Spelling (1)

De overheid heeft niets te zeggen over het gebruik van de taal. Hiermee bedoel ik dus de spraakkunst. Er bestaat weliswaar een dik boekwerk (in 2 delen), de Algemene Nederlandse Spraakkunst(ANS). Daarin staat precies beschreven hoe we de Nederlandse taal dienen te gebruiken. Deze afspraken zijn gemaakt door taalkundigen die vinden dat wij de taal maar op die manier moeten gebruiken.


De taal is echter niet van iemand maar van het ganse volk. Dus als u hun hebben wilt zeggen, mijn zegen heeft u. En als maar genoeg mensen dit gaan zeggen, wordt het vanzelf een nieuwe regel in de spraakkunst. Het is natuurlijk wel zo dat regels veel duidelijkheid scheppen. Als u dus Hebben zij dat niet gezien. of Zij dat niet gezien hebben. zegt in plaats van Zij hebben dat niet gezien. is dat uw zaak. Maar men zal u minder goed begrijpen. Dus ja, toch maar regeltjes.

Waar de overheid zich wel mee bemoeit, is de spelling. In de Nederlandse Taalunie werken de overheden van Nederland, België en Suriname samen op onder andere het gebied van de spelling. Elke tien jaar geeft deze unie een nieuw Groen Boekje uit en van tijd tot tijd vindt men het nodig om de spelling weer eens op z'n kop te zetten. Maar of dat dan altijd een verbetering is? Blijkbaar niet, want het Genootschap Onze Taal geeft het Witte Boekje uit met daarin zijn zienswijze.

Per 1 januari 2013 is er een nieuwe secretaris aan het hoofd van de Taalunie. Ik had graag die secretaris willen zijn. Ik zou heel wat spellingsregels veranderen.
Om te beginnen: het verdwijnen van de tussen-n en de eind-n. Bijvoorbeeld: krentebrood. Of er nu een of honderd krenten in een brood zitten, doet er niet toe. Velen spreken die tussen-n niet uit, waarom zullen we die dan nog schrijven? Een ander voorbeeld: werke. Van hetzelfde laken een pak, ook hier wordt die -n niet uitgesproken, dus ook maar niet geschreven.

Goed, hier in het oosten wordt die -n wel uitgesproken, maar de -e ervoor niet. Hier hebben we het meer over werk'n. Dit is echter alleen de tongval van Oost-Nederland. Dat de tussen-n en eind-n niet uitgesproken worden, is weliswaar een Hollandse tongval, maar die is wel vaak bepalend voor de rest van Nederland.

Als ik dan een stukje zou moete schrijve met die spelling, zou het iets ga/gaan worde in de trant van: Kleine Piet had van zijn moeder een boterham met aardbeiejam gekrege. Maar hij wilde dat niet ete. Ook zijn zusje wilde haar boterham met abrikozejam niet ete. Daarom liepe ze stiekem weg. Enz. enz.
Het geeft eerst een raar woordbeeld, maar dat doet elke nieuwe spelling.