BED (2)

Dit is het vervolg op BED (1) van gisteren.


Het lijkt leuk, 42 kg afvallen in negen maanden, maar ik werd echt veel te mager.

Op een gegeven moment deden we op de sportschool grondoefeningen. Op de buik liggend en armen en benen omhoog. Het deed me pijn aan de ribben zo te liggen en dat zei ik dan ook tegen de instructrice. Ik kreeg toen van een groepsgenoot de opmerking: "Ja, maar je bent ook veel te mager."
Wat was ik blij met die opmerking. Mijn hele leven lang al te dik geweest en nu werd me gezegd dat ik te mager was! Hoezee!!! Ik kon mijn vreugde niet op.

En ik bleef doorgaan met afvallen en bewegen. Ik vond mezelf veel te dik nog. Totdat ik een keer bij de huisarts ter controle kwam en hij van mijn gewicht schrok. 42 kilo afgevallen! Dit was veel te veel! Om een gezond gewicht te hebben mocht ik maximaal 31 kg afvallen. Ik zei dat ik mezelf nog veel te dik vond. "Pas maar op, straks krijg je nog anorexia. Of eigenlijk heb je dit al. Je bent veel te dwangmatig bezig." Ik moest onmiddellijk stoppen met afvallen.

Ik schrok wel van die mededeling. Daar moest ik toch wel wat aan doen. Ik wilde niet van de ene eetstoornis in de andere eetstoornis terechtkomen. Maar hoe doe je dat, stoppen met afvallen? Ik ben begonnen met niet meer te gaan zwemmen. Mijn abonnement was afgelopen en een nieuwe kon ik niet betalen.
Ik viel weliswaar niet meer af, maar ik bleef wel op hetzelfde gewicht. Geen grammetje kwam erbij. Ik had ook geen zin in meer eten. Ik was dat weinige eten nu zo gewend. Terwijl er toch eigenlijk elf kilo's bij moesten. Of in ieder geval minstens zes. En dat terwijl ik zo blij was dat ik nu slanker was.

Op een gegeven moment kreeg ik pijn aan mijn voet. Ik kon niet zo veel meer lopen. Foto's laten maken, en ja, ik bleek artrose te hebben in mijn grote teen. Boos was ik, nu was ik eindelijk aan het bewegen en mocht ik verwachten dat ik gezonder werd, en zo opeens kreeg ik artrose. Hoe bestaat het!
Ik ging nu nog maar om de dag een half uur lopen. De ene dag lopen en de andere dag bijkomen van de pijn. Naar de sportschool ging ik nog wel drie keer per week.

Door het minder bewegen kwam ik heel langzamerhand weer aan. Ik zat zelfs een paar kilo boven mijn gezond gewicht. Ik voelde me echter wel te dik. Dat kwam voornamelijk doordat het overtollige vel van de buik niet meer wegging en voor veel problemen zorgde.

Er kwam een operatie met een infectie. Vijf dagen in het ziekenhuis, 5 dagen thuis, 3 weken in het ziekenhuis en nog eens 3 maanden thuis herstellen.
Tja, toen ging mijn conditie met stappen achteruit. Goed, ik was wel al eerder begonnen met wandelen maar naar de sportschool mocht pas aan het eind als de wond helemaal dicht was. Daardoor kwam ik in korte tijd redelijk veel aan. Geen beweging, niet in het ziekenhuis en niet thuis. Daar had ik twee keer per week huishoudelijke hulp. Ook brachten veel mensen mij maaltijden. Heel lief, maar niet altijd caloriearm. Ik kreeg vaak een doos bonbons en uit verveling at ik ze dan maar op.

En op die manier kwamen de kilo's er weer vlug aan. Het ging de verkeerde kant op.
(wordt vervolgd)