Vaak wordt alleen zijn verward met eenzaamheid. Voor mij zijn het geen synoniemen. Ik kan me eenzaam voelen in een (groot) gezelschap en ik kan me prettig voelen als ik alleen ben. Eenzaamheid is een gevoel, alleente is een situatie.
Als ik in gezelschap ben, groter dan een op een, voel ik me vaak eenzaam. Nog afgezien van al die geluiden die mensen nu eenmaal produceren. In een groep mensen kan ik vaak niet praten over onderwerpen die mij liggen. Meestal wordt er dan over koetjes en kalfjes gepraat. Als er iets is waar een autist een hekel aanheeft, is het deze social talk: (klein)kinderen, vakantie, huis, auto, gezondheid, noem maar op. Ik heb ondertussen aangeleerd dat social talk belangrijk is om contacten aan te gaan en te onderhouden. Ik probeer het dan ook wel, maar het gaat mij moeilijk af. Een gesprek openen is meestal niet zo moeilijk: Hoe gaat het en dan over op het weer. Maar dan, hoe moet het nu verder?
Als ik ergens op bezoek ga, al is het mijn eigen familie, zit ik van te voren, in de trein of op de fiets, te repeteren. O ja, hij doet dit werk, zij doet dat werk, hun kinderen zitten in die en die school en in die groep. Hun hobby's zijn dit of dat. Goed onthouden en ernaar vragen. Dingen die voor een niet-autist allemaal automatisch gaan, maar voor mij niet. Tijdens mijn tijd dat ik op bezoek ben, of bezoek ontvang, speelt dit steeds door mijn hoofd. "Laat ik vooral niet vergeten naar dit of dat te informeren, anders kom ik niet sociaal over." Allemaal erg ingewikkeld en energievretend.
Ik voel me prettig bij alleente, ik kan mezelf goed vermaken. Ik heb geen mensen om me heen nodig om me gelukkig te voelen. Sterker nog. Veel mensen om me heen geven mij veel te veel prikkels en daardoor ga ik me niet prettig voelen.
Ik ben daarom graag alleen. Als ik alleen thuis ben, ben ik geen autist. Ik ben dan gewoon mezelf. Ik kan doen en laten en denken wat ik wil. Op het moment dat ik de deur uitstap, of de deur opendoe voor bezoek, of ook de telefoon aanneem, word ik de autist. Ik kan niet meer mezelf zijn (uitzonderingen daargelaten, bij sommigen kan ik het wel) en ik moet heel erg opletten wat ik zeg en hoe ik het zeg. Ook moet ik proberen in te schatten hoe iets op een ander overkomt en dat lukt me niet. Doodvermoeiend. Daarom heb ik me maar aangewend mijn mond te houden in gezelschap hoewel ik van nature een prater ben.
Toch leef ik niet alleen op deze wereld. Ik heb twee hele goede vriendinnen die ik al jarenlang ken, voor mij voldoende kennissen, leerlingen die elke dag komen en mijn familie. En natuurlijk mijn blogcontacten. Genoeg.
Internet is een mooie uitvinding, voor iedereen maar met name voor autisten. Je hoort wel eens: internet is uitgevonden door en voor autisten. Je hebt toch je sociale contacten maar je bent verder tot niets verplicht. Ik kan mezelf zijn op het wereldwijde web.
Zet me op een onbewoond eiland met mijn boekenkast en internet maar zonder telefoon en ik hou het er wel een paar jaar uit.
Als ik in gezelschap ben, groter dan een op een, voel ik me vaak eenzaam. Nog afgezien van al die geluiden die mensen nu eenmaal produceren. In een groep mensen kan ik vaak niet praten over onderwerpen die mij liggen. Meestal wordt er dan over koetjes en kalfjes gepraat. Als er iets is waar een autist een hekel aanheeft, is het deze social talk: (klein)kinderen, vakantie, huis, auto, gezondheid, noem maar op. Ik heb ondertussen aangeleerd dat social talk belangrijk is om contacten aan te gaan en te onderhouden. Ik probeer het dan ook wel, maar het gaat mij moeilijk af. Een gesprek openen is meestal niet zo moeilijk: Hoe gaat het en dan over op het weer. Maar dan, hoe moet het nu verder?
Als ik ergens op bezoek ga, al is het mijn eigen familie, zit ik van te voren, in de trein of op de fiets, te repeteren. O ja, hij doet dit werk, zij doet dat werk, hun kinderen zitten in die en die school en in die groep. Hun hobby's zijn dit of dat. Goed onthouden en ernaar vragen. Dingen die voor een niet-autist allemaal automatisch gaan, maar voor mij niet. Tijdens mijn tijd dat ik op bezoek ben, of bezoek ontvang, speelt dit steeds door mijn hoofd. "Laat ik vooral niet vergeten naar dit of dat te informeren, anders kom ik niet sociaal over." Allemaal erg ingewikkeld en energievretend.
Ik voel me prettig bij alleente, ik kan mezelf goed vermaken. Ik heb geen mensen om me heen nodig om me gelukkig te voelen. Sterker nog. Veel mensen om me heen geven mij veel te veel prikkels en daardoor ga ik me niet prettig voelen.
Ik ben daarom graag alleen. Als ik alleen thuis ben, ben ik geen autist. Ik ben dan gewoon mezelf. Ik kan doen en laten en denken wat ik wil. Op het moment dat ik de deur uitstap, of de deur opendoe voor bezoek, of ook de telefoon aanneem, word ik de autist. Ik kan niet meer mezelf zijn (uitzonderingen daargelaten, bij sommigen kan ik het wel) en ik moet heel erg opletten wat ik zeg en hoe ik het zeg. Ook moet ik proberen in te schatten hoe iets op een ander overkomt en dat lukt me niet. Doodvermoeiend. Daarom heb ik me maar aangewend mijn mond te houden in gezelschap hoewel ik van nature een prater ben.
Toch leef ik niet alleen op deze wereld. Ik heb twee hele goede vriendinnen die ik al jarenlang ken, voor mij voldoende kennissen, leerlingen die elke dag komen en mijn familie. En natuurlijk mijn blogcontacten. Genoeg.
Internet is een mooie uitvinding, voor iedereen maar met name voor autisten. Je hoort wel eens: internet is uitgevonden door en voor autisten. Je hebt toch je sociale contacten maar je bent verder tot niets verplicht. Ik kan mezelf zijn op het wereldwijde web.
Zet me op een onbewoond eiland met mijn boekenkast en internet maar zonder telefoon en ik hou het er wel een paar jaar uit.
Ik herken hier veel in. Zelf houd ik helemaal niet van gezelschappen en onze jongste zoon klapt dan helemaal dicht. Wij zijn graag alleen en internet is een geweldig medium.
BeantwoordenVerwijderen(in de vierde alinea schreef je kam i.p.v. kan)
Dank je wel. Ik heb het verbeterd.
VerwijderenMooie blog. Het moet soms erg vermoeiend voor je zijn. Ik kan een heel eind met je meekomen. Voor mij is gedoseerd contact fijn. Bij veel lawaai raak ik overprikkeld. De meeste mensen die ik ken weten dat wel van mij. En accepteren dat.
BeantwoordenVerwijderenSoms is het niet gemakkelijk om intensief deel te nemen aan de maatschappij van nu. Na een drukke dag heb ik een dag rust nodig. Omdat ik een concentratiestoornis heb. Dus meer energie verspil dan anderen om bij de les te blijven. je bent zoals je bent hoor Greet: een boeiend men.
BeantwoordenVerwijderenIk ben ook graag alleen, zeker nu er vaak kinderen om me heen fladderen waardeer ik het alleen zijn. Maar ik vind het ook heerlijk in een zaal vol mensen te zijn, dat is het verschil denk ik.
BeantwoordenVerwijderenEn weet je, Willeke is aan het afdrogen! hèhè
zo is het maar net, en ook ik voel me prettig alleen. niet in de drukte.
BeantwoordenVerwijderenOok ik oefen om sociaal te zijn haha en ik weet hoeveel energie dat kost bij mij gaat dat niet vanzelf zoals bij mijn man, die praat met iedere boom die hij tegenkomt..
Dit is een prima medium voor mij. :-) Fijn dat dat voor jou ook zo is.
Liefs, Ellen
Hele herkenbare blog, mijn man heeft de diagnose van het syndroom van Asperger. Door zijn ogen heb ik de wereld heel anders leren kennen.
BeantwoordenVerwijderenWat voor mij de gewoonste zaak van de wereld is , vind hij enorm moeilijk.
Hij zegt ook heel vaak dat ik zijn gids door deze wereld ben.
Ik heb ook Asperger. Fijn voor hem dat u zijn gids door deze wereld kunt zijn.
BeantwoordenVerwijderen