Dunglish

Een vroegere leraar Engels vertelde eens het volgende verhaal.

Aan het eind van de oorlog had een Nederlands meisje verkering gekregen met een Canadees. De Canadees moest helaas terug naar zijn vaderland maar ze zouden voorlopig contact blijven houden via brieven. Het meisje kende haast geen woord Engels en daarom schreef ze een brief met behulp van het woordenboek. Het begin van de brief luidde: Dear John, I love you lake and lake.

Bovenstaand is een typisch voorbeeld van Dunglish, het letterlijk vertalen vanuit het Nederlands naar het Engels. Het meisje had ook kunnen schrijven: I keep of you lake and lake.

Peter and John put the hands out the sleeves

They put the hands out the sleeves.

John of Amstel and his size Pete Green had the hands inonebeaten by the building of a house. They were whole what males. They had to fight with much againststrokes. It went not allmeal of a little slate roof. Courage lost, all lost and therearound kept they the canal therein. They had the fundaments of the house ready en therewith was the fundament placed. John was a type of big steps, quickly home but Pete was more a Little Pete Exactly.

They wanted now starting with the walls. Thereinfrontof had they a cement mill required. Pete knew well someone who such an apparatus had. He askes the man if he his cementmill could borrow but that said: :"You can me the pot on." But Pete Green was not rapidly out the field to beat. Along his nose way informed he by this or thither if  one knew where he somewhere such an apparatus on the head could tap. And on a given moment had he bite. Before a little prick was he succeeded in Trousers on Longdyke. John did then something what he not quick should do he sticked a feather in Pete's ass.

Then came the next againstbeat: the windowframes proved too big. John was inmediately weather in all states but Pete said: "There is no man overboard, we saw there ordinary a piece off." Yes, yes if John Pete yet not had, was he beautifully in the monkey lodged. John sit all fast with his hands in his hair, but Pete sees overall well a whole in.

The windowwork of the roof.

They were all a solid end on  walk. When the windowwork of the roof was installed, allowed they themelves well a little pot pansbeer. They worked hard but not everything could they self do. So were there yet a number business where they no cheese of had eaten. But happily had Pete his breadrequired connections.

At the end of the ride is it them, after many fives and sixes, then yet worked out the house elegant up to deliver and could John and Pete say: ready is Kees!
But if you John on the man off asks, if he it yet one turn will do, shall he say: "I am mad Henry not."

 

Piet en Jan steken de handen uit de mouwen

Jan van Amstel en zijn maat Piet Groen hadden de handen ineen geslagen bij het bouwen van een huis. Ze waren heel wat mans. Ze hadden te kampen met veel tegenslag. Het ging niet allemaal van een leien dakje. Moed verloren, al verloren en daarom hielden ze de vaart erin. Ze hadden de fundamenten van het huis klaar en daarmee was het fundament gelegd. Jan was een type van grote stappen, snel thuis maar Piet was meer een Pietje Precies.

Ze wilden nu beginnen met de muren. Daarvoor hadden ze een cementmolen nodig. Piet kende wel iemand die zo'n apparaat had. Hij vroeg de man of hij zijn cementmolen kon lenen maar die zei: “Je kan me de pot op”. Maar Piet Groen was niet gauw uit het veld te slaan. Langs zijn neus weg informeerde hij bij deze of gene of men wist waar hij ergens zo'n apparaat op de kop kon tikken. En op een gegeven moment had hij beet. Voor een prikkie was hij geslaagd in Broek op Langedijk. Jan deed toen iets wat hij niet snel zou doen: hij stak Piet een veer in diens achterwerk.

Toen kwam de volgende tegenslag: de kozijnen bleken te groot. Jan was meteen weer in alle staten maar Piet zei: “Er is geen man overboord, we zagen er gewoon een stuk af.” Ja, ja, als Jan Piet toch niet had was hij mooi in de aap gelogeerd. Jan zit al snel met zijn handen in zijn haar maar Piet ziet overal wel een gat in.

Ze waren al een flink eind op dreef. Toen het raamwerk van het dak was geïnstalleerd, gunden ze zichzelf wel een potje pannenbier. Ze werkten had, maar niet alles konden ze zelf doen. Zo waren er nog wel een aantal zaken waar ze geen kaas van hadden gegeten. Maar gelukkig had Piet zo zijn broodnodige connecties.

Aan het eind van de rit is het ze, na veel vijven en zessen, dan toch gelukt om het huis piekfijn op te leveren en konden Jan en Piet zeggen: klaar is Kees.!

Maar als je nu Jan op de man af vraagt of hij het nog een keer wil doen, zal hij zeggen: “Ik ben gekke Henkie niet!”

Meer Dunglish? Kijk op de website van Make that the cat wise.