Levertraan

Al nadenkend over de borstrok kwam een andere winterse kwelling, de levertraan, weer in mijn gedachten.

In de keuken bij ons thuis stond in het  midden van een muur, tussen twee kleine, inspringende  muurtjes het kolenfornuis. Tussen het linkermuurtje en de buitenmuur was een kast met ruitjes gemaakt. En boven op die kast stond de vijand, het ergste gevaar dat je als kind kon overkomen: de fles levertraan. Brr, ik ril nog als ik eraan denk. Wat een afschuwelijke smaak had dat goedje!

Ik heb nog dat beeld van die fles levertraan op mijn netvlies . Ik zal het mijn leven lang ook wel niet meer kwijtraken.

Als de R weer in de maand was moesten we 's avonds een lepel levertraan slikken voordat we naar bed gingen. En, o, wat was je blij als het weer mei was, dan was je er weer voor vier maanden van verlost.

Het was goed voor je, werd er gezegd. Maar wat het nu precies was en waar het goed voor was, heb ik nooit geweten.
Wikipedia zegt dat het veel vitamine A en D bevat en dat dat voorkomt dat je rachitis krijgt, O-benen en zo. Er staat ook bij dat het een olie is gemaakt uit de lever van kabeljauw. En verder googelend schijnt het dat de levertraan weer aan een opmars bezig is.
Het zal vast wel niet meer zo smerig zijn als in de jaren vijftig.

Ik kan me niet meer herinneren wanneer en waarom mijn moeder is opgehouden ons levertraan te geven.

Moeder vraagt aan Jantje: Waarom schreeuw je zo hard als ik je levertraan geef, en schreeuw je niet als oma je dit geeft?" Jantje: "Oma's hand bibbert zo erg en dan zit er bijna niets meer op de lepel."

Had ik ook maar zo'n oma gehad.