WE-300

Een groot deel van hun jeugd viel in de crisisjaren en toen was er niet veel geld voor eten. Daarna kwam de oorlog en veel eten was in die tijd niet of nauwelijks verkrijgbaar.  Na de oorlog ging het wat beter maar het was  nog steeds geen vetpot.

Oude dametjes die nu een jaar of 80, 90 zijn hebben het vroeger niet altijd even goed gehad. Ze moesten eten wat er was, en lang niet altijd was er iets. Wat eten betreft werd het goedkoopste van het goedkoopste gekocht. Of het dan nog wel lekker was, werd niet gevraagd. Luxe was er helemaal niet bij. Chocolade, sinaasappels, bananen, daar konden ze alleen maar van dromen.

Nu zijn ze oud. Zij hebben hun AOW en eventueel nog een pensioentje. Veel geven ze niet meer uit. Ze hebben dat ook niet meer nodig. Maar één ding vinden ze wel belangrijk: het eten moet goed zijn. Geen merkloze of C-merk producten, maar alleen A-merken. Hoe duurder hoe beter. Van vroeger weten ze dat goedkoop niet lekker is, dus kopen ze nu het duurste, want dat is goed, dat is het beste.

En je kunt honderd keer met een consumentenonderzoek aankomen waarin blijkt dat het duurste niet per definitie het beste is. Nee, daar willen ze niet aan.

Als ik met mijn tante van in de negentig boodschappen ga doen en ze wil iets kopen wat ze niet kent, neemt ze automatisch het duurste. Dat is het beste. En dat ze dat dan doet voor zichzelf, moet ze zelf weten. Het is haar geld. Maar kwalijk vind ik dat ze van mij ook verwacht dat ik het duurste koop. “Wat moet je met die rotzooi? Koop toch goed spul!” Er niet bij stilstaand dat ik niet de mogelijkheid heb het duurste te kopen.

Het thema van de WE-300 voor de maand oktober is kwaliteit.
Meer WE-300 bij Plato.