Stikkies

“Dag mevrouw, heeft u stikkies?”

Een schattig meisje van een jaar of 6 sprak me aan bij de uitgang van Dirk van den Broek, een winkel waar ik zelden kom, maar het lag vandaag toevallig op de route.
Stikkies! Is dat kind al zo jong aan de drugs? Het leek me onwaarschijnlijk.
“Wat zijn stikkies?” vroeg ik dan ook.
“Dat zijn poppetjes, die krijg je daar.”
“O, ik heb geen poppetjes gekregen.”
“U heeft toch boodschappen gedaan.”
“Ja.”
“En u heeft geen stikkies gekregen?”
“Nee.”
“Misschien kunt u nog eens naar binnen gaan en vragen of u stikkies krijgt.”
En ik was zo gek nog niet of ik ging naar binnen.
“Nee. Ik krijg geen stikkies.”
“Jammer!”

Een andere mevrouw kwam naar haar toe. “Wil jij stikkies?” en ze kreeg er een van die mevrouw.

Even later, ik was mijn boodschappen aan het inpakken in de fietstas, kwam ze weer naar me toe: “Alstublieft, mevrouw.” Ik kreeg 2 hamstertjes van Albert Heijn in mijn hand gedrukt.

“Zijn die voor mij?”
“Ja.”
“O, dank je wel. Maar spaar je ze zelf niet?”
“Die hoef ik niet, die heb ik al.”

Ik vond haar zo schattig, dus ik vroeg haar naam.

“Roos.” zei ze terwijl ze ondertussen in haar gouden tasje graaide. Ze haalde er een handjevol kleingeld uit, ongeveer ter waarde van een euro.
“Is dit genoeg voor een chocoladereep?”
“Ik denk het wel, maar wacht even.”
Ik haalde een los muntje van 50 cent uit mijn zak en gaf het haar.
“Zo, nu heb je zeker genoeg!” En meteen huppelde ze de winkel binnen.

Een leuke ontmoeting met een schattig meisje. Waarschijnlijk heeft de truc met het vragen of ze genoeg had, haar dat geld opgeleverd. Een ondernemend kind, ze heeft toch maar mooi haar chocoladereep binnen!