was. Tussen het huilen door kon Greetje nog net uitbrengen dat ze haar ouders kwijt was.
Even later verscheen er een politieagent. "Kom jij maar met mij mee, dan gaan we je ouders zoeken". Greetje was helemaal gerustgesteld en liep vol vertrouwen met de agent mee.

Bureau Warmoesstraat

Zo kwam ze op het politiebureau aan de Warmoesstraat (dat van Appie Baantjer).  De agenten waren allemaal even lief voor Greetje en al snel was ze in een goede stemming. Ze kreeg ook zo veel aandacht van iedereen.
Later werd ze meegenomen naar een grote kamer met een heel grote tafel. Een agent ging op de hoek van de tafel zitten en Greetje moest daar ook gaan zitten. Hij haalde voor haar een kop warme chocolademelk en ze kreeg ook een flinke plak koek. De agent haalde spelletjes tevoorschijn en ze mocht bij hem op schoot zitten. O, wat was dat allemaal leuk. Thuis mocht ze niet zo vaak bij vader op schoot zitten omdat er genoeg kleine kinderen waren die ook op schoot wilden zitten.
Maar hier, bij deze agent was het werkelijk heel gezellig, ze deden spelletjes, ze kletsten samen en lekkere koek en drinken. Greetje vond het wel best. Zo veel aandacht, alleen voor haar!

Na verloop van tijd (in Greetjes beleving uren) ging er een deur open en daar kwamen vader en moeder De Wit binnen met achter hen aan zes kinderen. Ze vond het heel leuk dat ze vader en moeder weer zag maar nu kwam er ook een eind aan het gezellig samenzijn met de vriendelijke agent.

Later hoorde Greetje dat vader en moeder hevig in paniek geraakt waren toen ze bemerkten dat Greetje niet bij hen was. Vader dacht dat Greetje bij moeder was en moeder dacht dat Greetje bij vader was. Ze hebben zich toen gemeld bij een politiebureau en daar bleek Greetje te zijn. Wat een opluchting!

Kekererwten

Ik ben een groot liefhebber van de Turkse keuken, met uitzondering dan van die mierzoete baksels. Veel gerechten heb ik leren koken door mijn Turkse vriendinnen.
Een van mijn lievelingsgerechten is kekererwteneten (etli nohut yemeği). Ik gebruik het woord kekererwten, waar anderen kikkererwten gebruiken. Het maakt niet uit. Het is hetzelfde product.

Een groot voordeel van de Turkse keuken is, dat men niet met grote lappen vlees werkt. Ik hou niet zo erg van vlees, alhoewel ik geen vegetariër ben.

Kekererwten zijn heel gezond, Ze bevatten veel voedingsvezels en meervoudig onverzadigde vetten. Het eten ervan verbetert de vetsamenstelling van het bloed en de controle op de suikerhuishouding, zegt men.

Ingrediënten:
Ik kan geen hoeveelheden geven omdat ik alles zo uit de losse hand doe. Doe het gewoon naar smaak.

• olijfolie
• chilipoeder
• tomatenpuree
• runderpoulet
• kekererwten gedroogd, eerst voorweken
• bouillon
• aardappel, in stukjes gesneden
• paprika, in stukjes gesneden
• ui, gesnipperd
• peterselie
• zout, naar smaak

Verwarm de olie in een pan. Doe er de tomatenpuree en het chilipoeder bij en bak dat even lekker door. Daarna gaat het vlees erbij en goed aan alle kanten bruin bakken.
Daarna gaan de kekererwten in de pan en een fikse hoeveelheid bouillon, aangelengd met water. En als laatste de aardappel. Laat dit alles een uurtje pruttelen.
Ondertussen bak je de gesnipperde ui glazig en de paprika knapperig.
Proef nu eerst de kekererwten. Zijn ze nog niet gaar, dan laat je het hele zaakje nog even pruttelen. Als ze gaar zijn, doe je er de ui, de paprika en de peterselie bij. Nog even goed doorkoken en klaar is Kees (of in dit geval Ali).

Gooi het vocht niet weg! Dit hoort bij het gerecht.
Turken eten dit eerst, daarna komt er pilav (met eventueel een kippenpoot). Dus niet met elkaar, maar achter elkaar. Maar je kunt het ook als maaltijdsoep eten met pide (Turks plat brood) erbij. Geef er een lekkere sla bij.

Op dit gerecht kun je eindeloos variëren.
Allereerst kun je kekererwten uit een blikje nemen. Dat verkort de kooktijd aanzienlijk.
Verder kun je kippenstukjes nemen in plaats van runderpoulet.
En in plaats van kekererwten kun je allerlei andere groenten nemen: aubergine, champignons, sperziebonen, bloemkool, noem maar op. Of een combinatie ervan. Pas dan wel de kooktijd aan. Met courgette alleen is het niet zo lekker, maar wel in combinatie met andere groenten. Zelf vind ik het lekker om er 10 minuten voor de tijd een zakje soepgroenten door te gooien.

Afiyet olsun! (Eet smakelijk)
En vergeet na het eten niet de kok toe te wensen: Dat je handen maar gezond moge zijn! (elini sağlık)


Recept rijstpilav (pirinç pilavı)

• Turkse rijst (gewassen)
• vermicelli
• olijfolie
• water of bouillon

Verwarm de olijfolie. Gooi er de vermicelli in (niet te veel, alleen maar voor het kleurtje), Als de vermicelli bruin is, doe je er de rijst bij. Deze ook even bakken. Daarna het vocht, zo veel dat de rijst er enigszins ruim onder staat. Laat dit twintig minuten koken. Laat daarna de rijst nog even , met het deksel op de pan, staan voordat het opgediend wordt. Controleer tussentijds of er nog genoeg vocht in de pan is. Zo niet, een beetje kokend water erbij. De rijst niet doorroeren!

Advent

Vandaag is het de 1e zondag van de Advent.
We bereiden ons voor op de komst van het Licht, de geboorte van Jezus Christus.
Elke week komen we een stapje dichter bij het Licht. Vandaar dat vandaag het 1e kaarsje aangaat.

Zwijmelen op zaterdag (1)

Ik doe met Marja mee.

Ergens in 1963 kregen wij op school een film te zien van Freddy Quinn. Ik was onmiddellijk verliefd op die man.
We hadden net Duitse les gekregen en 's nachts lag ik in gedachten een brief (in het Duits, jawohl!) aan hem te schrijven. Gelukkig heb ik het nooit in werkelijkheid gedaan.

In die tijd paste ik vaak op de kinderen van onze buren. Op een gegeven moment, o jee, ontdekte ik dat ze elpees hadden van Freddy Quinn. Avondenlang heb ik die platen gedraaid en ik kon er heerlijk bij zwijmelen.