BED (slot)

Dit is het vervolg op BED (2) van gisteren.

Gelukkig kon ik al snel de draad weer oppakken en heel gestadig verloor ik het teveel aan kilo's. Dat ging goed tot het volgend voorjaar.

Ik werd meer en meer vermoeid. Had ik te veel gesport? Het werd steeds erger. Ik sleepte me naar de sportschool en de dagelijkse wandelingen. Maar van harte ging het niet. Ik had al eens aangegeven bij de dokter dat ik me als een oude vrouw voelde. Doodmoe was ik, Totaal geen energie. Maar hij kon er niet veel mee. Desondanks maar wel blijven bewegen.

Totdat ik op een nacht, het was inmiddels juli 2010, 's nachts om drie uur, wakker werd van de pijn aan de onderarmen. Heel vreemd. Gelukkig kon ik om tien uur terecht bij de huisarts. Het was weer mis: hartinfarct. Dat betekende weer voor lange tijd niet sporten. Een geluk bij een ongeluk was dat het ernstig was en ik meteen geholpen werd. Als het niet ernstigs is, lig je wekenlang in het ziekenhuis te wachten tot je eindelijk aan de beurt bent. Nu gelukkig maar één week en thuis verder herstellen.

Maar je kunt niets. Ik had weer twee keer in de week thuishulp over de vloer en ik zat maar op de stoel, wachtend op een nieuw infarct.
Ik zou hartrevalidatie krijgen om weer langzaam op gang te komen. Daarvoor kwam ik pas na twee maanden in aanmerking. Anderhalf keer ben ik geweest en toen was er gedonder omdat men niet om kon gaan met mijn autisme. Ik moest en zou aan het volledige programma deelnemen, ook al veroorzaakte dat bij mij paniek.

Maanden zat ik zo thuis. De kilo's kwamen er weer aan. Op kleine wandelingetjes na geen enkele beweging. Bij de sportschool mocht ik niet maar zo weer gaan trainen. Gelukkig kreeg ik van de cardioloog een verwijzing voor fysiotherapie. De sportschool, waar ik altijd kwam, was klein,  Het was zowel een fitnessruimte als een fysiotherapieoefenruimte. Ik mocht er één keer in de week sporten onder begeleiding van een fysiotherapeut. Dat schoot niet erg op.

Lichamelijk ging het steeds beter met me. Ik was veel minder vermoeid. Ondertussen was het met mijn psychische gesteldheid niet best. Ik was redelijk gezond bezig en dan toch dat hartinfarct! Ik zag het niet meer zitten.  Wat had bewegen en gezond eten nu nog voor zin? Bovendien had mijn hart schade opgelopen waardoor ik veel minder kon.
BED ging weer opspelen en ik kreeg weer eetbuien. Het raakte me allemaal niet meer.
Na de fysiotherapie ging ik niet meer naar de sportschool. Ik ging niet meer wandelen. En lette ook niet meer op mijn eetpatroon. Ik werd weer veel te zwaar.

Een eetstoornis is een levenslang probleem. Het kan zo de kop weer opsteken. Bovendien moet ik, bij normaal eten, me veel bewegen, om niet aan te komen.

Ik ben nu drie jaar verder maar de overtollige kilo's van toen zijn er nog niet af. Sterker nog, er zijn er alleen maar meer bijgekomen.
Ik moet van die pakjes boter af, maar het lukt me niet. Twee weken gaat het goed, maar daarna komen ze er net zo hard weer bij. Ik weet wat ik moet doen om mezelf weer in de hand te krijgen. In mijn hoofd is het allemaal duidelijk. Maar weten en doen zijn twee. En dan moet ik het bewegen ook nog lichamelijk aan kunnen.

Misschien is het schrijven van deze artikelen wel een goede aanzet geweest om het toch maar weer eens te proberen.