Op een ander planeetje

Onderstaande tekst is een sprookje over het ontstaan van autisme. Het is niet van mijn hand. Het is verschenen op een weblog in 2009. Omdat de weblog niet meer bestaat, kan ik de auteur niet om toestemming vragen. Ik heb nog wel via via geprobeerd de auteur te achterhalen, maar het is me niet gelukt.
Het is echter zo'n  mooi verhaal, daarom publiceer ik het hier.

Op een ander planeetje

Heel lang geleden, toen op aarde nog maar net de eerste kiem van leven ontstond, was er ook een ander, veel kleiner planeetje, vele sterrenstelsels van de aarde vandaan, waar al volop leven heerste. Sterker nog: daar woonden al Mensen, samen met een ander bijzonder volk: de Familie der Zelven. Zelven waren een soort elfachtige, schitterende wezens met bijzondere, bovennatuurlijke gaven en een zeer teruggetrokken, innerlijk bestaan. Zij waren het die echter over het planeetje heersten, wat nog weleens tot botsingen leidde.

De Mensen begrepen de Zelven namelijk niet altijd en de Zelven begrepen de Mensen niet. Hoewel de Zelven over het algemeen zeer wijs waren in hun bestuur, begrepen de Mensen niet altijd waarom ze zo handelden. En de Zelven op hun beurt vonden de Mensen maar zeuren, want het ging toch goed? Door die elitaire opstelling van de Zelven, begonnen de Mensen steeds bozer te worden en steeds minder van de Familie te begrijpen. Uiteindelijk leidde dit tot een grote opstand, waarbij de Mensen de Zelven wilden vernietigen.

Een massale vlucht van Zelven ontstond daardoor, want de Zelven konden zich niet zo goed verdedigen als de Mensen dat konden. Ze waren namelijk geheel geweldloos en hadden het vechten dus niet echt geleerd. Alle Zelven probeerden naar de hoofdstad van de Familie te vluchten. Nu was deze planeet bepaald niet groot, ongeveer een kwart van de aarde, maar toch overleefden vele Zelven die vlucht niet. Het was dan ook een kwestie van tijd voordat de Mensen de hoofdstad wilden aanvallen.

Normaal werd deze door Mensen zeer zwaar bewaakt, maar de opstandelingen wisten de bewakers om te kopen, zodat dezen gingen deelnemen aan de opstand. Uiteindelijk viel de stad en werd de Familieraad, bestaande uit elf hoogstaande Zelven die de geslachtslijsten bijhielden en de kern van het bestuur vormden, op verschrikkelijke wijze vermoord. Voordat dat echter gebeurde, wist één der knechten van de Raad het Amulet weg te nemen.

In het Amulet zat Zelvestof, dat volgens de legende de kiem bevatte van nieuw Zelveleven. Het stof zou verspreid moeten worden als de Familie dreigde uit te sterven en dit was nu zeker het geval. De knecht wist ongezien weg te komen uit het strijdgewoel, vluchtte zeer ver weg en begroef het Amulet onder een struik, totdat het gewoel zou staken en het stof veilig verspreid kon worden. Helaas zou het daar nooit van komen. Toen de rust was teruggekeerd, namen de Mensen het bestuur over en waren er nog maar een paar Zelven over, waaronder de knecht.

Hij vergat echter waar hij het Amulet had begraven, zodat die paar Zelven voort zouden leven met de gedachte dat de Familie na hen er niet meer zou zijn. Men begon hevig doch zo stiekem mogelijk naar het Amulet te zoeken, maar het werd nooit meer gevonden. In alle droefheid stierf na vele jaren de laatste Zelve en was de Familie voorgoed uitgewist in de geschiedenis van de planeet. Vele eeuwen gingen nu voorbij, waarin alleen nog de Mensen de planeet bewoonden, samen met de andere levensvormen die er waren.

Na twee millennia geschiedde er echter een verschrikkelijke catastrofe: een meteoriet kwam op het planeetje af en kwam ermee in botsing. De planeet werd volledig verwoest; ze brak in vele brokstukken uiteen en al het leven stierf er in één keer uit. Al die brokstukken vervolgden hun eigen wegen door het heelal, zowel die van de planeet als die van de meteoriet. Niets bleef er meer van de planeet over en zo was al het leven in dat sterrenstelsel voorgoed uitgeroeid.

Eén van die brokstukken bevatte echter nog het Zelvestof. Het Amulet was gebroken door de klap, maar de stof bleef wel gewoon in het stuk zitten. Vele miljarden jaren werd het stof door het heelal vervoerd, zonder enige hinder voor het brokstuk, dat als een meteoriet werd. Ondertussen ontwikkelde het leven zich nu op de aarde en wandelden er al grote monsters rond, de Dinosauriërs. Het brokstuk koerste na al die jaren echter recht op de aarde af en knalde er frontaal tegenaan.

Alle Dinosauriërs en veel andere levensvormen werden zo door het brokstuk op aarde in één klap uitgeroeid. Het Zelvestof werd nu verspreid door de lucht en vermengde zich met het stof waaruit het leven op aarde zich ontwikkelde. Nieuwe wezens kregen iets van de stof mee, in het bijzonder een zeker volk op aarde: de Mens. Vanwege haar grote gelijkenis met de Zelve, kreeg zij het meeste van de stof mee en vonden er onopgemerkt verschillende kruisingen plaats.

De Mens ontwikkelde zich door de eeuwen heen en de Zelvestof begon haar werk te doen. Er kwamen merkwaardige personen op aarde, die ook zo teruggetrokken en innerlijk leefden en die de gewone Mensen niet begrepen. En deze personen leken hun apartheid wel door te geven aan hun kinderen of kleinkinderen. Er begon weer een Familie der Zelven op te komen, hoewel gekruist met de mens. Zo komt het dat de Zelve ook op een gewoon mens lijkt en minder bijzondere gaven en minder wijsheid heeft dan voorheen.

Nee, de Zelven zullen nooit meer regeren over de Mensen. Ook is de ene Zelve meer door de stof der Mensen beïnvloed dan de ander, zodat we thans spreken over Zelven in verschillende Klassen. Het leven van de Zelve is er niet gemakkelijker op geworden zo tussen de Mensen. De Familie der Zelve leeft echter in elk geval weer voort en zal altijd blijven voortleven, nu gelukkig in relatieve vrede met de Mens.