30 april

Tot de dag van vandaag was 30 april voor mij verbonden met de vrijmarkt. Vanaf volgend jaar zal dat op 27 april zijn. Maar het maakt niet uit welke dag vrijmarktdag is, ik blijf het leuk vinden.

Vanwege de hyperacusis kan ik niet tegen geluiden. Op zo'n dag is het vreselijk druk en lawaaierig en toch stort ik mij er volledig in. De vrijmarkt wordt in de buitenlucht gehouden en dat scheelt in lawaai. De geluiden verspreiden zich gemakkelijk. Bovendien stel ik me van tevoren helemaal in op dat lawaai en die drukte en dan valt het wel mee. Ik heb het altijd wel even moeilijk als ik ingesloten word door mensen en er zit totaal geen beweging meer in. Dan wil het nog wel eens gebeuren dat ik angstig word, maar meestal zit er na een aantal seconden toch wel weer beweging in de massa.
Ik ben na zo'n bezoek aan de vrijmarkt wel helemaal leeg. Het lawaai dendert nog lang na in mijn hoofd.  Ik ga dan ook maar vroeg naar bed.

Ik had de indruk dat het vandaag een stuk rustiger was dan andere jaren. Ik had uitgekiend dat ik het beste om twee uur kon gaan want dan stond er weer wat op het programma op de televisie. Ik was er van 2 tot 5 en ik heb me goed geamuseerd.

Ik hoop dat mijn lezers zich vandaag ook goed geamuseerd hebben. Waar zijn jullie geweest?

Hieronder volgt mijn impressie van de vrijmarkt.

Ik heb de indruk dat er steeds minder particulieren hun zolderopruiming komen verkopen. Je ziet veel handelaren, buitenlanders en kinderen met hun speelgoed. Hierboven een fraai versierde mand bij de standplaats van Turkse kennissen van mij.

Soms vraag je je af: wat is dat nou? Hierboven een hoop plastic zakjes met beige plastic erin. Wat zou dat nou zijn?

 Dit vond ik bij een andere Turkse verkoopster. Hoofddoeken of kleedjes?

Knuffels in overvloed.

Deze pop vond ik zo zielig. Vuil en naakt, met alleen maar schoenen aan. En toch heeft er eens een meisje met veel plezier mee gespeeld.

Het jonge baasje van deze hond had een leuke manier gevonden om geld te verdienen. Ik vind het altijd leuk als kinderen initiatief tonen en heb dus ook Lex geaaid. Lex is een schat van een hond.

Het liep tegen half vier en de eigenaar van deze spullen moest zijn waren kwijt. "U mag alles gratis meenemen, mevrouw!" Maar ja, wat moet je ermee, ook al is het gratis.

Als ik dit zie, dan vraag ik me af wie er nou zijn bekers verkoopt. Welk verhaal zou erachter zitten.

Ik drink niet veel alcohol en zeker geen pils, laat ik dat vooropstellen. Maar op zo'n warme dag, wanneer je doodmoe van het sjouwen bent, is een lekker blonde wel heel erg aangenaam.

Het is goed je blik eens omhoog te richten in plaats van steeds maar op de grond. Hierboven hadden twee meisjes veel plezier, samen met hun honden.

 Hij kwam er maar niet van af.

Tja, en dit moet je dan doen met de handelswaar die je niet verkocht hebt. Volgende keer beter!

Mijn schatten:

 50 cent. Leuk om plantjes in te zetten.

 Een schattig winkelwagentje voor 1 euro.

Een oude kalender van 2007 voor 50 cent. Ik bewaar altijd oude kalenders, vooral kunstkalenders en kalenders met iconen. Eens in de zes, zeven jaar valt 1 januari op dezelfde dag. Ik heb nu een mooie kalender van 2002 die ik al voor de 3e keer gebruik.

Er was een stand met een verloting voor een goed doel. Je mocht 5 enveloppen trekken voor 2 euro. Je had altijd prijs. Helaas had ik 5 enveloppen met nieten, zodat ik deze beker kreeg.

Een leuke maatbeker voor 50 cent. Hij is rood (voor mijn rode keuken) en op mijn oude maatbeker kon ik de cijfers niet meer goed aflezen. Katootje liep maar te drentelen rond de beker. Nou ja, dan maar met twee voorpoten van Katootje erop.

Ik ben gek op oude, verweerde tuinkabouters. Met z'n drieën voor 75 cent. Op de achtergrond ziet u nog een stukje van konijn Saskia in haar hok, eigenlijk een kippenhok. Het maatje van Saskia is onlangs helaas overleden.

Verder kocht ik nog boeken, eigenlijk alleen Agatha Christies (totaal 4 euro) en nog 3 dvd's van The Lord of the Rings (totaal 1 euro).

Een geslaagde dag voor weinig geld.

Zwijmelen op Zaterdag (21)

Het is weer Zwijmelen-met-Marja-zaterdag.

Op mijn vorige Zwijmelen op Zaterdag reageerde Ellen van Vuuren van Ietsiepietsiekitschie met een lied van Simon and Garfunkel. Ineens moest ik weer terugdenken aan 1970.

Ik woonde destijds in een huis met vijf andere jonge vrouwen. Een van die vrouwen had de elpee Bridge over troubled water van Simon and Garfunkel gekregen. Ze draaide hem een keer en we waren unaniem van mening dat het een pracht van een elpee was met stuk voor stuk schitterende nummers. Na die ene keer volgden er nog heel veel keren. Er ging vrijwel geen avond voorbij of die elpee werd minstens één keer gedraaid. Op het laatst kon je alle nummers meezingen.

Daarom hier de titelsong van de elpee: Bridge over troubled water. Helaas is er geen filmpje uit die tijd. De tekst vindt u onderaan.

Prettig weekend.

Als toetje het volledige album:

When you're weary
Feeling small
When tears are in your eyes
I will dry them all

I'm on your side
When times get rough
And friends just can't be found
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Like a bridge over troubled water
I will lay me down

When you're down and out
When you're on the street
When evening falls so hard
I will comfort you

I'll take your part
When darkness comes
And pain is all around
Like a bridge over troubled water
I will lay me down
Like a bridge over troubled water
I will lay me down

Sail on Silver Girl,
Sail on by
Your time has come to shine
All your dreams are on their way

See how they shine
If you need a friend
I'm sailing right behind
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind
Like a bridge over troubled water
I will ease your mind

Laat-ie fijn zijn

"Fijn weekend!" wenste Carlijn haar collega Martijn.
"Jij ook een fijn weekend!" zegde Martijn haar terug en tegen zijn collega die nog werken moest vanavond: "Een fijne dienst!"

Ha fijn, dacht Martijn, een fijn weekend voor de boeg. Dat is altijd een fijn vooruitzicht. Zaterdag zou vast een fijne dag zijn en zondag beloofde een nog fijnere dag te gaan worden.
Maar vanavond eerst fijn met vriendinnetje Emma naar het theater, daar speelde een fijn stuk en daarna, wie weet wat voor fijns er nog in het vat zat?

Om zeven uur zou hij Emma ophalen. Hij belde aan en hoorde het fijne geluid van haar bel. Ze deed snel open. "Ha fijn, je bent al klaar, zie ik." Hij bekeek haar eens goed. Ze had een jurk aan van een fijne stof. Emma zag er altijd fijntjes uit, bedacht hij zich opeens. Ze had zulke fijne trekken in haar gezicht. Ook had ze een fijn figuur. En haar haar! Nee, niet van dat fijne haar, maar een dikke bos bruine krullen.
"Fijn dat je er bent, maar ik ben nog niet helemaal klaar," zei ze. "Nog een minuut of tien. Ga maar even fijn in de kamer zitten en met de poes spelen, dat vindt ze fijn."
Hij liep door naar de woonkamer en daar was het fijn warm. Ze had de verwarming op een fijne temperatuur gezet. Hij keek eens rond en zag op de kast een ansichtkaart. Fijne Kerstdagen stond erop. Fijne Kerstdagen? Het was nota bene 3 januari!

Tijdens een fijn dinertje vertelde Emma dat het bepaald geen fijne dag geweest was. Ze had woorden gehad met Jannie, je weet wel, zo'n fijne, van de fijnen van de Marststraat. Die zijn zo fijn als gemalen poppenstront. Nou, die Jannie was bepaald geen fijn mens. Fijntjes had ze commentaar gehad op Emma. En die pikte dat niet. Afijn, niet fijn dus.

Hij vertelde Emma over zijn moeder. Dat hij het fijn vond dat het weer zo fijn met haar ging en dat hij fijn nu niet meer elke avond bij haar op bezoek hoefde. "Fijn dat het zo goed met je moeder gaat en fijn dat je nu weer wat meer tijd hebt," leefde ze met hem mee.

Na het eten dronken ze nog een fijn kopje koffie. Hij deed een zakje fijne suiker in zijn koffie. Dat was fijn. Hij vond het hier erg fijn. Hij zei tegen Emma: "Dit is eigenlijk best wel een fijne tent. Het eten is fijn en ze draaien hier fijne muziek op een fijn niveau. We zouden hier vaker heen moeten gaan." "Ja, fijn," antwoordde Emma met een fijne stem. Wat vond hij haar toch een fijne meid.

Deze avond werd het een fijn begin van een fijn weekend. Het leven was fijn!


Fijn, het lijkt tegenwoordig wel alsof er geen andere bijvoeglijke naamwoorden meer bestaan zoals aangenaam, behaaglijk, delicaat, dun, exquis, gemoedelijk, genoeglijk, gezellig, goed, heerlijk, jofel, keurig, klein, kostbaar, lekker, licht, mooi, onvermengd, plezierig, prettig, puur, reuze, sierlijk, slank, subtiel, teder, teer, tof, uitgelezen, uitgezocht, uitstekend, verfijnd, zacht, zuiver. zwak.

Pure nostalgie

Vorige week was ik sinds lange tijd weer eens bij de Kringloop en daar vond ik voor 50 cent deze schat.

Het is de 29e druk uit 1930. Met een schat aan liedjes van vroeger. Kent u ze nog? Of heeft u ze nooit geleerd?

Op de grote stille heide:

In 't groene dal, in 't stille dal (gezongen door Nana Mouskouri):

De Zilvervloot:

Vier weverkens:

Eigenlijk valt het me tegen. Van heel veel van die oude liedjes zijn geen filmpjes op YouTube. Wel instrumentaal, maar niet vocaal.

Zwijmelen op Zaterdag (20)

Hoe vaak ik de ultieme zwijmelfilm The Sound of Music wel niet gezien heb? Vijfentwintig keer? Vijftig keer?  Meer? Ik zou het niet weten. Ik kan hem ondertussen wel dromen maar toch blijf ik hem mooi vinden en bekijken. Vanavond dus nog weer. Zo heerlijk zwijmelen!!!

Daarom vandaag als zwijmelplaat in het kader van Zwijmelen op zaterdag met Marja het eerste lied uit de film: The hills are alive. Helaas is er geen filmpje bij.
Als ik dan dit lied hoor, dan weet ik, ha weer heerlijk 2 uur 47 minuten en 28 seconden zwijmelen.

Onderstaand filmpje is aan de ene kant wel leuk om te bekijken. Maar aan de andere kant denk ik:  waar maakt iemand zich druk om.

Prettig weekend.

Black Magic Bowl

Dit nagerecht heb ik ooit eens gezien op de BBC. Overheerlijk, calorierijk en zeer machtig. Maar man, wat smaakt het lekker! En het is makkelijk klaar te maken. Veel werk kan al ruim van tevoren gedaan worden.

Ik maak het niet vaak omdat je al snel een grote hoeveelheid ervan hebt en doordat het machtig is, worden er maar kleine hoeveelheden van gegeten.

Ingrediënten:
1 bakje kwark
250 ml slagroom
1 chocoladecake, niet te groot
1 pot kersen op sap
1 reep chocolade puur, niet de allerkleinste
poedersuiker

Meng 200 ml slagroom met de kwark.
Meng de kersen erdoor en ong. 150 ml kersensap. Maak niet alle kersen en kersensap op.
Snijd de cake in blokjes.
Meng dit met het kwarkmengsel.

Neem een mooi ronde schaal, niet te groot. Bedek dit ruim met plastic folie en laat aan de zijkanten een grote rand vrij. Doe hier het mengsel in, maak de bovenkant glad en vouw de rand plastic naar binnen.
Laat het geheel in de koelkast opstijven. Tot zover kan het rustig een dag van tevoren klaargemaakt worden.

Korte tijd voor het opdienen:
Haal de schaal uit de koelkast. Verwijder het bovenste plastic en keer de inhoud om op een bord.
Smelt de chocolade au bain marie, doe er wat kersensap en 50 ml slagroom door.
Smeer dit mengsel warm op de berg op het bord totdat het volledig bedekt is.
Strooi er wat poedersuiker over met een zeef, niet te veel, het donkere van de chocolade moet nog  goed gezien worden. Versier met wat kersen.

In plaats van kersen op sap kunt u natuurlijk ook verse kersen nemen en een pak kersensap. Misschien moet er dan wat suiker bij omdat verse kersen minder zoet zijn.

Eet smakelijk.

Impressies

 

Zwijmelen op zaterdag (19)

Het is weer Zwijmelen op Zaterdag met Marja.

Hier schreef Marja dat een lied stokoud mocht zijn. Ik had O sole mio al op mijn lijstje staan en vandaag is deze stokoude plaat dan aan de beurt. Het is een opname uit 1916, dus bijna een eeuw oud. (Voor de goede orde, bijna 35 jaar voor mijn geboorte). :-)

Ik heb deze opname gekozen vanwege het lied O sole mio. Dat vind ik een prachtig nummer. Je kunt het zo heerlijk meegalmen. Vele artiesten hebben het op de plaat gezet en het blijft altijd mooi. Het is een lied uit 1899.  Meer over dit lied, zie hier.

In de jaren vijftig hoorde je nog wel eens wat over hem. Men sprak over hem als De grote Caruso, waarschijnlijk mede door een film over hem uit 1951.Tegenwoordig hoor je eigenlijk helemaal niets meer van hem.

Hieronder de eerste opname van Caruso uit 1902.

Het volgende zegt Wikipedia over hem:
Enrico Caruso (Napels, 25 februari 1873 - aldaar, 2 augustus 1921) was een van de beroemdste tenoren in de geschiedenis van de opera.
Hij werd geboren in Napels in Italië, en hij begon zijn carrière in deze stad in 1894. Zijn eerste grote succes kwam een jaar later in Milaan waar hij zijn eerste twintig opnames maakte. Zijn eerste grammofoonplaat, en tevens de eerste in de geschiedenis (???), maakte hij in 1902: Enrico Caruso met Vesti la giubba uit I Pagliacci, waarvan 1,2 miljoen exemplaren werden verkocht. In 1903 ging hij naar New York om daar op te treden met de New York Metropolitan Opera. In hetzelfde jaar begon hij met grammofoonopnames voor de Victor Talking Machine Company; zijn relatie met het orkest en het opnamebedrijf bleven tot 1920 in stand.
Caruso's repertoire omvatte ongeveer zestig opera's, de meeste in het Italiaans, hoewel hij ook in het Frans en Engels zong (weliswaar met een sterk Italiaans accent). Hij had ook een repertoire van ongeveer 500 liederen, van klassiek tot traditionele Italiaanse volksliedjes tot de populaire muziek van die tijd. Hij was een van de eerste zangers die veel opnames maakte. Caruso en de platenspeler deden veel om elkaars carrière te versterken in de eerste 20 jaar van de 20e eeuw. Zijn populaire opnames en zijn bijzondere stem maakten van hem een van de bekendste sterren uit zijn tijd.
Zijn leven was het onderwerp van de film The Great Caruso uit 1951, waarin de bekende tenor Mario Lanza de rol van Enrico Caruso vertolkte.
Oude opnamen van Caruso worden gebruikt in de film Match Point van Woody Allen uit 2005.

Werkloos? Wat is dat?

Honderden sollicitatiebrieven kun je tegenwoordig schrijven en nog heb je geen baan. Je mag al blij zijn als je een afwijzing krijgt. Dat is heden ten dage ook niet meer vanzelfsprekend. En mocht het toch gebeuren dat je wel een afwijzingsbrief krijgt, dan ben je verbaasd wanneer het iets meer is dan de gebruikelijke twee standaardzinnen.

Hoe anders was dat in de jaren zestig en zeventig.

Toen ik begon te werken veranderde ik ongeveer elke twee jaar van baan. Na die twee jaar had ik het wel gezien. En dan niet eerst solliciteren en dan de baan opzeggen. Nee, eerst de baan opzeggen en dan ergens anders solliciteren. Je had tijd genoeg om een nieuwe baan te vinden.

Vroeger, sprak de oude vrouw, kreeg je geld als je het bedrijf waar je werkte aan een nieuwe werknemer hielp. Men kon niet genoeg werknemers krijgen en om daar toch in te voorzien was men gaarne bereid om te betalen.

Mijn eerste baantje was in een pension. Maaltijden brengen en licht huishoudelijk werk. De dochter van een vriendin van mijn moeder had daar gewerkt en ging daar weg. Mij werd gevraagd of ik daar wilde werken. Oké.

Het volgende baantje was in een ziekenhuis. Toentertijd belde je gewoon op om te vragen of men nog werk voor je had. Dan werd er een afspraak gemaakt om te komen praten en je had werk.

Daarna in de administratie van een boekhandel. Er stond een advertentie in de krant voor iemand voor halve dagen. Toen ik daar kwam om te praten, zei ik dat ik daar wel wilde komen werken maar dan voor hele dagen. Oké.

Toen kwam een groot kantoor naar mijn woonplaats. Ik schreef een brief om te vragen of ze nog werk voor me hadden.  Na het gesprek was ik er de volgende week aan het werk.

Daar beviel het me niet. Ik had een gesprek met de personeels- en de afdelingschef en er werd besloten dat mijn proeftijd verlengd zou worden en ik elk moment kon vertrekken als ik iets nieuws had. Dit was op vrijdag. Op zaterdag stond er een advertentie in de krant voor een vacature als inkoopassistente bij een fabriek. Het leek me wel wat en ik stuurde dat weekend een sollicitatiebrief. Groot was mijn verbazing toen op maandag om half zes de personeelschef van de desbetreffende fabriek bij mij thuis op de stoep stond om te vragen wanneer ik kon komen voor een sollicitatiegesprek. Men had dringend iemand nodig. Op dinsdagmiddag was dan het gesprek. Op woensdag overlegden de personeelschefs van zowel het kantoor als de fabriek met elkaar en op woensdagmiddag  kreeg ik te horen dat er besloten was dat ik niet meer terug hoefde te komen omdat ik op donderdagochtend bij die fabriek zou beginnen.

Toen was het inmiddels 1976. Het was gedaan met de hoogconjunctuur. Ik had drie hele jaren bij die fabriek gewerkt, voor mijn doen lang. De fabriek stootte hoe langer hoe meer mensen af. Op een gegeven moment hoorde ik daar ook bij. Ik stond op straat. Voor het eerst van mijn leven had men mij eruit gebonjourd in plaats van dat ík wegging. Ik was werkloos en moest nu echt gaan solliciteren. Het duurde twee maanden voordat ik eindelijk weer een baan had.

Zwijmelen op zaterdag (18)

Meer zwijmelen op zaterdag bij Marja.

In Zwijmelen op zaterdag (8) vroeg ik naar de naam van een bepaald nummer en de uitvoerende artiesten. Gelukkig wist de Heer van Stand uitkomst te brengen. Dat was dus In-a-gadda-da-vida van Iron Butterfly. Geweldige psychedelische rock uit 1968.
Het nummer duurt maar liefst 17 minuten.
Een van mijn broers had dit nummer op een cassettebandje opgenomen. Ik luisterde er erg veel naar, als het nummer was afgelopen spoelde ik weer terug naar het begin en dan maar weer 17 minuten zwijmelen.
Althans dit was en is het voor mij. Ik kan me voorstellen dat niet iedereen die mening deelt.

In 2012 stond het op nummer 461 in de Top 2000, wat ik eigenlijk veel te laag vind. Hun hoogste notering was 148, zowel in 2000 als in 2003.

Het eerste filmpje is de korte versie, het tweede nummer de volledige versie.

De titel van het lied is eigenlijk In the Garden of Eden, maar dat kwam er niet duidelijk uit omdat de schrijver sterk onder invloed van bepaalde middelen was en men alleen hoorde In-a-gadda-da-vida.

In a gadda da vida, baby

(In the Garden of Eden)

In a gadda da vida, honey

Don't you know that I'm lovin' you

Oh, won't you come with me

And take my hand

Oh, won't you come with me

And walk this land

Please take my hand

In a gadda da vida, honey

Don't you know that I'm lovin' you

In a gadda da vida, baby

Don't you know that I'll always be true

Oh, won't you come with me

And take my hand

Oh, won't you come with me

And walk this land

Please take my hand

In a gadda da vida, honey

Don't you know that I'm lovin' you

In a gadda da vida, baby

Don't you know that I'll always be true

Oh, won't you come with me

And take my hand

Oh, won't you come with me

And walk this land

Please take my hand

In a gadda da vida, baby

(In the Garden of Eden)

In a gadda da vida, honey

Don't you know that I'm lovin' you

Oh, won't you come with me

And take my hand

Oh, won't you come with me

And walk this land

Please take my hand

Autismeweek

Wereldwijd wordt er vandaag, 2 april, aandacht gevraagd voor autisme op de World Autism Awareness Day. Dit gebeurt onder andere door de actie Light it up blue. Gebouwen zullen dan blauw verlicht zijn, ook in Nederland. Een van die gebouwen is Paleis Soestdijk.
Verder bestaat er in Nederland de autismeweek, de hele week zijn er activiteiten om autisme meer bekendheid te geven. Meer weten? Klik hier.

Hieronder een filmpje met Ban Ki-moon (VN) over het belang van deze dag.

Weer een dag van ......? Onderhand is er elke dag wel een Dag van ....................! Is dit nodig?

Voor 2009 wist ik niets van autisme. Goed, een kennis van me had een dochtertje met autisme. Het kind was zwakbegaafd. Het liep de hele dag op de tenen en had geen contact met haar moeder. Ook praatte ze niet. En dan kende ik nog Rainman uit de gelijknamige film. (Later werd het me duidelijk dat hij geen echte autist is, maar een savant.)

In 2008 leerde ik een lieve vrouw kennen. Ze had drie kinderen met autisme. Vreemd, toen ik de kinderen leerde kennen, leken het me toch wel vrij normale kinderen. Je kon ook zo maar met ze praten, net als met andere kinderen. Ze gingen ook gewoon naar school. Haar man, de vader van de kinderen, werd ook verdacht van autisme en ja hoor, begin 2009 kreeg hij ook de diagnose: Asperger. Ik was toch eigenlijk wel benieuwd wat autisme nou eigenlijk was. Ik kon gewoon met haar man praten. Oké, hij had wel een beetje een vreemde stem maar hij had toch ook wel een goede baan. En je zag aan de buitenkant ook niets geks aan hem of zijn kinderen.

Wat was dat dan, autisme? Ze kon het me niet goed uitleggen en daarom ben ik maar eens gaan googelen. Ik kwam onder meer op een website van een jongeman en daar las ik zijn verhaal. Verhip, dacht ik, dat is mijn verhaal. Ik ging steeds meer lezen over autisme en steeds meer herkende ik mezelf erin.
Ik ben toch niet gek, dacht ik bij mezelf, ík ben toch geen autist.
Na een week ben ik toch maar naar de huisarts gegaan. Jij? Autist? was zijn reactie. Maar na een gesprek vond hij dat er toch wel wat inzat en hij stuurde me door naar GGZ. Een half jaar later, ik was inmiddels 59, kreeg ik ook de diagnose: Asperger.

Mede om bovenstaande is het nodig dat er meer bekendheid komt met autisme. Met name in de zorg. Ik zou dan bijvoorbeeld niet door psychologen als lastig uitgemaakt zijn, maar men had verder gezocht en waarschijnlijk op autisme uitgekomen. Bovendien, autisme is er niet alleen bij kinderen maar je hebt het voor je hele leven. Ook kinderen van nu met autisme worden ouder. En als ze tachtig zijn, mag je ook nog verwachten dat ze dan de aangepaste zorg krijgen.

Maar het is ook goed dat niet-autisten meer kennis krijgen over en begrip krijgen voor autisme. En inzien dat het veelal normale mensen zijn die echter anders denken en doen. Vroeger of later krijgt u ook met mensen met autisme te maken. Er zijn er zo'n 190.000 van in Nederland.

Luisterboeken

Kinderen houden ervan voorgelezen te worden, vooral voor het slapen gaan. Zo ineens
komt Klaas Vaak dan langs en zijn ze in dromenland.

plaatje van het www

Je hoort eigenlijk nooit dat volwassen voorgelezen worden om in slaap te vallen. Die kunnen zelf wel lezen. Toch is dat niet helemaal hetzelfde. Na het lezen van een boek en voordat je echt ligt, moeten er nog een aantal handelingen verricht worden. Het boek moet gesloten en weggelegd worden. Het lampje moet uit en je moet goed gaan liggen. Tegen die tijd kan het gebeuren dat ik weer helemaal klaarwakker ben. Bovendien, als ik dan in bed lig, komen er weer gedachten in mijn hoofd. Geen piekeren of anderszins nadenken over problemen, nee, gewoon gedachten. Mijn hoofd is constant aan het denken.

Dus laat ik me ook maar voorlezen in bed. Cd-speler op het nachtkastje, luisterboek erin en dan heerlijk liggen luisteren. Ik heb dan geen gedachten meer die me wakker houden omdat mijn aandacht bij het verhaal is. Vaak lukt het me dan om vanzelf in te slapen. Het maakt me niet uit of ik het verhaal al meerdere keren beluisterd heb. Het gaat vooral om de stem.

Zo'n luisterboek moet wel aan een aantal eisen voldoen. Het moet niet te mooi worden voorgelezen. Hiermee bedoel ik niet al te grote stemwisselingen, zoals zachtjes praten als de persoon uit het boek fluistert, of schreeuwen als er iemand boos of agressief is. Daar word ik maar onrustig van, of in het ergste geval, ik word weer wakker door het harde stemgeluid. Daarom is in bed luisteren naar muziek voor mij geen optie. Telkens als er een muziekstuk is afgelopen, is er een korte stilte en daarna begint het geluid weer.

Het beste is het als een luisterboek op monotone toon wordt voorgelezen. Momenteel ben ik aan het luisteren naar De Avonden van Gerard Reve, voorgelezen door de schrijver zelf. Heerlijk om naar te luisteren. Alles gaat rustig en op dezelfde toon, passend bij de teneur van het verhaal. Er gebeurt niets en daarom is het boek zeer geschikt om bij in slaap te vallen. Overigens niets ten nadele van het boek zelf. Het is een goed boek.
Ik luister ook naar verhalen van Agatha Christie en de Canon van de Nederlandse geschiedenis. Ook goed voorgelezen. Lof der Zotheid van Erasmus was nu weer niet geschikt om in bed naar te luisteren. Het wordt te snel en met stemverheffingen voorgelezen waardoor je moeite moet doen om ernaar te luisteren en dit me weer wakker houdt. Bovendien is de stem voor mij onaangenaam.

Een andere situatie waarin ik me laat voorlezen, is het openbaar vervoer. Er is, vooral in de trein, veel geluid, van geroezemoes tot lawaai. Het komt van alle kanten op me af en bij mij komt het, vanwege mijn aandoening, extra hard binnen. Om dat te voorkomen draag ik een mp3-speler met luisterboeken erop. Dit geluid overstemt het omgevingsgeluid waardoor ik me prettiger voel tijdens het reizen.

Naast leesboeken bestaan er dus ook luisterboeken. Ik vind het een heel mooie uitvinding.

Een aantal jaren geleden kreeg ik, als ik een mp3-speler ophad, van jongvolwassenen, meestal van het mannelijke geslacht, nog wel eens te horen: "Zo, u bent een moderne vrouw!" Waarop ze dan op mijn leeftijd doelden.  "Ach jongeman, al heel lang voordat jij geboren werd, liep ik al met de koptelefoon van een walkman op mijn hoofd."