Fietsen

Greetjes vader werd in de oorlog tewerkgesteld in Duitsland. Daar werkte hij onder andere bij een fietsenmaker die hem goed behandelde. Daar heeft hij ook het vak van fietsenmaker geleerd wat hem later goed van pas kwam. Hij kreeg zeven kinderen en had geen geld. Toch moesten die kinderen allemaal wel een fiets hebben om naar school te kunnen gaan. De afstand naar school ( een kleine 3 km) was te ver om te lopen en zonder fiets hadden de kinderen tussen de middag niet naar huis kunnen gaan. In Greetjes tijd waren er nauwelijks kinderen die overbleven tussen de middag.

Vader De Wit moest dus zorgen voor fietsen. En dat deed hij ook. Op de zolder van zijn grote schuur had hij allerlei fietsonderdelen liggen en daarvan stelde hij dan weer een nieuwe fiets samen. Een likkie verf erop en een kind had weer een nette fiets.
De kinderen kregen een fiets als ze voor het eerst naar de lagere school gingen. Op hun zesde dus.  Als nummer 2 uit het gezin dan fietsrijp was, kreeg zij de fiets van nummer 1, als nummer 3 fietsrijp was kreeg hij de fiets van nummer 2 en nummer 2 kreeg de fiets van nummer 1 enz. Nummer 1 kreeg telkens een `nieuwe` fiets.  Vader zorgde er keurig voor dat elke kind een goede, geschikte fiets had.

Overigens, die zolderopruimingen vond Greetje altijd een feest. Er kwamen allerlei dingen te voorschijn waarmee je kon spelen. Met een voorvork bijvoorbeeld kon je mooie cirkels maken in het zand.

Wij moesten elke zaterdag onze eigen fiets poetsen en in een soort was zetten. De fiets moest altijd schoon zijn en het chroom altijd keurig glimmen. Ook kregen we regelmatig te horen dat we niet van het trottoir af mochten rijden omdat dan de spaken kapot zouden kunnen gaan.
De jongens leerden al snel banden repareren. Meisjes hoefden dat niet te leren. Dat was jongenswerk. Meisjes moesten moeder helpen.

In Greetjes jeugd had vader De Wit nog geen auto. Als het gezin dan bij familie, bijvoorbeeld opa en oma, gingen, kwam het hele koor op de fiets: vader, moeder en zeven kinderen.

Met Hemelvaartsdag gingen we altijd dauwtrappen. Niet zo heel vroeg, want eerst moest er nog naar de kerk gegaan worden.
Greetje herinnert zich in het bijzonder nog een bepaalde Hemelvaartsdag. Er was een vliegshow op vliegveld Terlet en daar zou het gezin heen gaan. Het was zo'n 20 kilometer fietsen. Greetje was toen zo'n jaar of 8. Omdat Greetjes jongste broertje nog te klein was, kwamen moeder en hij met de bus. Vader De Wit ging dus met zes kinderen tussen de zeven en veertien jaar op stap. Toen kon dat nog omdat er nog niet zo veel autoverkeer op de weg was.

Daar ging vader De Wit dan met zes kinderen op pad. Plaatje van het www.

De vliegshow zal wel leuk geweest zijn maar daar herinnert Greetje zich niet veel meer van. Wel van de terugweg, ze was al doodmoe van de dag en dan moest er ook nog weer 20 kilometer naar huis teruggefietst worden. Eén lange, saaie, rechte weg. Wat was ze blij toen ze weer thuis was.